Heima er bezt - 01.01.1955, Blaðsíða 11

Nr. 1
h£IMA ER BEZT
7
Aðalból l Hrafnkelsdal.
eigandi hans hafði hlotið fyrir
góð skot í skotfélagi sínu, og á
þeim stóð m. a. mánaðardagur
og árstal, og á hvaða færi hefði
verið skotið. Sömuleiðis var nafn
eigandans, V. Jörgensen, og
hafði hann auðsjáanlega haldið
mikið upp á gripinn og látið
nikkla lásstykkin og krassann og
breyta fram- og aftur-miðinu á
honum og gert þau nákvæmari
en þá tíðkaðist. Riffillinn var
smíðaður sem herriffill og útbú-
inn fyrir byssusting.
Ég spurði Þórarinn, hvort
hann vildi ekki selja mér þenn-
an riffil, en hann sagði að hann
myndi vera ónýtur, því að bæði
Jón og Elías hreindýraskyttur
hefðu skotið úr honum og ekki
hitt með honum, hvernig sem
þeir hefðu farið að, og væri þá
nokkuð út í hann varið, fyrst
svo væri?
Jú, ég sagðist engu síður vilja
kaupa riffilinn, ef falur væri.
Þórarinn sagðist hafa gefið fyr-
ir hann 50 krónur, og vildi ég
kaupa hann fyrir það verð, gæti
ég fengið hann. Þessu varð ég
feginn, og voru kaupin þegar af-
gerð í skyndi. En þegar ég skaut
úr honum, dró ég upp eftir álna-
máli og hitti strax vel með hon-
um. En áður hafði verið skotið
úr honum eftir metramáli, og
mátti þó sjá, að álnamál var á
hæðalínunum. Þetta gerði allan
mismuninn. Riffilinn kallaði ég
Skjöld, og hef ég engan betri
fundið.1)
Aldrei varð ég þess var, að
Þórarinn sæi sig eftir þessu, og
var hann þó oft með mér á dýra-
veiðum eftir þetta og sá mig
gera hvert skotið öðru betra með
honum, enda var Þórarinn bezti
drengur í hvívetna.
Eitt sinn voru nokkrir menn
saman, er gert var gott skot með
rifffli þessum. Einn mannanna
tók hann, strauk hann og kysti
og mælti: — Þetta er mikið
blessað verkfæri.
!) Þórarinn heitinn Ketilsson sagði mér
frá þessu eitt sinn, er við hittumst á Akur-
eyri. Kvaðst hann hafa orðið algerlega for-
viða á því, hve Guðmundur hefði verið
fljótur að átta sig á meðferð og kostum
riffilsins, sem öðrum góðum skyttum hefðu
dulizt áður, þótt reynt hefðu. Taldi hann
Guðmund óvenju góða skyttu og leikinn í
meðferð skotvopna. — H. V.
Ég var eitt sinn staddur inni
Geitadals-göngukofa ásamt
nokkrum öðrum leitarmönnum.
Sáum vió þá 6 hreindýr renna
hvert á eftir öðru í lest út Há-
ufsina á Múlanum. Þegar heim
kom um kvöldið, riðum við Auð-
unn Halldórsson á stað með
byssur okkar að leita dýranna.
Hestana skildum við eftir hjá
Rauðabergsánum, leituðum dýr-
anna alla nóttina um Múlann
og Öxi og innhjá Axará, þar sem
kemur úr hrauninu, sem kallað
er, þótt þar sé ekki um neitt
brunahraun að ræða. Þar fórum
við norðuryfir Múlann og sáum
um Brattháls og Búðartungur og
út Hesteyrarfjall, og þegar við
sáum í mynni Klapparárdalsins,
sem er lítið dalverpi, er liggur til
suðurs á Múlanum innan til,
lágu hreindýrin þar öll framan
til í dalnum á flatneskju, þar
sem ekki var hægt að komast að
þeim með byssum. Samt urðum
við fegnir að sjá þau, en urðum
að bíða þess, að þau stæðu upp.
Við vorum bæði þreyttir og
^svangir og það sem verst var,
einnig blautir, svo það setti fljótt
að okkur. Ég sagði við Auðunn,
að ekki dygði nú þetta að láta
sig krókna hérna, og yrðum við
tafarlaust að fá okkur snúning.
Tókum við svo saman og döns-
uðum allt hvað af tók, og dans-
völlurinn var sæmilegur, renn-
slétt melalda. Okkur hitnaði
fljótt, og stóðst það á endum,
að þegar við fórum að þreytast,
stóðu dýrin upp og runnu til
næstu öldu fyrir ofan sig. Þetta
passaði prýðilega, því að alda
þessi lá í boga til okkar, og tók-
um við nú sprettinn á bak við
hana og urðum að vera komnir
þar undir ölduna, sem dýrin
stefndu til hennar. Þetta tókst
prýðilega. Nú runnu dýrin rétt
neðan við ölduna, tveir tarfar
fyrstir hlið við hlið, og sá þriðji
með haus og háls fram á milli
þeirra, en ekki nógu framarlega.
Þessi dýr voru framundan mér,
hin þrjú voru aftar, og passaði
fyrir Auðunn að skjóta á þau, og
sagði ég honum að taka eitt-
hvert þeirra, því að ég ætlaði
mér þau fremstu, og skaut ég
svo á þau, og lágu báðir þeir
tarfar við skotið. — En hvað er
þetta, skauzt þú ekki? sagði ég
við Auðunn.
— Nei, ég fékk svo mikinn
hljóm fyrir eyrun við skotið hjá
þér, að ég skaut ekki, og svo datt
hvellhettán af hjá mér líka. —
Hvað er nú þetta, sagði ég. —
Hérna er hvellhetta og skjóttu
nú fljótt. Hann greip hana og
setti á og skaut, en það var að-
eins til að herða á dýrunum í
burtu. Við vorum samt ánægðir