Heima er bezt - 01.02.1960, Qupperneq 28

— Hvað sem er um [>að, þá hefðir þú aldrei komið
ódrengilega fram.
— Það hefði ekki átt betra skilið. Og svo ætti nú
Jónatan að verða úti fyrir þetta hyski!
— Nei, Jónatan minn verður ekki úti í þessu ferða-
lagi, þú getur verið alveg róleg hans vegna, — Atli hef-
ur fært sig úr hríðarfötunum og hraðar sér inn í bað-
stofu. Hann vill vera einn um stund. Kristín æðir inn
í eldhúsið og stríðir þar við hatursfullar hugsanir sín-
ar, annað fær ekki rúm í sál hennar í svipinn.
Jónatan gengur rösklega á móti hríðarbylnum. Hann
er öruggur að rata rétta leið, þrátt fyrir fannkomuna,
sem er svo dimm að varla sést út úr augum. Æskubjört
mynd heimasætunnar í Austurhlíð ljómar eins og bros-
andi vorgeisli í hjarta hans, meðan ísköld fönnin hleðst
niður umhverfis hann og byrgir nær alla útsýn. Fyrir
Lilju er hann fús að fórna öllu. Læknirinn hefur að-
setur á nyrzta bænum í sveitinni, og þangað er talinn
klukkutíma gangur frá Austurhlíð. En Jónatan hefur
gengið þá vegalengd að þessu sinni á tæpri ldukku-
stund, þrátt fyrir að hafa móti hörku hríðarbyl að
sækja, og nemur ekki staðar fyrr en á læknissetrinu.
Hann gerir boð fyrir lækninn og skýrir honum í fáum
orðum frá erindi sínu, en afþakkar að ganga í bæinn.
Læknirinn býr sig í skyndi og fylgir hinum hugdjarfa
ferðamanni út í hríðina.
Jón í Austurhlíð líður sárar kvalir. Öðru hvoru spyr
hann um veðrið og klukkuna, en hvorugt gefur hon-
um von um skjóta hjálp. Mæðgurnar reyna að sefa
kvalir hans, en þær hafa lítil tök á því, og hríðarbylur-
inn æðir látlaust umhverfis bæinn.
Ekki eru samt liðnir nema fullir tveir klukkutímar,
síðan Jónatan gekk út úr baðstofunni í Austurhlíð, er
hann opnar bæjardyrnar þar á ný, og læknirinn gengur
inn í baðstofuna. Sjálfur fer Jónatan ekki nema inn í
bæjargöngin. Þar ætlar hann að bíða, meðan læknirinn
lýkur erindi sínu, og fylgja honum síðan heim aftur,
en því hefur hann lofað honum.
Anna aðstoðar lækninn við aðgerðir hans, en segir
Lilju að framreiða hressingu handa lækninum á með-
an, — um fylgdarmann hans spyr hún einskis. Lilja
hraðar sér fram í eldhús og setur kaffiketilinn yfir eld-
inn, en hverfur síðan hljóðlega fram í bæjargöngin í
leit að fylgdarmanni læknisins. Jónatan stendur innan
við bæjardyrnar, hvítur af fönn, og bíður eftir læknin-
um. Lilja gengur til hans og hvíslar: — Komdu inn í
eldhús og fáðu þér hressingu, Jónatan, þú hlýtur að
hafa þess fulla þörf.
— Ég þakka þér fyrir, Lilja mín. Það er söm þín
gerð. En hingað fer ég og ekki lengra að þessu sinni.
— Ætlar þú að fara aftur með lækninum í þessu
veðri?
— Já, ég er búinn að lofa honum því.
— Þú örmagnast af þreytu, Jónatan, ég er svo hrædd
um þig! Hann brosir djarflega. — Mér er alveg óhætt;
ást mín til þín gerir mig sterkan, og hún lýsir mé'r gegn-
um sortann, Lilja.
Hún sinnir ekkert um snjóblaut föt hans og leggur
armana um háls honum og hvíslar með ástklökkri að-
dáun: Þú ert hetja og sannur drengur, elsku vinur minn.
Hann þrýstir henni fast í faðm sinn, og varir þeirra
mætast í innilegum kossi.
— Nú hef ég fengið það bezta, sem hægt er að gefa
mér, hvíslar hann brosandi. — Koss þinn er minn helg-
asti ylgjafi í vetrarkuldanum, og með hann á vörum
hlakka ég til að stríða gegn hættunum.
Enn eru þau ófrjáls sem fyrr. Lilja heyrir að bað-
stofuhurðin er opnuð. Hún losar sig í skyndi úr faðmi
Jónatans og þýtur eins og örskot inn í eldhúsið. Anna
kemur fram til dóttur sinnar og segir henni að koma
nú með kaffið handa lækninum. Lilja hraðar sér að
hella á könnuna og fer síðan inn með kaffið. Læknir-
inn hefur lokið erindi sínu og veitir síðan Önnu leið-
D
beiningar um meðferð sjúklingsins. Hjónin bjóða hon-
um gistingu, en hann afþakkar það. — Ég hef svo traust-
an og öruggan fylgdarmann, segir hann. — Jónatan í
Vesturhlíð er afbragðs piltur.
Önnu langar til að andmæla hrósyrðum læknisins, en
hún stillir sig að þessu sinni og svarar þeim engu. Lækn-
irinn drekkur kaffið í skyndi og kveður síðan í Aust-
urhlíð. Hann vildi ekki tefja lengur en nauðsyn krefur.
Jónatan fylgir lækninum heim. En hann hefur
skamma dvöl á læknissetrinu og afþakkar þar gistingu.
Enn á ný leggur hann út í bylinn. Honum sækist ferð-
in fljótt og vel heimleiðis undan hríðarbylnum, og
hann kemur heill á húfi heim í Vesturhlíð. Þrautin er
unnin, og hann leggst þreyttur og sæll til hvíldar um
kvöldið. Dagurinn þessi hefur fært honum mikinn
sigur.
XVI.
Kyrrlátir vetrardagar koma og líða. Lilja í Austur-
hlíð klæðist karlmannsfötum og leysir af hendi fjár-
gæzluna fyrir föður sinn. Hún er dugmikil og kann vel
til þeirra verka, enda er hún vön að hirða um fénað
föður síns að honum fjarverandi. Jóni líður sæmilega
eftir atvikum, og beinbrot hans hafast vel við, en dag-
arnir eru lengi að líða hjá rúmliggjandi bónda.
Anna situr inni í baðstofu með vinnu sína öllum
stundum, sem hún getur því við komið og reynir að
stytta Jóni stundir, meðan Lilja er að útistörfum, en
hún er mest allan daginn utanbæjar. f fyrstu kemur
Önnu ekkert illt til hugar gagnvart hinni löngu fjar-
veru dóttur sinnar, og hún er mjög ánægð yfir dugnaði
hennar við fjárgæzluna, sem sparar þeim hjónum vetr-
armann. En ósjálfrátt tekur hún að veita því athygli, að
Lilja er venju fremur létt í látbragði og oft eins og í
einhverri sæluvímu á kvöldin, eftir að hún er sezt inn
með handavinnu sína. Líldega er það útiveran, sem
hefur svo góð áhrif á hana, hugsar Anna og sinnir þessu
ekki frekar.
Bjartur vetrardagur breiðir hljóðláta kyrrð yfir sveit-
ina. Anna situr inni í baðstofu hjá manni sínum og
64 Heima er bezt