Heima er bezt - 01.01.1955, Blaðsíða 13

Nr. 1
Heima er bezt
9
geta ekki einu sinni náð þeim
særða, en við þetta varð að sitja.
Ég fór nú að leita tjaldsins, og
gekk mér illa að átta mig á því,
hvar ég væri staddur, því aldrei
hafði ég áður komið á þessar
slóðir, og auk þess hálf skugga-
legt um að litast. Samt tókst mér
nú að finna tjaldið, og voru þar
allir félagar mínir saman komn-
ir og tóku á móti mér fegins
hendi Ég var fremur fáorður
við þá, því bæði var ég þreyttur
og þungt í skapi út af viðskiln-
aði mínum við dýrin. Eftir hress-
ingarnar sofnuðum við fljótt, en
ég vaknaði með afturbirtu og
læddist út úr tjaldinu frá félög-
um mínum sofandi, og sennilega
hrjótandi, þótt ég minnist ekki,
að svo hafi væri.
Ég fann skjótt særða dýrið, og
hafði það fundið tjörn og stóð í
henni upp á síður til að svala
þjáningum sínum, því það var
gegnum skotið aftan við þind-
ina. Ég var fljótur að binda
enda á allar þjáningar þess með
kúlu í ennið, gerði því síðan gott
og tók með mér hausinn, sem
var gríðarlega stórhyrntur.
Þegar ég kom aftur til tjalds-
ins með sólaruppkomunni, voru
þar allir enn sofandi. Ég barði
þá svo upp með blóðugum hausn-
um og sagði þeim, að þetta væri
nú mín morgunverk, meðan þeir
svæfu á kodda andvaraleysisins,
og dýrin léku sér umhverfis
tjaldið og gerðu jafnvel gys að
þeim.
Félagar mínir vöknuðu við
vondan draum og skildu ekkert
í þessu hvorki til né frá, fyrr en
rann af þeim svefnvíman, og ég
sagði þeim hreinskilnislega,
hvernig í öllu þessu lá, og fór
þeim þá að líða betur. Síðan var
morgunverður snæddur með
kaffinu og skipulagt, hvernig
deginum skyldi varið.
Jón Þorsteinsson var gerður
út gangandi sem njósnari, en þó
með skó á fótum. Átti hann að
fara uppundir Snæfellsrætur að
norðan og innundir Fitjahnúk
að leita að dýrum eða dýraslóð-
um. Síðan átti hann að hitta
okkur um kvöldið í hólum
nokkrum niðrundir Jökulsánni
skammt þaðan, sem hún kemur
undan Jöklinum. Áttum við hin-
ir að taka tarfana 3, sem ég
skaut daginn áður og koma þeim
í leið fyrir okkur í bakaleiðinni,
og fara svo með hestana inní
fyrrnefnda hóla að kvöldi, og
gekk allt þetta fremur greiðlega.
Settum við síðan upp tjald
okkar í hólunum, og þangað
kom svo Jón Þorsteinsson seint
um kvöldið, mjög dasaður eftir
gönguna um daginn. Sagði hann
okkur þær fréttir, að ekkert
hefði hann dýrið séð, en glæ-
nýjar slóðir eftir breiðu, sem
ekki myndi vera langt undan.
Kom nú í okkur mjög mikill
spenningur við tilhugsunina um
næsta dag, og sofnuðum við
seint.
Mér þótti hólar þessir mjög
einkennilegir. í þeim voru kaf-
loðnar töðubrekkur, svo að tún
gerast ekki betri í byggðinni, og
má því geta nærri um líðan
hestanna, enda voru þeir þar
mjög spakir. Hólar þessir eru
ekki mjög víðáttumiklir, en þétt-
ir og talsvert háir sumir hverjir,
og hefur Jökullinn einhverntíma
fyrrum haugað þeim upp með
því að ýta á undan sér jarð-
skorpunni og skilja síðan eftir,
er honum þóknaðist ekki að
halda lengra að sinni. Fyrir inn-
an þá eru sléttir sandar, og á
þeim sáum við slóðir eftir 3
hesta, og höfðu sennilega ein-
hverjir farið þarna um ekki alls
fyrir löngu, þótt ekkert spyrðist
til þeirra....
Nokkuð útá Kringilsárrana
voru einnig háir hólar, sem Jök-
ullinn hafði skilið eftir fyrir fá-
um árum, er hann skreið út
Ranann, en var nú tekinn að
fjarlægjast aftur.1)
Um morguninn vorum við
snemma á fótum, tókum riffla
okkar og skotfæri og lögðum á
stað gangandi. Þegar við höfð-
um gengið um hríð, sáum við
dýrabreiðu á stórum flóa, um 70
dýr alls. Gátum við ekki komist
nálægt þeim eða nær en á að
gizka 170 faðma færi, og skutum
við til þeirra, og lá mitt dýr, en
breiðan brá skjótt við og stefndi
inn og ofan til Jökulsins. Skaut
þá Elías eitt dýr á löngu færi.
Síðan voru þau algerlega horfin
okkur. En nokkru síðar komu
þau upp utan við Fitjahnúkinn,
og skutum við Elías nokkur dýr
og á eftir þeim upp á hnúkbrún-
ina, og féllu einnig þar dýr. Síð-
an skiptist hópurinn í tvennt og
hurfu okkur á ný. Þeir Jón og
Þórarinn áttu nú að geta til dýr-
in uppi á hnúknum, en við Elías
*) Þetta eru hinir svonefndu Hraukar
eða „Töðuhraukar" í Rana eftir jökui-
hlaupið 1890. Sbr. frásögn í A hreindýra-
slóðurn bls. 26—30 og víðar. — H. V.