Heima er bezt - 01.02.1960, Blaðsíða 10

anza því ekki, að sumarnóttin geti minnt á tölthross.
En mannlýsingin í kvæðinu mínu er einkar sennileg.
Ég sendi það bara, hvað sem tautar.
Ég vélritaði kvæðið, skrifaði ritstjórn Ritsins (Ég
nefni það bara Ritið) hógvært bréf og fór að sofa.
Daginn eftir beið ég eftir póstinum frammi á Mel í
hörkufrosti og kom heim aftur hálfdauð úr kulda. Ég
er ekki að kvarta. Ég held alltaf, að skáld verði að
reyna dálítinn kulda, ef þau eiga að yrkja vel. En það
má ekki segja núorðið.
Jesús minn-----. Nafn frelsarans fraus á vörum mér
í stofuhitanum. Ég hef sent----. Æ, krakkar, við geym-
um stafsetningarprófið til morguns.----En kvæðið um
Múhamed er þarna og sómir sér vel. Svona er að hafa
enga hirzlu, nema bakpokann.
Mér hefur reynzt bezt að ganga hreint að verki og
umhugsunarlaust. Ég skrifaði ritstjórninni og sagði
henni, að kvæðið, sem ég ætlaði að birta væri enn
heima, og bað hana að fleygja hinni vitleysunni. Hús-
bóndinn var að fara í kaupstað og tók bréfið.
Ég bjóst ekki við svari. Blaðamennirnir eiga víst
glaða stund yfir stafsetningarverkefninu mínu og auka
ekki álit sitt á farkennarastéttinni, hugsaði ég.
Nokkrum dögum seinna fékk ég bréf með stimpli
Ritsins og reif það upp í frímínútum. Þarna kom þá
stafsetningarprófið:
Eg geng í hring.
Hvað fýkur þarna í storminum?
Börnm dansa á jólunum á nýjum skóm.
Margt fé fennti í haust.
Dimmt var í skóginum.
Hér er kominn gestur með gamlan, fúinn staf.
Hann kreppti hnefann og hló.
Þú lolóst ekki.
Gaukurinn verpir í hreiður smáfuglanna.
Vertu miskunnsamur við dýrin.
Krían sér síli niðri í vatninu.
Litla stúlkan drakk úr lind í mónum.
Hún sá laxinn stökkva upp fossinn.
Nii sé ég sex syngjandi, hvíta fugla fljúga yfir
lygnan fjörðinn.
Skárri er það nú samvizkusemin að skila mér þessu.
Þeir hafa víst skemmt sér bærilega ótætis blaðamenn-
irnir. Mér var nær að hætta við staglstílana undir eins
og mætir menn fóru að gera gys að þeim. En hvað ætli
ritstjórinn skrifi mér? Ég leit á nafnið undir bréfinu
og kannaðist við manninn. Hann skrifaði:
„----Kvæðið þitt er bara gott, miklu betra en þetta,
sem þú birtir í Reykjalundi. Losaðu þig við hefð-
bundnu formin. Ég held, að þetta kvæði græddi á því,
ef þú slepptir stóru stöfunum. Við ætluðum að birta
það.“
Hvað oft hef ég sagt þessum krökkum, að vera úti í
frímínútunum, og eins það, að vera ekki með nefið
niðri í öllu? Þarna er þá Jónas kominn, stendur sakleys-
islegur álengdar, en ætlar að gleypa stafsetningarverk-
efnið með augunum. Hann er víst ekki í neinum vafa
um, til hvers þessi ritsmíð er gerð.
Tæpt í klettum fyrir nær 60 árum
Framhald af bls. 44. -------------------------------
fjallinu og hrapað ofan í þennan hræðilega stað, ef til
vill með snjóskriðu, því nokkuð hafði snjóað í fjöllin
fyrir leitir.
Lambið hefur nú legið rólegt nokkra stund og enga
tilraun gert til að brölta á fætur. Ég smokka nú lykkj-
unni á horn þess og get smeygt því heim fyrir mig
meðfram klettinum og held svo um endann á bandinu,
en lambið röltir hiklaust eftir syllunni. En nú hef ég
það á mínu valdi úr þessu. Svo fika ég mig með gætni
heim þennan háskalega gang aftur. Og mikil var sigur-
gleði mín, er ég var kominn úr mesta háskanum heill
á húfi með lambið lifandi við hönd mér.
Er ég hafði fundið líklegan stað, ætlaði ég að láta
lambið síga í festinni niður til drengsins, sem allan tím-
ann hafði beðið fyrir neðan klettana, en það fótaði sig
á hverri nibbu. Þá batt ég saman alla fætur þess og brá
skutulsbragði á hornin, og hékk það þá eins og kút-
magi í reipinu. Þannig renndi ég því niður þar til
reipið var á enda. Kallaði ég þá til drengsins, hvort
hann næði nú til þess Hann bað mig að bíða dálítið,
hann ætlaði að klifra dálítið hærra. Loks sagði hann, að
ég mætti sleppa. Seinna fékk ég að vita, að við það
hefðu bæði drengur og lamb hrapað alllangt niður í
skriður. Svo lét ég riffilinn síga niður og las mig síðan
niður klettinn eftir vel sigraða þraut.
Heim komum við svo um kvöldið heldur en ekki
færandi hendi.
Húsfreyja lét lambið laxera og ruddist þá frá því
mikið af aurleðju, sem það hafði étið ofan í sig í
sveltinu.
A aðfangadag jóla er kvatt dyra heima hjá mér.
Stendur þar þá húsfreyjan af bæ þeim, sem lambið var
frá. En það hafði lifað góðu lífi frá því er það kom úr
hrakningnum, og dafnað vel. Réttir hún mér nú fagur-
prjónaða rósavettlinga, sem björgunarlaun og jóla-
kveðju. Þeir vettlingar hlýjuðu mér lengi og vel, bæði
andlega og líkamlega.
46 Heima er bezt