Heima er bezt - 01.02.1960, Side 26

Þar var Pétur á Gili og Gústi á Bakka,
tveir góðir, sem þora að láta það flakka
og að stíga við stúlkurnar spor.
Þar var Dóri í Tungu og Bjössi á Barði
og bílstjóri úr Nesinu og strákur frá Skarði
og hann Laugi, sem var þar í vor.
Og þau dönsuðu öll þarna í dynjandi galsa
og þau dönsuðu polka og ræla og valsa,
svo í steinum og stígvélum small,
og flétturnar skiptust og síðpilsin sviptust
og svunturnar kipptust og faldarnir lyftust
og danslagið dunaði og svall.
Inni í döggvotu kjarri var hvíslað og hvískrað
og hlegið og beðið og ískrað og pískrað
meðan hálfgagnsætt húmið féll á,
þar var hlaupið og velzt yfir stokka og steina
og stunið og hjúfrað í laufskjóli greina —
„sértu að hugsa um mig, hafðu mig þá“.
Yfir byggðinni stjörnunótt blikaði fögur,
vfir blátæru vatni með laufskógakögur
lá gullið og vaggandi glit,
og frá birki og smára og bliknandi töðu,
frá brekkum og grundum og túni og hlöðu
lagði áfengan ilm fyrir vit.
Och de hade som brinnande blánor i kroppen,
och som gráshopper hoppade Rejlandshoppen,
och mot stenar av klackar det small.
Och rockskörten flaxade, förkláden slángde,
och flátorna flögo och kjolarne svángde,
och musiken den gnállde och gnall.
In i snáret av björkar och alar och hassel
var det viskande snack, det var tissel och tassel
bland de skymmande skuggorna dár,
det var ras, det var lek över stockar och stenar,
det var kutter och smek under lummiga grenar
— vill du ha mig, sá har du mig hár.
Över bygden lág tindrande stjárnfager natten,
det lág glimtande sken áver skvalpande vatten
i den lövskogsbekransade sjön,
det kom doft ifrán klövern pá blommande vallar
och frán kádiga kottar pá granar och tallar,
som beskuggade kullarnes krön.
Och en ráv stámde in i den lustiga láten,
och en uv skrek uhu ifrán Brynbársbráten,
och de márkte, de hörde det ej.
Men uhu! hördes ekot i Getberget skria,
och till svar pá Nils Uttermans dudelidia!
kom det dudeli! dudeli! dej!
Og refur með gaggi tók undir við óminn,
og andvaka krummi að brýna tók róminn,
en þau hjúin, þau heyrðu það ei.
en „krúnk“ heyrðist bergmál í Selfjalli segja
og sem svar við hans Hofs-Láka dúdelídeia!
kom dúdeilí! dúdelí dei!
Det var dans bort í viigen
Det var dans bort i vágen pá lördagsnatten,
över nejden gick láten av spelet och skratten,
det var tjoh! det var hopp! det var hej!
Nils Utterman, token och spelmansfanten,
han satt med sitt bálgspel við landsvágskanten,
för dudeli! dudeli! dej!
Dár var Bolla, den práktiga Takeneflickan,
hon ár fager och fin, men har intet i fickan,
hon ár gácksam och skojsam och káck.
Dár var Kersti, den trotsiga, vandrande, vilda,
dár var Finnbacka-Britta och Kajsa och Tilda
och den snudiga Marja í Báck.
Dár var Petter í Toppsta och Gusten i Backen,
det ár pojkar, sem orka att kasta pá klacken
och att vischa en flicka í skyn.
Dár var Flaxman pá Torpet och Niklas i Svángen
och rekryten Pistol och Högvaltadrángen
och Kall-Johan i Skráddarebyn.
Nokkrir bréfritarar hafa beðið um ljóðið Hugsa ég
til þín. Höfundur Ijóðsins er Loftur Guðmundsson
skáld, en Erla Þorsteinsdóttir hefur sungið það á hljóm-
plötu. Þau þarf ekki að kvnna fyrir lesendum þessa
þáttar.
Elfur tímans endurspeglast
áfram líður, vor og haust,
fylgir kvöldi húmið hljótt,
hugsa ég til þín, dag og nótt.
Vekur söngva sumarblær,
svæfir hljórna frost og snær.
Elfin líður, hægt og hljótt.
Hugsa ég til þín dag og nótt.
Hvar sem flaumur far þitt ber
fylgir sú von og bæn mín þér
að þegar leið þín liggur heim
ljúki þinni för hjá mér.
Elfin líður ár og síð.
Ar og síð ég vona og bíð.
Fylgir kvöldi húmið hljótt.
Hugsa ég til þín dag og nótt.
Vafalaust fæ ég mörg bréf með Ijóðabeiðnum áður
en næsta blað kemur út.
Stefán Jónsson.
f>2 Heima er bezt