Heima er bezt - 01.07.1959, Qupperneq 13

um orðið að fjörtjóni og því vissara að falla fram og
biðjast fyrir áður en lengra er haldið.
Siðast er vitað um manntjón í Njarðvíkurskriðum af
völdum snjóskriðu árið 1909. Voru þrír menn þá á leið
frá Njarðvík og suður í Borgarfjörð. Við svokallaða
Skriðuvík, austarlega í skriðunum, féll á þá snjóskriða,
tók tvo þeirra, sem á undan gengu, og bar niður skrið-
una, niður fyrir björg og alla leið í fjöru. Þar fundust
þeir örendir í snjódyngjunni. Sá, sem síðastur gekk,
slapp við skriðuna. Sneri hann aftur til Njarðvíkur og
sótti mannhjálp. Fundu þeir mennina örenda.
Þá er þess getið í gömlum annálum, að í byrjun 18.
aldar hafi prestur einn, séra Runólfur Ketilsson á Hjaltá-
stað, farizt ásamt fylgdarmanni sínum í snjóflóði í
Njarðvíkurskriðum. Fannst prestur standandi en ör-
endur í snjóflóðinu, en fylgdarmann hans tók á sjó út
og fannst ekki.
Eitt eftirminnilegasta slysið af völdum snjóskriðu
austur þar, varð þó ekki í Njarðvíkurskriðunum heldur
að norðanverðu víkurinnar eða dalverpisins, sem inn af
henni gengur. Þar er hátt og bratt fjall, sem Tóarfjall
nefnist, og undir því var áður fyrr bær, sem Stekkur
hét. Hann tók af í snjóflóði aðfaranótt 2. febrúar 1883
og hefur ekki byggzt eftir það.
Þar bjuggu þegar slysið skeði miðaldra hjón, Guð-
mundur Eiríksson og Sesselja Þorkelsdóttir. Áttu þau
tveggja ára dóttur, sem var hjá þeim á bænum. Ennfrem-
ur voru þar tveir uppkomnir synir Guðmundar af fyrra
hjónabandi, Eiríkur og Guðmundur, báðir um og yfir
tvítugt. Þá voru þar tvær ungar vinnukonur, Margrét
og Guðný að nafni, sjö ára gömul fósturdóttir hjón-
anna, sem hét Sesselja, og loks móðir húsbóndans, Þur-
íður, 85 ára að aldri. Aðeins þrennt af þessu fólki bjarg-
aðist, báðir synir Guðmundar bónda og Guðný vinnu-
kona, og var þeim bjargað ósködduðum eftir að hafa
Séð úr Njarðvíkurskriðum inn í Njarðvikina.
Hcegra megin á myndinni er svokallað Tóarfjall i Njarðvík.
Undir þvi stóð bcerinn Stekkur og féll snjóskriðan á hann
ofan úr gilinu lengst til hcegri. Sex manns biðu bana.
legið hálfan annan sólarhring undir snjó í hrundum
fjárhúsuin. Lík hinna sex voru meira eða minna ötuð
blóði og mold og voru lögð öll í eina gröf í Njarðvík-
urkirkjugarði tæpum hálfum mánuði síðar.
Dagana fyrir atburð þennan kyngdi niður snjó í
Njarðvík, ásamt hvassviðri og hríðarveðrum. Þannig
var einnig veður slysanóttina og allan daginn þar á
eftir, svo að ekki sá til bæja, þótt skammt væri á milli.
En að morgni 3. febrúar fór maður frá Njarðvík og út
að Stekk og ætlaði að fá þar lánuð skíði, en skafrenn-
ingur var enn á, og sá skammt undan. Allt í einu rakst
hann á spýtnabrak úr bænum, en bæinn fann hann
hvergi og varð þá ljóst hvað skeð hafði. Mun hann hafa
heyrt til Eiríks bóndasonar, en Eiríkur taldi að allir
myndu vera látnir nema hann og Guðný vinnukona.
Var safnað öllu því liði, sem til náðist, til þess að grafa
í rústimar. Náðust báðir synir Guðmundar bónda lif-
andi svo og Guðný vinnukona heil og ósködduð, en öll
hin voru dáin. Hafði heyrzt í Margréti í nær sólarhring,
en skápur hafði fallið á hana ofan þegar snjóskriðan
dundi yfir, og þrengdi skápurinn mjög að henni og særði
hana. Á föstudagskvöldið heyrðist síðast til Margrétar,
en lífgunartilraunir, sem reyndar voru við hana, strax
eftir að hún var grafin upp, báru ekki árangur. Einnig
hafði heyrzt til hjónanna fyrst eftir að skriðan féll, en
aðeins skamma stund.
Þess er getið í sambandi við atburð þennan, að daginn
áður en skriðan féll hafi óróleiki mikill sótt á menn og
dýr þar á bænum. Þannig er sagt að Guðmundur bóndi
hafi enga eirð haft i sínum beinum, ætt um og kvartað
um vanlíðan. í fjósinu sýndu kýrnar óróleika, sem þær
voru ekki vanar, bauluðu í sífellu og stjákluðu á básun-
um. Var þetta seinna talinn fyrirboði hins uggvænlega
atburðar.
Heima er bezt 233