Bjarmi - 01.02.1992, Qupperneq 20

fymásaga
En Ásgeir ætl-
aði aldrei að
rakna við.
Auk þess var
hannskað-
brenndur á
annarri hend-
inni og sœrður
á enninu.
:© I >i.-i iiif
— Ertu viss um að rétt sé að taka þessu
svona? spurði ég og undraðist um leið hvað ég
var djörf. — Höfum við ekki lært í kverinu að
við eigum að leggja allt út á betri veg? í einni
bókinni sem þú lánaðir mér í fyrra sagði höf-
undurinn að við ættum að temja okkur
minnisleysi þegar um væri að ræða það sem
náunginn gerði á okkar hlut. En þú dustar sí-
fellt rykið af þessu, heldur því á lofti og ert full
af hefndarhug.
— Það er greinilegt að þú skilur þetta ekki,
sagði Elsa og greip fram í fyrir mér. Og svo
bunaði hún út úr sér svo hörðum orðum um
Rúnu og Ásgeir að ég ætla ekki að hafa þau
eftir.
Svona var þá ástandið þegar við Svavar fór-
um að ræða um að kalla á vini okkar í kaffi-
sopa. Við veltum þessu fyrir okkur — og
ákváðum síðan að hringja í þau öll og bjóða
þeim að koma. Okkur fannst rétt að reyna
þrátt fyrir allt en við vorum kvíðin og spennt.
P
au komu! Rúna og Ásgeir urðu á undan.
Þau brostu út undir eyru og föðmuðu okkur
innilega. Og Ómar og Elsa gáfu þeim ekkert
eftir — þagnað til þau gengu inn í stofu og sáu
hina gestina. Ómar roðnaði upp í hársrætur og
Elsa varð ákaflega vandræðaleg. En þau
stilltu sig.
Eg las úr Biblíunni og bað bæn eins og ég
hafði ákveðið. Síðan settumst við við kaffi-
borðið. En spennan var svo mikil að það lá við
að loftið titraði. Þegar Ómar og Elsa höfðu
smakkað á flestum smákökunum stóðu þau
upp og kvöddu. Ég fylgdi þeim til dyra en var
varla sest aftur þegar skærum bjarma sló á
suðurhimininn.
— Eldsvoði! hrópaði Ásgeir. Það reyndist
rétt. Kviknað hafði í grútargeymslu í stórum
og gömlum timburskála sem var áfastur jafn-
gömlu húsi þeirra Elsu og Ómars — og nú var
það hús líka farið að loga.
Við vorum öll komin á vettvang á auga-
bragði. Eftir andartak opnaðist gluggi á ann-
arri hæð á húsi þeirra Ómars og Kári birtist.
Hann var trylltur af hræðslu og æpti hástöf-
um.
Þá réðst Ásgeir til inngöngu. Slökkviliðs-
maður kallaði á hann og vildi stöðva hann en
Ásgeir óð eldinn og nam ekki staðar fyrr en
hann var kominn upp til drengsins. Reykurinn
hafði þá fyllt herbergið og fyrr en varði hurfu
þeir í mökkinn. I sömu svipan var rennt upp
stiga frá slökkvibílnum — og þeim var forðað
út úr húsinu. Þeir voru þá báðir meðvitundar-
lausir.
Þeir voru lagðir á sömu stofu á sjúkrahús-
inu. Kári náði sér tiltölulega fljótt, en var þó
um kyrrt. En Ásgeir ætlaði aldrei að rakna
við. Auk þess var hann skaðbrenndur á ann-
arri hendinni og særður á enninu. Loks var
áformað að senda hann til Reykjavíkur — en
þá opnaði hann augun og fór upp úr því að
hressast.
Foreldrar Kára skiptust á um að sitja hjá
syni sínum. Þau töluðu líka daglega við Ás-