Bjarmi - 01.06.1997, Blaðsíða 26

Dr. Sigurbjörn Einarsson biskup
Saga um
Mér þótti fróðlegt að lesa
viðtalið við Magnús
Eiríksson i síðasta tbl.
Bjarma og sendi honum
góða kveðju. Langamma hans, Ólöf
Jónsdóttir frá Emmubergi á Skógar-
strönd, var sóknarbam mitt í Hallgríms-
sókn og varð náinn vinur. Hún var
Dr. Sigurbjörn Einarsson, biskup.
sérlega vel gefin, minnug og margfróð og
einlæg, heilshugar trúkona. í trúarlífi
sínu bjó hún að áhrifum fósturforeldra
sinna. Hún var tökubarn hjá þeim en
naut ástríkis. Og heimilisguðræknin
setti varanlegt mót á viðhorf hennar.
í viðtalinu minntist Magnús á sviplegt
fráfall sonar hennar og nefnir blað, sem
hún fann og veitti henni huggun. Þessa
sögu skrifaði ég upp eftir henni fyrir
löngu, ásamt þeim texta, sem var á blað-
inu, og vil nú biðja Bjarma að birta
hann. Stefán hét drengurinn hennar,
sem týndist (á 11. ári eða orðinn 11),
var að fara austur í Rangárvallasýslu
með bónda einum, sem hafði ráðið hann
sem vikadreng eða smala um sumarið.
Fleiri vom með í förinni. Við Fóvelluvötn
(norðan Sandskeiðs) var áð, eins og venja
var. Síðla nætur var drengurinn sendur
til að sækja hestana. Rigning var og
dimmviðri. Þetta var 4. júlí. Drengurinn
kom ekki aftur. Eitthvað mun hafa dreg-
ist, að samferðamenn færu að huga að
honum, en síðan var gerð mikil leit,
árangurslaus. Mörgum mánuðum síðar
fannst lík Stefáns norðan i Lyklafelli.
Ólöf og maður hennar áttu heima í
Hafnarfirði, þegar þetta gerðist. Síðari
hluta vetrar eftir slysið kom hún út sem
oftar. Gola var eða vindur allsnarpur.
Kona ein kemur út úr nálægu húsi í
sömu svifum og steypir rusli í ösku-
tunnu en laust blað fýkur þaðan í veg
fýrir Ólöfu og hún gripur það upp. Blað-
ið var gulnað og óhreint, virtist vera úr
bókarkveri í áttablaðabroti, og þar á var
skráð ljóð, Móðursorg, svo hljóðandi:
Sit ég í skammdegisskugga,
skelfur minn þróttur,
sorgin mig leitt hefur lengi,
lundin er grátin.
Sjúkleiki hjarta mitt hrellir,
hreystin erþorrin,
vinirnir fœkkandi fara,
fallvölt er gleðin.
Smáharnið, sál minnar sálar,
signt hefur dauðinn,
augun hin hládjúpu brostin,
harnsgleðin horfin.
A kinnunum frostrósir fœðast,
fölur er svipur,
höndin er hœtt sínum tökum,
hjartað er stirðnað.
Gröfin þín geigvœnleg bíður,
grœt ég þig sáran,
veiklast og visna í moldu
vonirnar mínar.
I þér var auður minn fólginn,
æskuna hélt ég
sterkari dauða og dómi,
Drottinn, mér brást það.
Hvar er sú von, sem mér verði
viðlíka fögur?
Hvar er sú huggun, er hressi
hugsjúkan anda?
Hvar erþað Ijós, er mér lýsi
langvinnar nœtur?
Hver ætli bjóði mér bindi
um blóðuga sárið?
Von mín skal vera í Drottni,
valdhafa lífsins,
huggun í honum, semfæddist
heiminum dauða,
Ijós það, sem lausnarinn kveikti,
lýsi mér veginn,
hönd hans, er sjúkleikum sinnti,
sárin mín grœðir.
Þannig var ljóðið, sem ég skrifaði upp
eftir Ólöfu, og saga þess. Hún sagðist
hafa fengið mikla huggun við þessa
óvæntu sendingu. Enginn hefði sent sér
huggunar- eða samúðarljóð, en þetta
barst upp í fang hennar með undarleg-
um hætti og gaf henni mikinn styrk.
Hún var ekki í vafa um, að Guð hefði
sent sér þessa kveðju. En aldrei kvaðst
hún hafa fengið því svarað, hver hefði
ort þetta og hefði hún þó eftir megni
reynt að grennslast eftir þvi. Getur ein-
hver lesandi upplýst það?