Heima er bezt - 01.02.1960, Qupperneq 33

Hof fyrst þú ert orðin heilbrigð. Ég hef ekki gleymt
því hvað þú áttir bágt með að fara héðan í fyrra vor.“
„Það var eðlilegt. Þá óttaðist ég að ég væri á förum
frá barninu mínu og öllu sem mér var kærast. Þá gat
ég kvatt þig sem eiginmann en ekki svikara, sem leggst
með vinnukonunni áður en eiginkonan er búin að ná
fullri heilsu. Hver skyldi hafa heyrt annað eins.“
„Þú hefur engar sannanir fyrir því að ég sé faðir að
barni vinnukonunnar, þó séra Gísli hafi sagt þér svona
skáldlega frá því. Það eru víst nógir aðrir karlmenn,
sem þar geta komið til greina,“ sagði Kristján.
„Dettur þér í hug að séra Gísli hafi farið að segja
mér svona lagað í óaðspurðum fréttum. Það var ólíkt
honum, þeim orðvara manni. En mikið er ég þakklát
honum fyrir að aftra mér frá að fara norður og vita
ekkert hvað mín biði fyrr en ég kæmi heim og það með
drenginn.“
„Komstu þá ekki með drenginn núna?“ spurði hann.
„Nei, hann fór austur á land með mömmu. Ég ætla
að láta hann standa utan við þetta andstyggðar skilnað-
arþras. Þú getur fengið hann seinna í sumar ef hann
vill vera hér án mín.“
„Ég gef þér aldrei eftir skilnað," sagði hann reiður.
„Þú getur ekki haft á móti því, fyrst þú ert orðinn
brotlegur; enda þótt þá gæfir hann ekki eftir, dytti mér
aldrei í hug að búa með þér hér eftir. Þú verður ekki
í vandræðum með bústýruna, þar sem þú hefur þessa
duglegu stúlku, sem aldrei ætlar að yfirgefa þig.“
„Já, það er satt. Ásdís er dugleg stúlka, svo dugleg,
að ég hef aldrei haft eins duglegt hjú. Það er sama að
hverju hún gengur. Ég veit, að þú lætur skynsemina
ráða, þegar þú ert komin undan yfirráðum móður
þinnar. Þú ferð ekki að skilja við mig, þó þetta kæmi
fyrir, því að mér dettur ekki í hug að bera á móti því
að ég hafi fallið. En hér er líka sá blómabúskapur, að
ég hef aldrei búið eins vel; meir en þriðjungur af án-
um tvílembt, og allt er það Ásdísi að þakka. Nú skaltu
bara taka við búsforráðunum, eins og ekkert hafi í skor-
izt. Svo verður Ásdís hér. Ég lofa því að slíkt komi
aldrei fyrir aftur.“
Hann reyndi að tala hlýlega, þó hún heyrði gremj-
una niðri fyrir. „Svo geturðu sofið í stofurúmi ein,
svona meðan þú ert að sættast við mig. I Þúfum er
ekki heppilegt fyrir þig að vera. Það hefur sjálfsagt
frætt þig nóg um mig og mitt heimili í vetur, fyrst þú
vilt hlífa prestinum við fréttaþvaðrinu.“
„Það sagði mér það ekki heldur. Þér má víst standa
á sama hver gerði það. Það er nokkuð sem kemur í
ljós með tímanum,“ sagði Rósa, stóð upp og greip
kápuna sína og klæddi sig í hana.
„Þú þarft ekki að vera að hugsa til brottferðar. Geir-
laug kemur heim rétt strax. Ég fer upp í mógrafir. Það
er mitt hlutskipti að vinna og þræla. Við tölum betur
um þetta seinna. Mundu, að það var okkar stóri draum-
ur að verða sjálfseignarhjón á Hofi. Láttu þann draum
ekki verða endasleppan. Aldrei hef ég haft eins góðar
ástæður til að borga og einmitt núna.“
„Mér hefur aldrei dottið í hug að þú fengir Hof
keypt, hvað sem greiðslumöguleikunum líður. Mamma
hefur aldrei selt þér jörðina,“ sagði Rósa.
„Mátti henni ekki vera sama, fyrst hún gat ekki eða
vildi ekki búa hér áfram? Það hefði þó verið æski-
legast fyrir ykkur báðar. Hún þaut burtu og þóttist
vera heilsulaus en það var ekkert nema fyrirsláttur.
Og ekki nóg með það, heldur kom hún þér til að haga
þér eins, svo að hún gæti skilið mig eftir einan við
búskaparbaslið.“
„Hvernig geturðu látið annað eins og þetta út fyrir
varirnar?“ sagði Rósa skjálfrödduð. „Náttúrlega var
það alltaf það, sem þú bjóst yfir, þó að þú létir það
aldrei beint í ljós, að það væri ekkert að mér annað en
vesaldarháttur og ímyndun. Ég þóttist vita, að það væri
einhver snefill af meðaumkun, eða kannske þú skamm-
aðist þín fyrir það. En slíkar tilfinningar hefurðu ekki
í þínu fari, fyrst þú segir það nú, eftir að ég er búin
að vera á sjúkrahúsi margar vikur og mánuði.“
„Nei, vertu nú ekki svona æst. Ég veit að þú varst
mikið veik, en þér hefði áreiðanlega getað batnað hér
heima og aldrei þurft að fara suður,“ sagði hann í
mildari tón en áður. „Það hefur verið tíminn sem
bætti þér, en ekki læknarnir. Móðir þín hefur bara
fundið upp á þessu, að fara með þig og drenginn burtu
frá mér. Hún hefur vitað, að með því gæti hún náð
sér niðri á mér.“
„Fyrir hvað?“ spurði Rósa kafrjóð af gremju og
ákafa.
„Ja, það get ég ekki sagt þér. En ég veit það bara,
að hún gat ekki litið mig réttu auga eftir að hún vissi
að við vorum trúlofuð. Líldega hef ég ekki verið nógu
merkilegur sem tengdasonur handa henni,“ sagði Krist-
ján og færði sig til dyranna. „Ég tala við þig seinna.
Vinnan gengur ekkert, ef ég tef hér lengur. Sæl á
meðan.“ Svo hvarf hann fram úr dyrunum.
„Hann hopar af hólminum. Það sýnir, að eitthvað er
óhreint eða óþægilegt við að svara spurningunni,“
hugsaði Rósa.
Hún tafði fram á kvöld hjá Geirlaugu. Tók það,
sem hún átti sjálf af þvottinum, úr skápnum. Skildi
náttúrlega mikið eftir. Éötin sín lét hún hanga þar sem
þau höfðu verið. Ásdís gat ekki troðizt í þau, svo að
þau yrðu í friði fyrir henni. Hún gekk um algróið tún-
ið og leit inn í hvert hús. Allt var það snyrtilega um
gengið hjá Kristjáni, eins og vanalega. Hún beið þang-
að til kýrnar voru látnar inn, svo að hún gæti séð eftir-
lætiskúna sína, gjöfina frá móður hennar, og kýrefni
undan henni sem kæmu í gagn með haustinu. Þetta var
allt talsvert skrýtið. Rjúpa hafði aldrei gefið þeim
kvígu í búið fyrr en þessa, og nú var hún orðin stór og
falleg, en þá höfðu forlögin verið svona glettin. Hún
fengi ekki að njóta hennar. Þetta sagði hún við Geir-
laugu í fjósinu. Svo bætti hún við: „Reyndar veit ég
ekkert hvað mamma hugsar sér. Hún bað mig að skila
því til þín, að þú skyldir ekki ráða þig næsta ár, hvorki
hér eða annars staðar, fvrr en þú heyrðir eitthvað frá
sér.“
„Ég býst ekki við að margir kæri sig um mig,“ svar-
Heima er bezt 69