Bjarmi - 01.03.1985, Blaðsíða 20

eftir Asbjörn Aavik, kristniboða
Það er sunnudagur.
Klukkan er tíu fyrir hádegi. Guðs-
þjónustan á að fara að hefjast. Kringl-
ótta klukkan hátt uppi á veggnum við
hliðina á inngöngudyrunum slær sila-
lega tíu högg. Höggin eru rám og
leiðinleg. Regnið rann nefnilega nið-
ur eftir veggnum í sumarfellibyl — og
inn í klukkuna. Eftir það fór hún að
ryðga. Hún gengur hægt. Dyravörð-
urinn fer við og við að henni með stiga
og ýtir vísunum áfram, til þess að
gamla verkið fylgist með tímanum. Á
sunnudeginum gerir hann það rétt
áður en við ætlum að byrja.
Og gamli maðurinn sér illa, jafnvel
með gleraugum. Hann ýtir oft fram-
hjá og verður að fara til baka. Gömul
klukka hefur ekki heldur gott af því.
En það skilur gamli maðurinn ekki.
Hann var hermaður alla sína ævi og
hefur sýslað með byssur og ekkert
annað.
A
hefur lagt nýstrokinn dúk á það. Hún
kom eð hann heiman að frá sér. Hún
hefur sett lítinn blómavasa við end-
ann á borðinu. Blómin hefur hún
slitið plöntu fyrir plöntu fyrir utan
dyrnar á heimili sínu. Hún hefur
gíjáfægt skírnarskálina. Hún stendur
þarna full af vatni, sem hún hefur sótt
sjálf til þess að vera viss um, að það
væri tært og hreint.
Því að Biblíukonunni var farið að
þykja mjög vænt um ungu konuna,
sem hafði slitið sig lausa frá þessu
eldgamla búddhatrúarheimili. Og
engin hafði eins og hún getað hjálpað
ungu konunni, Fo-lin, þennan tíma
eftir ósléttum og þungfærum vegi frá
Búddha að hliðinu að eilífa lífinú.
Hún hefur lagt mjúkt teppi yfir
mottuna, sem á að krjúpa á fyrir
framan litla borðið. Mottan er þykk,
fléttuð úr hríshálmi. Hún hafði einnig
komið með teppið heiman að frá sér.
Við erum í Sínítalandi (Jes. 49,12).
„ — Sjá, sumir koma langt að, sumir
frá norðri og vestri, aðrir frá
ítalandi...“ Bib
þetta Síníta
viljum trúa
fremsta bekknum kvenna
megin sigur Fo-Iin. Hún situr ein á
þessum langa bekk. Það er skírnar-
dagurinn hennar. Leiðtogarnir höfðu
samjjvkkt það. Þeir þekktu hana nú
allir, höfðu séð hana koma á sam-
komurnar síðustu mánuðina, svo
framarlega sem hún komst að heim-
an. Þeir tóku eftir, að hún hlustaði —
fylgdist með. Hvers vegna skyldi
henni þá neitað um skírnina? Bibl-
íukonan sagði líka já. Hún hafði haft
hana í kvöldbekknum sínum.
Lágt, lítið borð stendur fyrir fram-
an predikunarstólinn. Biblíukonan
Eins og ávallt er venja við skírn
snýr einnig hún sér fyrst að söfnuð-
inum. Hann á að fá að sjá, hver það
er, sem í dag er tekinn inn í hóp og
söfnuð heilagra. Allt verður skyndi-
lega hljótt. Allir vita, hver þetta er.
Ég sé, að bros kemur á andlit sumra í
sÖfnuðinum. Það er gleðin yfir einum
nýjum á leiðinni heim — einnig gleðin
yfir því, að söfnuðurinn vex.
Við tölum saman þarna á „kirkju-
gólfinu“. Og Fo-lin svarar skýrt og
greinilega. Hún kann boðorðin og
trúarjátninguna á fingrum sér. Einnig
skírnar- og kvöldmáltíðarorðin. Hún
strandar hvergi. Og röddin verður
smám saman rólegri, sterkari og
skýrari.
Það verður eins og predikun
frammi fyrir söfnuðinum. Upplestur
barnalærdómsins frammi fyrir þeim
öllum. Við tölum um margt þarna
fyrir framan ræðustólinn. Það er eins
og Fo-lin gleymi söfnuðinum.
Annars er oft erfitt á slíkum morgni
að fá skýr svör. Því er öðruvísi farið í
að dag. Ég veit ekki, hvers vegna. Ef til
við vill er Fo-lin af ætt með skýra hugsun-
Að minnsta kosti hafa ættingjarnir
em, kynslóðum saman byggt upp stóra og
fyrsta í trausta verslun við aðalgötu í bænum-
"f til vill var það einnig þess vegna,
sem þeim féll miður, að dóttirin væri
gefin flóttapilti, sem var einmana og
heimilislaus á stóru eyjunni.
ið syngjum. Einn djáknanna
biður. Söngkórinn syngur, og annar
djákni les pistil dagsins. Síðan syngj-
um við aftur. Eftir þann söng kemur
Fo-lin fram á gólfið fyrir framan
borðið með skírnarskálinni.
rg kem við og við auga á and-
lit hans í salnum karlmanna-
megin. Það er stóri dagurinn hans —
sigur- og gleðidagur unga mannsins,
20