Heima er bezt - 01.07.1959, Blaðsíða 15

Og einhvern veginn fannst honum samt sem áður,
að þetta kæmi sér svo sáralítið við. Hann fann enda
ekki til neins saknaðar, og hugurinn var að engu leyti
neitt bundinn við þessar jarðnesku umbúðir, sem til-
heyrðu honum heldur ekki lengur.
Þess skal getið í sambandi við draum þennan, að
Sandar eru í Langholtssókn, þar sem Jón dvaldist frá
fimm ára aldri til tvítugs, eins og áður er frá skýrt.
SVEFNGÖNGUR JÓNS
Þegar Jón var unglingur, á aldrinum 11—14 ára, bar
töluvert á því, að hann gengi í svefni og sérstaklega á
eftir dansleikum.
Þá átti hann heima á Söndum í Meðallandi. A þeim
árum fór hann þá stundum á skemmtisamkomur þar í
sveitinni með félaga sínum, sem var þá eitthvað á svip-
uðu reki.
Heimasætan á Söndum, Guðbjörg Guðmundsdóttir,
var vön að líta eftir Jóni undir svona kringumstæðum,
ef hún varð þess vör að hann færi út úr bænum, þegar
hann var heima.
Þá var það eitt sinn sem oftar, að Guðbjörg verður
þess vör, að Jón er á ferli, og fer hún þegar út á eftir
honum. Sér hún þá, að hann er á hlaupum kringum
bæinn og kallar til hans.
Hann kemur þá til hennar heim á hlaðið en stendur
þó ekki við, heldur heldur hann áfram inn í bæ. Dettur
Jóni þá það í hug, að nú skuli hann fela sig fyrir Guð-
björgu með því að standa í skoti þar í ganginum, sem
er lítið eitt til vinstri, þegar gengið er inn í baðstofu.
Þar við þilið hinum megin var gestastofan, sem venju-
lega var læst, þegar ekki voru gestir, og eins var í þetta
sinn. Óskar Jón þess þá innilega í huganum, að gaman
væri nú að vera kominn inn í gestastofu.
í sömu svifum opnast þilið í fullri hæð við hann, og
bregður hann sér þá þegar í gegnum dyr þessar, en
kippir um leið mjög snöggt að sér hendinni, því að
þilið var að lokast aftur með sama hraða og það opn-
aðist, en þó algerlega hljóðlaust.
En þá er að segja frá Guðbjörgu. Hún fór þegar
strax á eftir Jóni inn í bæinn og leitaði í baðstofu, fjósi
og öðrum hugsanlegum stöðum. Dettur henni þá í hug
að fara út og leita kringum bæinn, ef ske kynni að
hann hefði laumazt út aftur, á meðan hún var að leita
í fjósinu.
Gengur hún nú í kringum allan bæinn og gætir greini-
lega að öllu, án þess að verða nokkurs vísari. En um
leið og hún gengur fram hjá glugganum á gestastofunni,
verður henni af hendingu litið inn, og sér hún þá, sér
til mikillar undrunar, að Jón stendur þar inni á miðju
gólfi, því að henni var kunnugt um það, að stofan var
harðlæst, og Jón gat ekki undir neinum kringumstæð-
um náð í lykilinn.
Þegar Jón vaknaði úr ástandi þessu, komu þau sér
saman um það, hann og Guðbjörg, að segja engum
manni frá atburði þessum, því að enginn myndi trúa
svo ótrúlegri frásögn.
Og svo var það í annað sinn, er Jón kom af dansleik
á þessum árum, er áður um getur, að hann lagði sig í
Lágakoti í Meðallandi. Bjuggu þar þá hjón, er hétu
Sigurður og Kristín, foreldrar Einars, uppeldisbróður
Jóns. Skömmu eftir það að Jón er sofnaður, verður
Kristín húsfreyja þess vör, að Jón er kominn á kreik,
og er hann þá að basla við að opna fataskáp, er stóð
þar í baðstofunni. Kristínu dettur þá í hug að Jón hafi
ætlað út til sinna erinda, en villzt á skápnum og bað-
stofuhurðinni og bendir honum á dyrnar, en sinnir því
svo ekki meir.
Þegar Jón var kominn út, heldur hann áfram norð-
austur frá bænum og út í mýri, sem þar var. Einar Sig-
finnsson, heimilismaður þarna á bænum, sér þá hvar
drengurinn hleypur, og veitir hann honum þegar eftir-
för. En þegar Jón sér manninn koma á eftir sér, kennir
hann nokkurs ótta og herðir á hlaupunum, þar til hann
kom að síki nokkru allstóru. Gizkaði hann á, að það
myndi alltaf vera frá 12—15 m á breidd. En ekki hikaði
hann samt, heldur stakk hann sér þegar samstundis í
kaf út í síkið með hendurnar fram undan sér, eins og
þegar sundmenn stinga sér til sunds, og renndi sér svo
gegnum vatnið á svipstundu.
Hinum megin var grasi gróinn holbakki, og náði Jón
því fljótt handfestu í graslubbanum og gat þannig
krafsað sig upp úr síkinu. En þá fyrst sýpur hann
hveljur, og virtist honum það valda sér óþæginda um
stund. Heldur hann þó áfram en breytir um stefnu, og
stefnir þá á bæinn, Háakot.
Þá er að segja frá Einari og manni þeim, er með hon-
um var. Þeir ályktuðu svo, að Jóni myndi tefjast við
síkið, og þar gætu þeir náð honum. Urðu þeir ekki
lítið hissa, er þeir sáu, að Jón var þegar kominn yfir
síkið og hélt áfram ferð sinni, eins og allt væri sléttar
grundir.
Ekki tafði girðingarhliðið í Háakoti heldur fyrir
honum, þótt það næði honum í öxl. Hann teygði sig
þar upp og sveiflaði sér á höndunum yfir girðinguna,
eins og ekkert væri, og heldur hann svo áfram suðvest-
ur mýrina, sem er á milli bæjanna Háakots og Lágakots.
Kallar þá Einar hlýlega til Jóns og biður hann að bíða
eftir sér, og gerir Jón það. En þegar Einar hafði náð
Jóni, ætlaði hann að leiða hann það, sem eftir var leiðar,
því að hann taldi víst, að Jón væri kominn til fullrar
meðvitundar eftir þetta allt og væri orðinn þreyttur.
Hann varð því mjög undrandi, þegar Jón hleypur á-
fram, og kraftar hans eru það miklir, að Einar átti fullt
í fangi með að standa á fótunum og fylgja honum
eftir heim að Lágakoti.
En um leið og Jón kemur heim á bæjarhlaðið, verður
hann laus við þetta svefngönguástand og skynjar hlut-
ina á venjulegan hátt.
Að síðustu skal þess getið, að eftir að þessi atburður
átti sér stað, komu Jón og félagi hans seinna að Nýjabæ
Framhald á bls. 254.
Heima er bezt 235