Heima er bezt


Heima er bezt - 01.04.1953, Blaðsíða 28

Heima er bezt - 01.04.1953, Blaðsíða 28
124 Heima er bezt Nr. 4 ■ hvarf sjónum eins og reykur, og svo tók sama kyrrð- in við og áður. Hún gerði tilraun til að hrópa, en það var engu líkara en að hljóðið kafnaði í þok- unni. Þetta var óhugnanlegt, og nú fann hún allt í einu sárt til þess, hve einmana hún var. Ef eitt- kvað kæmi fyrir núna, þá-------—. Eitt sinn bar fyrir hana eitthvað, sem líktist kýr- bauli úti í myrkrinu það hlaut að vera langt, langt burtu. Annars heyrði maður svo mörg undarleg hljóð, þegar maður var á gangi í þoku og hlustaði. Það var ekkert döggfall. Grasið og lyngið straukst um fótleggi hennar, og angan birkilaufsins var þung og sterk. Nóttin virtist vera nálægari nú en nokkru sinni fyrr. Það var orðið dimmt, en samt var dalurinn vakandi. Það var nærri því eins og lífið lifði sterkar en ella á þessari hlýju nóttu. Það var víst nærri miðnætti, þegar hún loks náði upp að mýrinni. Hinn brúngrái mýrarfláki virtist óendanlegur í skuggsýninu. Hann líktist mest sof- andi forynju. Góðri og vingjarnlegri forynju. En mýrin gat stundum fundið upp á því að draga lif- andi verur til sín. Hún setti hendurnar eins og trekt fyrir munninn og hrópaði út í mýrina. Svo stóð hún með opinn munninn og hlustaði. Þá heyrir hún eitthvað einkennilegt. Það er engu líkara en að henni sé svarað einhversstaðar utan úr myrkrinu. — Línrós! Línrós! Og aftur er svarað. Þungt og sársaukakennt hljóð berst að eyrum hennar utan úr mýrinni. Hún staulaðist áfram eftir hljóðinu, óð gegnum sefið og yfir dýin, sem gengu í bylgjum undir fót- um hennar. — Línrós, Línrós, aumingja Línrós mín! Hvernig gaztu farið svona að? Þarna liggur kýrin! Rétt við fætur hennar. Hið stóra, þolinmóða höfuð kýrinnar snýr að henni, hún kveinkar sér. Vesalings Línrós lá á kafi í feni, lá á kviði. Og því meir, sem skepnan brauzt um, því dýpra sökk hún ofan í leðjuna. — Hvað er að sjá þetta? Hvað getum við nú gert? Henni fannst hún verða að tala við kúna, ráðfæra sig við hana. Ingibjörgu lá við gráti. Kýrin mátti ekki fá hugmynd um, að björgun var nærri von- laus. Ingibjörg greip í hornin á henni og togaði af öllum kröftum. Og Línrós reyndi að hjálpa til, en allar tilraunir til að koma kúnni upp úr urðu ár- angurslausar. Kýrin sökk dýpra og dýpra ofan í leðjuna. — Við reynum aftur! Við megum ekki gefast upp. Tökum á eins og við getum, svona nú---------. Línrós rykkir sér til og kemur öðrum framfæt- inum upp úr leðjunni. En mýrin er fúin, og þegar Línrós sekkur ofan í aftur, vill svo illa til, að Ingi- björg steypist ofan í leðjuna. Hún greip um háls kýrinnar. Svo virtist, sem nú væri úti um þær báðar. Línrós fer allt í einu að baula, snýr höfðinu í norður, baular á hjálp. Ef til vill hefur skepnan heyrt nærri hljóðlaust fótatak í mýrarjaðrinum; að minnsta kosti birtist grannvaxinn maður með bakpoka og byssu i hendinni allt í einu. Nú sæk- ir hann þurrar greinar, sem hann varpar út í dýið við fætur kýrinnar. Ingibjörg lá með andlitið við hálsinn á kúnni. Hún varð einskis vör, og á sér einskis von fyrr en greinarnar slást utan í hana. Hún hrekkur þá allt í einu upp af mókinu. Hún sér manninum bregða fyrir rétt sem snöggvast. Hún æpir hátt, sveiflar handleggnum út frá sér eins og í varnarskyni---- og svo varð allt niðamyrkt. Eins og niðdimm nótt. Hún hneig niður og lá eins og líflaus böggull í dýinu. Línrós stóð í mýrarjaðrinum þegar Ingibjörg rankaði við sér. Sjálf lá hún í fangi ókunnuga mannsins. Hann hagræddi henni gætilega upp við lyngþúfu. — Líður þér betur? Rödd hans var mild, en ákveðin. — Já, sagði hún og andvarpaði lágt. Hún var dauðþreytt og henni leið vel, þar sem hún var. Og nú hafði hún fengið óvænta hjálp; nú var engin hætta á ferðum. — Ég býst við, að þú hafir orðið hrædd? — Já, svaraði hún lágmælt. — Það er víst bezt, að við reynum að komast ofan eftir. Ef þú hefur þá krafta til þess. Nú loks fór allt að skýrast fyrir henni. Nú mundi hún, hvar hún var stödd og það, sem komið hafði fyrir. Hún rétti honum hendina og hann hjálpaði henni á fætur. Línrós hafði lagzt niður, en nú stóð hún líka upp. — Þetta hefði hæglega getað farið illa, sagði hann alvarlega. En kúnni varð þó bjargað sem betur fór. Jæja, þá er bezt að halda í áttina! Hann tók undir hönd hennar og leiddi hana alla leið úr mýrinni og heim í selið. Hún var vesöl og krafta- laus og það var engu líkara en að harmurinn ætl- aði að kæfa hana. Hún gekk eins og í leiðslu. Ókunni maðurinn sagði fátt. Hann var raunar ein- kennilegur! Hann nam oft staðar og litaðist um. Og hann stóð og litaðist um, áður en hann gekk of- an í lægðirnar. Hvað gat það verið, sem hann ótt- aðist? Þessi maður var ekki úr sveit. Það heyrði hún strax á málfari hans. Það var hreint og skýrt. Henni flaug í hug að spyrja um nafn hans, en hætti við það. Hún gat beðið, þangað til hann sagði henni það af sjálfsdáðum. Hún fann á sér, að þetta var að minnsta kosti ekki hættulegur náungi. Þá er þau loks komu svo langt, að þau sáu hús- in, sleppti hann hönd hennar. — Nú geturðu kannske komizt ein það sem eftir er? sagði hann spyrjandi. — Já, ójú! — Já, því að nú verð ég að snúa við! Hann stóð í sömu sporunum, leit í kringum sig og var sýni- lega órólegur. — Ég þakka þér kærlega fyrir hjálpina! Hún rétti honum höndina. Hönd hennar hvarf næstum því í hinum sterka hnefa hans. Hann sneri við og gekk til skógar, en nam aft- ur staðar. — Þú þarft ekki að nefna þetta við neinn. Ég á við, að þú hafir hitt ókunnuga. — Nei, nei! Hún lagði höndina á hálsinn á Lín- rós og þannig gekk hún þau fáu skref, sem hún átti eftir heim að fjósinu. Hún var svo þreytt, að

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.