Heima er bezt - 01.03.1960, Síða 14

Björn Bjarnason í Hlaðbce,
vélstjóri á Happasœl.
Þorsteinn Helgason frá Steinum, Vestmanna-
eyjum, háseti á Happascel.
tókst loks að koma dráttartauginni á milli bátanna. Þeg-
ar hér var komið voru bátarnir hraktir langt vestur fyr-
ir Alsey og nokkuð liðið á nótt. Skömmu síðar slitnaði
dráttartaugin í þriðja sinn. Var þá veður og sjór orðið
aftaka vont. Sagði Arni skipstjóri að þá hefði sér ekki
litizt á blikuna og helzt búizt við, að hann yrði að
hætta við Sæfarann og láta sig reka með honum. Hann
þurfti ailrar varúðar að gæta með tilliti til síns eigin
báts og skipshafnar. En Happasæil var góður bátur og
traustur og skipverjar hans úrvalsmenn. Þess vegna
ákvaðu þeir að eitt skyldi yfir báðar skipshafnirnar
ganga, þeir skyldu ekki gefast upp þrátt fyrir allt.
Sama mátti segja um Sæfara. Það var góður bátur og
valinn maður i hverju rúmi, tilbúnir til hverra þeirra
átaka, sem veðurofsinn og björgun þeirra krafðist.
Árni hélt þá enn að Sæfaranum og eins nálægt og
unnt var. Kallaði þá Sveinn formaður og sagði að .,þá
væri ekkert annað að gera en yfirgefa Sæfarann, ef
takast mætti að bjarga skipshöfninni“. Þetta var ekki
árennilegt eins og allar aðstæður voru. En það skyldi
þó gerast þó öllu væri teflt í tvísýnu.
Bj örgunartilraunin hófst og fyrir sérstakt harðfylgi
skipshafna, aræði og dugnað, tókst að ná öllum mönn-
unum ur Sæfaranum. Komst Happasæll svo nálægt
honum að mönnunum tókst að hlaupa á milli, í fangið
á þeim á Happasæl, í tveim atrennum. Var það að allra
dómi hið mesta þrekvirki, að ná mönnunum öllum
slysalaust, enda hafi formaðurinn sýnt sérstaka snilli og
áræði og skipshafnirnar ekki látið sitt eftir liggja til
þess að vel mætti fara. Það var sögð undursamleg björg-
un í slíkum veðurham.
Að björgun skipshafnarinnar lokinni var Sæfarinn
látinn sigla sinn sjó, en haldið af stað heimleiðis. Gekk
Páll Einarsson, Nýjabce, Eyjafjöllum,
háseti á Happascel.
allt vel eftir aðstæðum. Þó var ekki komið í heima-
höfn fyrr en morguninn eftir. Var veður þá enn mjög
vont og Leiðin að líkum slæm. Innsiglingin tókst þó
vel, en svo mikið var veðrið þegar inn í höfnina kom,
að Happasæl hrakti upp í Botninn, upp á þurrt, en
óskemmdan með öllu.
Þar með lauk þessum erfiða björgunartúr Happasæls
og löngu útivist. En hvað var um íslending? Þeir á
Happasæl sáu það síðast til hans, er skipshöfnin var,
deginum áður, að draga inn dráttartaugina undir
Kambinum. Það var líka það síðasta sem til hans sást
og spurðist.
Strax og veðrinu slotaði að mun, voru fengnir tog-
arar til þess að leita íslendings. Einnig var mb. Ásdís
fengin til leitarinnar. Þá var fyrrnefndur Ólafur Ingi-
leifsson með þann bát. Var leitað allan daginn og langt
fram á kvöld, en allt kom fyrir ekki. Til bátsins spurð-
ist ekkert og ekkert sást af honum.
Ymsar getgátur urðu uppi um afdrif hans eins og
gengur, en engar þeirra höfðu við nein rök að styðj-
ast. Sumir héldu að hann hefði orðið fyrir vélbilun og
hrakið upp í Smáeyjar, en sú ágizkun hafði við ekkert
að styðjast að heldur.
, Fyrir björgunarafrek sitt við skipshöfn Sæfara, fékk
Arni Finnbogason skipstjóri viðurkenningu. Það voru
15 krónur í peningum og auk þess silfurpeningur.
Trúlega þættu þetta ekki mikil björgunarlaun nú á
dögum. En viðurkenning fyrir unnið afrek er ávallt
viðurkenning og hana hefur Árni ábyggilega átt skil-
ið, þó manni finnist, að hún hefði mátt vera, að krónu-
tali, öllu rneiri en raun varð á.
Þarna kom fram sýn Ólafs Ingileifssonar á mb. Enok
veturinn áður, fyrir sunnan Geirfuglasker. Verður
86 Heima er bezt