Heima er bezt - 01.05.1952, Blaðsíða 21

Nr. 5
Heima er bezt
149
Hallgrímur frá Ljárskógum:
MORGUNN
Það var verk frú Dickin að
stofna þessa deild, sem nú hef-
nr sína eigin stjórn innan sam-
takanna og gefur út tímarit til
þess að geta haldið uppi sem
nánastri samvinnu við félögin
erlendis, og ber tímaritið nafn-
ið Busy Bees News. — Börnin
vinna og ötullega að því að
safna fé til stofnunarinnar. Þau
gangast fyrir söngskemmtun-
um og sjónleikjum, safna silfur-
pappír og öðru slíku, sem fólk
jafnan fleygir, og koma aftur í
verð, en andvirðið rennur í sjóð.
Það segir sig sjálft, hve hollt
það er fyrir börnin að fá að
helga sig mannúðarmálum,
meðan þau eru að þroskast og
mótast, slíkt hefur þau áhrif á
skapgerð þeirra, að fullvíst er,
að þau verða síðar í lífinu nýt-
ari þjóðfélagsborgarar. Ekki
hvað sízt er það og mikilvægt í
stórborgum, að börnin fái tæki-
færi til að kynnast dýrunum, því
að þar er svo margt, sem glepur
og spillir.
Starf L.L.S.D. utan Bretlands.
Frú Dickin lét sér ekki nægja
að gangast fyrir þessum samtök-
um í heimalandi sínu. Hún
vann kappsamlega að því, að
útibúum yrði komið upp erlend-
is eftir því sem efni og ástæður
leyfðu.
Fyrsta deildin erlendis var
opnuð í Tangier í Norður-Af-
ríku, og hélt hún árið sem leið
upp á 25 ára starfsafmæli. Á
þessum starfstíma hafa miklar
breytingar orðið þar í landi.
Farartækjum hefur fjölgað
ffijög, og að sama skapi slysum
á stórum dýrum sem smáum.
í Kairó er sjúkrahús, lyfjabúð
og hjálparstöð, auk áætlunar-
vagna. Árið 1950 voru þar tekn-
ir til meðferðar 18.970 sjúkling-
ar.
í Frakklandi er líka útibú og
hefur það haft til meðferðar
30.000 sjúklinga. Auk þess eru og
deildir starfandi í Suður-Afríku
og Japan, og vinna þær mikiö
verk.
Enn þarf stofnunin að færa út
kvíarnar, og er raunar unnið ó-
sleitilega að því máli, en fátækt-
in, sem siglt hefur í kjölfar
styrj aldarinnar síðustu, hefur
hvarvetna tafið störfin, en þá
Gilið í gljúfravegum
gjálfrar í morgunblænum,
hoppandi stein af steini,
- stefnan er fram að sænum, -
leiðin er kröpp og krókótt
kastbrot og lygna mætast,
— áfram er eilíft haldið,
ósgjafans hvíldir rætast!
Úðinn frá Iðufossi
óðbjörtum geislum merlast,
sólstafir glæstir glóa,
glitreifað vatnið perlast,
regnbogans litróf ljómar,
leiftrar í skyggðum eldi,
litauðgin hugann hrífur,
— hafning að æðra veldi!
verður þess að gæta, að því
meiri, sem fátæktin er, er raun-
veruleg hjálparþörf þeim mun
meiri.
Hér á undan hefur verið gerð
nokkur grein fyrir störfum frú
Dickin, því að mest og bezt hef-
ur hún ætíð barizt fyrir þessum
málum, auk þess sem hún
var upphafsmaðurinn. Brezka
stjórnin hefur líka vel kunnað
að meta verk hennar, og hlaut
hún æðstu heiðursmerki sinnar
tegundar, auk þess sem þing og
stjórn hefur stutt starfsemi
hennar, en það þótti henni mest
um vert.
Enginn getur gert sér í hugar-
lund alla þá erfiðleika, sem hún
átti við að etja framan af, er
hún á stríðsárunum fyrri reyndi
að afla fjár til að halda lífinu
í búpeningi fátækrar alþýðu í
Bretlandi og styrkja með því af-
komu þjóðarinnar. Brautryðj-
endastarfið er ávallt erfitt, en
þessi kona hefur sýnt og sann-
að, hve miklu má til leiðar koma,
ef ekki skortir baráttuþrek og
góðvild.
Margir söknuðu hennar, er
hún lézt 1. marz 1951, þá á 81.
árinu. En starfi hennar verður
haldið áfram, framtíð þess er
tryggð, því að augu alls almenn-
ings hafa opnazt fyrir nauðsyn
þess.
Blágresi brekkur þekur,
— bláminn er himinfagur,
reifaður yndis-unan!
— Alheiður sumardagur!
Daggperlur elfarúðans
yndisleik blómsins nærir.
Ástgjöf og fegurð fléttast!
Framvindan lífmögn bærir.
Mannsbarn í brekku brosir,
breiðir mót geislum arma,
sálblik hið innra sindrar,
sólstafir lýsa hvarma!
Hugsæiseldar hefjast,
— hlýja frá töfra-arni!
Þann morgunn var fegurð
frjóvguð,
fátæku, litlu bami.------
— Risaskriðdýr
Frh. af bls. 139.
fullorðinna dýra fundust á þess-
um stað. Menn gátu sér því til,
að ungviðið, sem var léttara á
sér og liðugra í snúningum, hefði
getað bjargað sér úr hættunni,
þegar hin þyngri og stærri dýr
fórust. Beinagrindurnar voru
fluttar til Brussel og settar í
náttúrugripasafnið þar, og eru
einhverjir mestu dýrgripir safns-
ins.
Fleiri dýr en þessi líkjast poka-
dýrunum að líkamsbyggingu.
Dýrategund ein, sem heyrir til
sama tíma, hafði ættingja, sem
sumir voru á stærð við kött og
aðrir eins og fíll og allt þar á
milli. Bein þeirra eru einkenni-
lega létt, enda eru þau öll hol
innan. Þetta byggingareinkenni
hefur gert dýrið létt á sér og
skjótt í hreyfingum. Sum þess-
ara fornaldardýra hafa verið
friðsöm, en önnur rándýr, og líf-
ið á þessum löngu horfnu tíma-
bilum í jarðsögunni hefur verið
eilíf barátta milli tegundanna.
Vísindamenn allra landa
leggja hina mestu áherzlu á að
rannsaka dýralífið á þessum
fjarlægu tímum og enn telja
menn víst, að nýjar tegundir
komi fram í dagsljósið.