Heima er bezt - 01.07.1959, Blaðsíða 25

ANNAR HLUTI
— Nei, sittu kyrr á Sóta mínum meðan við eigum
samleið. í kvöld er öllu óhætt, blessuð þokan sér um það.
— Já, blessuð þokan. En líklega geðjaðist foreldrum
okkar ekki sem bezt, ef hún svipti burt blæju sinni, og
þau sæju til ferða okkar, Jónatan.
— Já, þá gengi nú eitthvað á, en við stöndum utan
við hatrið á milli bæjanna, Lilja.
— Já, vissulega!
— Oft hef ég óskað þess, að við gætum gert uppreist,
farið í stríð gegn hatri foreldra okkar og unnið sigur á
því.
Lilja brosir dapurlega: — Skyldi sú ósk eiga eftir að
rætast nokkurn tíma?
Þau halda af stað hlið við hlið heim á Ieið ou reka
D
hrossahópinn á undan sér. Ferðin sækist vel, og brátt
eru þau komin ofan fjallshlíðina.
Jónatan rýfur þögnina og segir: — Það var einhvers
staðar hérna í fjallshlíðinni, sem ég hitti þig í fyrsta
sinn, Lilja. Manstu eftir því?
— Já, ég man vel eftir þeim degi. Ég sat hér ein grát-
andi yfir tómri berjafötunni minni, en þá kom lítill,
góður drengur til mín og hjálpaði mér, og það varst
þú, Jónatan.
— Við geymum þá bæði endurminninguna frá þeim
degi. Ég fer aldrei svo- hérna um hlíðina, að mér detti
hún ekki í hug.
Síðan rifja þau upp hinar fáu sameiginlegu endur-
minningar sínar frá bernskuárunum, og fyrr en varir
eru þau komin að túngirðingunni í Austurhlíð, en
blessuð þokan heldur enn hlífiskildi sínum yfir ferðum
þeirra, svo að þau sjást ekki heiman frá bæjunum tveim
undir fjallshlíðinni. En hér skilja leiðir þeirra. Þau stíga
bæði af baki, og Lilja réttir Jónatan tauminn á gæðingi
hans og segir:
— Ég þakka þér kærlega fyrir hestlánið, Jónatan.
Hann tekur við taumunum. — Það er ekkert að þakka,
Lilja. Mér þykir vænt um, að hesturinn minn hefur
borið þig þennan spölinn.
Hún roðnar ósjálfrátt við orð hans og réttir honum
höndina í flýti í kveðjuskyni, en augu þeirra mætast
um leið ög handabandið knýtist, og í augum beggja
blikar hin hreina, barnslega vinátta, sem vaknaði í ung-
um hjörtum þeirra sólbjartan sumardaginn fyrir mörg-
um, mörgum árum, er þau hittust í fyrsta sinni í berja-
mó uppi í hlíðinni. En á þessari stundu fær sú vinátta
dýpri rótfestu og snertir nýja strengi í hjörtum beggja.
— Ég þakka þér fyrir hjálpina og samfylgdina og
vertu nú sæll.
— Ég þakka þér sömuleiðis samfylgdina, Lilja. Vertu
nú sæl.
Þau brosa viðkvæmt að skilnaði um leið og handa-
band þeirra rofnar.
Lilja rekur síðan hrossin heim í réttina í Austurhlíð,
en Jónatan stígur á bak gæðingi sínum og ríður heim
að Vesturhlíð. Ef til vill finnst foreldrum hans, að hann
komi nokkuð seint heim frá vinnunni að þessu sinni, en
ástæðuna til þess fá þau aldrei að vita. Blessuð þokan
geymir dyggilega ævintýrið hans.
IV.
Heitur sumarblær leikur í laufi. Djúpur friður hvíld-
ardagsins leggur helga ró yfir sveitina. Náttúran öll
andar sátt og unaði.
Jón í Austurhlíð teymir þrjá gæðinga heim á hlaðið
og leggur á þá reiðtygi. Hjónin í Austurhlíð og Lilja
hafa ákveðið að ríða til kirkju fram að Grund þennan
sólbjarta helgidag. Mæðgurnar koma ferðbúnar út á
hlaðið til Jóns, og síðan er lagt af stað í kirkjuferðina.
Hver bekkur í Grundarkirkju er þétt setinn af messu-
fólki, og séra Einar lítur með gleði yfir fjölmennan hóp
sóknarbarna sinna, sem kominn er til að hlíða á orð
lífsins, og í dag velur hann líka að íhugunarefni æðsta
boðorð meistara síns: — Elska skaltu Drottin Guð þinn
af öllu hjarta þínu og allri sálu þinni, og náunga þinn
eins og sjálfan þig.
Lilja í Austurhlíð situr við hlið foreldra sinna í kirkj-
unni og hlýðir með athygli á boðskap meistarans. Henni
verður litið á foreldra sína til skiptis, um leið og séra
Einar lýkur orðunum: — Elska skaltu náunga þinn eins
og sjálfan þig.. . og hún andvarpar þunglega. Skyldi
þetta fagra boðorð meistarans mikla megna að ná til
hjartna foreldra hennar í dag? Þau hafa eflaust oft
heyrt það áður í þessari kirkju, en ekki veitt því við-
töku. Myndi fara svo enn á ný? Skyldu þau nokkurn
tíma eiga eftir að elska hjónin í Vesturhlíð eins og
sjálfa sig?
Heima er bezt 245