Heima er bezt - 01.04.1953, Qupperneq 27

Nr. 4
Heima er bezt
123
Framh.
Þetta sama kvöld kom Haugsbóndinn ríðandi inn
i selið. Hún stóð einmitt inni í búrinu og helti
mjólkinni upp, þegar hún heyrði hófadyninn úti
fyrir. Henni varð hverft við; hann sér það á mér!
Hún heyrði hann fara af baki við dyrnar. Hann
hlaut að sjá hana, ef hún reyndi að skjótast inn
í húsið til að fá meiri föt.
— Ingibjörg! var kallað fyrir utan.
— Já. Hún stóð í króknum þar sem skuggsýn-
ast var og var að hreinsa mjólkurföturnar. Hann
hlaut að skilja, að hún gat ekki hlaupið frá vinnu
sinni strax.
— Ingibjörg! kallaði maðurinn aftur.
— Ég er að ganga frá mjólkinni, svarar hún út
gegnum gluggann.
— Þú verður að muna eftir lambskinnsteppinu
áður en dimmir.
Þá sá hún undanfæri allt í einu. — Ég þori ekki
að hreyfa við teppinu! kallaði hún að innan. Þú
verður að fara og sjá hvað er undir því.
Hún stóð grafkyrr og hlustaði. Heyrði hann
ganga út að fjósinu. Þá var stundin komin. Hún
hljóp eins og hún orkaði framhjá dyrunum og inn
í stofu. Færði sig í meiri föt í skyndi og setti upp
svuntu. Síðan gekk hún á móti húsbóndanum.
Hann hélt á skinnteppinu og var furðu lostinn.
— Hefur þ ú gert þetta? spurði hann áfjáður.
Hún ætlaði að svara játandi, en röddin sveik
hana allt í einu. Það var eins og eitthvað hreyfði
sig í henni. Nú var hún ekki ein lengur, nú var öllu
óhætt. Það var undrunarhreimur í rödd hans. Það
gerði henni gott, það var sem vingjarnlegt orð til
að lýsa upp í huga hennar. Hún gat ekki meira,
hún skýldi andlitinu í höndum sér og grét.
Bóndinn beygði sig yfir björninn. Hann tók í
annað eyrað á honum og lyfti blóðugum hausnum
upp. — Það er nærri því ótrúlegt.
Loks gat hún gefið skýringu. Hálfkjökrandi sagði
hún frá þvi, hvernig þetta hafði viljað til.
En bóndinn hristi höfuðið. Gat ekki skilið það.
— Þú getur sjálf séð, sagði hann og benti á eyrað.
Húlan hefur hitt aftanfrá.
Þau flóu björninn í birtu af fjósluktinni um
miðnæturleytið. Voru ekki búin að því, fyrr en
bjarmaði af degi yfir Fiskitj arnarhæðinni. Þetta
var erfitt verk. Þau drógu skrokkinn niður að
Svartadjúpi og veltu honum fram af brúninni,
— Það er ekki hægt að borða kjötið af þessum birni,
sagði húsbóndinn.
Þegar hann var búinn að ganga frá mjólkuraf-
urðunum í klyfjar og binda bj arnarskinnið ofan á
milli, kvaddi hann Ingibjörgu og hélt niður í dal-
inn. En þá kom sólin upp og hún þurfti að fara að
mjólka.
III.
Dagarnir liðu og líðan hennar varð lakari. Henni
fannst, sem gæti hún ekkert gert lengur. Hún
kveið fyrir hverjum nýjum degi. Og svo var það
þetta, sem var þarna í óvissunni og stöðugt nálg- •
aðist, þetta, sem hún varð að vera alein um, þetta
hlið, sem hún átti eftir að komast i gegnum, — nei,
hún þoldi ekki að hugsa til þess. Það varð að fara
eins og verkast vildi. Allt varð að vera tilviljuninni
háð.
Eitt kvöldið hvarf kýrin Línrós. En hinar kýrn-
ar komu heim að selinu á venjulegum tíma. Allt
var eins og vant var; kýrnar gengu inn í básana
sína og stóðu þar og nauðuðu. Þá tók hún allt í
einu eftir því, að básinn hennar Línrósar stóð auð-
ur inni í hálfrökkrinu. Hún varð að fara út úr fjós-
inu til að svipast um eftir kúnni, áður en mjaltirn-
ar byrjuðu. Hún skildi ekkert í þessu. Hún stóð
lengi og hlustaði í kvöldkyrrðinni, en heyrði ekk-
ert annað en þungan nið árinnar niðri í Svarta-
djúpi og fjarlægar drunurnar úr Híárfossinum.
Á meðan hún var að mjólka, varð henni oft litið
inn í auða básinn. Nú hræddist hún þetta tóma
gaphús. En kýrin hlaut að koma; hún gat ekki
trúað öðru. Línrós var róleg og vön að sjá um sig.
Hún verður sjálfsagt búin að skila sér um það leyti,
sem mjöltunum er lokið.
Brátt var hún búin að mjólka. Svo bar hún mjólk-
urföturnar inn og sló upp mjólkinni í búrinu. Úti
var kyrrt og hálfrokkið. En Linrós sýndi sig hvergi.
Ingibjörg gat ekki komizt hjá að fara upp í skóg-
arhlíðina til að leita hennar. Ef hún færi nógu ró-
lega, myndi það takast. Það v a r ð að takast!
Hún stóð á kambinum dálitla stund og hlustaði,
en heyrði ekki annað en hjartaslög sjálfrar sín.
Hún kallaði út í kvöldkyrrðina. Rödd hennar var
veik og hás, svo að hún gat ekki borizt langt. í
dalnum að norðanverðu var áin eins og ljósrák
undir björtum himninum, en skýin dró saman yfir
fjallatindum í vestri, og þar var loftið orðið þykkt.
Og nú var þokan að læðast niður í hlíðarnar þar
vestra.
Þá varð henni ljóst, að þetta var of mikið fyrir
hana. Hún hafði verið eitthvað svo undarleg allan
seinni hluta dagsins, og óttinn við að nú væri kom-
ið að því, hafði lagzt þungt á hana. Nú gat hún
ekki hlaupið upp hlíðarnar eins og hin fyrri sum-
ur, þegar kýrnar höfðu flækzt eitthvað burtu. Hún
yrði að ganga dálítið inn í skóginn, og ef heppnin
var með, myndi hún ef til vill rekast á kúna.
Hún gekk upp á fjallið í áttina til Löngumýrar.
Hún hafði alltaf verið hrædd við þessa mýri. Eink-
um þegar skepnurnar komu ekki heim á réttum
tíma. Þar hafði svo margt komið fyrir; fjöldi dýra
lágu og rotnuðu í botnlausum fenjunum.
Það dimmdi meira og meira. Og þokan bland-
aðist myrkrinu. Hún læddist úr vestri og suðri,
fyllti dalinn og eins og kæfði öll hljóð. Hún heyrði
í rjúpu, sem flaug yfir lágvöxnu kjarrinu. Rjúpan