Heima er bezt - 01.04.1953, Qupperneq 26

122
Heíma er bezt
Nr. 4
í Rökkrinu
Framh. af bls. 111.
kennilega heim við drauma
Nikulásar, því að sjálfsögðu
hafði Margrét aldrei heyrt þeirra
getið, því að hún var öllu ó-
kunnug þarna norður frá.
„Hefur þú nokkurntíma séð
huldufólk, þegar þú hefur verið
vakandi?“ spurði ég Nikulás.
„Ég get nú varla orð á því gert.
Aðeins einu sinni hef ég séð
menn á ferð, sem ekki voru
mennskir menn, heldur ein-
hverjar dularfullar verur. Ég
kom af engjum utan af mýrinni
síðla sumars. Komið var kvöld
og byrjað að skyggja. í fylgd
með mér voru vinnumaður minn
og vinnukona. Er við nálguðumst
bæinn, komu þrír menn ríðandi
á móti okkur, einn karlmaður og
tveir kvenmenn. Sveigði þetta
fólk af alfaraleið og stefndi
heim að Stekkjarbjarginu. Þótti
mér þetta kynlegt ferðalag, en
veitti þó ekki fólki þessu eftir-
för. Þessa sýn sá stúlkan greini-
lega, en vinnumaðurinn varð
einskis var. Síðar hélt ég spurn-
um fyrir um ferðafólk þetta
kvöld. Enginn í nágrenninu gat
gefið skýringu á þessu fyrir-
brigði. —
Frásögnum þessum er nú lok-
ið. Er öðrum ætlað að taka hér
upp þráðinn og bæta við, ef eitt-
hvað markvert gerist í viðskipt-
um Núpsbænda og huldufólks-
ins í Stekkjarbjargi á komandi
árum, sem í frásögur þætti fær-
andi.
Snjóflóð ...
Framh. af bls. 120.
hugun þótti það ekki ráðlegt, þar
sem lítil von var um, að það bæri
árangur; auk þess ekki hættu-
laust, þar sem von gat verið
fleiri ofanfalla, og ennfremur ég
þannig á mig kominn, að ég gat
ekki haldið áfram hjálparlaust.
Héldu þeir því áfram með mér
að Ósi.
Morguninn eftir fóru margir
inn á hlíð, til að grennslast eft-
ir, hvort nokkuð fyndist. Grófu
þeir upp kafla á stóru svæði, en
fundu ekkert nema böggul, sem
eitthvert þeirra hafði haft með-
ferðis, og lugtina.
Úr gömlum blöðum
Árferði fyrir 65
„Tvennir verða tímarnir“, seg-
ir máltækið, og sjaldan sannazt
það betur, en þegar maður lít-
ur í gömul blöð og kynnir sér
ástand lands og lýðs í tíð afa
okkar. Myndi fæsta fýsa nú á
dögum að standa í sporum
þeirra. Verða hér teknir upp
tveir bréfkaflar úr Þjóðólfi í
maímán. 1888, úr tveimur sveit-
um sunnanlands.
Skaftafellssýslu (Meðallandi):
„Veturinn var yfir höfuð víð-
ast hvar góður og hagar oftast
nær, nema í Meðallandi, enda
hljóp Kúðafljót hér um allt út
Meðalland og lagði alla jörð
undir í 1. viku þorra, svo að ein
íshella varð, sem ekki tók upp
fyrr en í 1. viku sumars. Og hef-
ur víðast hvar hér verið gefið
öllum fénaði síðan á jólaföstu.
Á stöku stað er fari ðað brydda
á heyleysi, sem verður því verra,
ef þessir kuldar haldast lengi.
Ekkert hefur fiskast hér í Með-
allandi, en hér barst talsvert á
land af rifnum fiski og sumstað-
ar nærri heilum. Kom það í góð-
ar þarfir, því að það hefur mest-
part verið lífsbjörg manna, að
minnsta kosti hinna bágstödd-
ustu. — Um pálmasunnudag kól
3 menn í Öræfum í fjöruferð. Af
2 þeirra er nýbúið að taka mik-
ið af fótunum, en einn mun
ekki hafa misst nema tærnar.
Voru að því verki læknar tveir
hinir næstu, hinn nýi læknir
okkar og læknir Austur-Skaft-
fellinga. Skip fauk hér um dag-
inn og brotnaði í spón.“
Undan Eyjafjöllum er skrif-
að: .... Frakkneskt skip strand-
aði hér fyrir Fjallasandi, mann-
laust. Skip og farmur var selt 11.
þ. m. Meðal farmsins var mikið
af saltfiski og salti í tunnum og
vanaleg matvæli skipshafnar-
innar. Allt á uppboðinu komst í
afarverð; bezt verð var á salt-
fiskinum 100 á 16 kr. og þar í
kring. Kartöflutunnan á 7—8 kr.,
brauðtunnan á 13—15 kr. og allt
eftir því. Aðalheildin af skipinu,
sem sjálft mölbrotnaði, komst í
109 kr.
árum
Að norðan fréttist um mikinn
hafís, en hann hefði lónað lítið
eitt frá, og hefði þá komið síld-
arhlaup inn á Eyjafjörð, aflast
um 1000 tunnur; nokkuð af sel
og fiski hafi líka aflast þar. En
svo rak ísinn að aftur og allir
firðir fylltust. Bjargarskortur
mikill í Húnavatns- og Eyjafj,-
sýslum, og hafa menn orðið að
sækja matvörur á Sauðárkrók.
Var þar nægilegt af matvöru hjá
kaupmanni Knudsen.
Spakmæli
Sársauki sjálfsafneitunarinn-
ar helgar sálina.
E. Marlitt.
Þögnin er bezti vinur gleðinn-
ar. Hamingja mín væri lítil, ef
ég gæti sagt, hve mikil hún er.
Shakespeare.