Heima er bezt - 01.03.1960, Qupperneq 20

Æviminningar
BJARGAR SIGURÐARDÓTTUR DAHLMAN
ÞÓRA . FRÁ INGJALDSSTÖÐUM
JONSDÓTTIR
-s^c^fc.*' færði í letur -»>»> *>-«> »>i> *>■*> r'*> »>i>.»>*>»>*>.•'>*>»'>*>=e'»>.r>«>»>*>»:>i
(Niðurlag)
Þrjó fyrstu árin vann ég við daghjúkrun. Það varð
mér um megn vegna fótanna.
Eg sagði lækninum, að ég treysti mér ekki lengur.
Hann sagði mér, að þá skyldi ég taka næturvakt, það
væri ekki eins erfitt.
Eftir það var ég vökukona. Það var miklu næðis-
samara starf.
Ríkið borgar ekki starfsmönnum yfir sjötugt, og ég
hlaut því að hætta starfi sjötug.
Umsjónarmaður spítalans sagði við mig um leið og
hann kvaddi mig og þakkaði mér fyrir starfið:
„Yður hefur aldrei vantað, en þér hafið tvisvar sinn-
um komið of seint.“
Mér hafði aldrei orðið misdægurt meðan ég vann á
spítalanum.
Eftir það féll ég saman á tímabili, andlega og líkam-
lega, en eftir nokkra mánuði rétti ég við og fór að
sinna um heimilið. Maður minn og drengir urðu fegn-
ir að hafa mig heima. Síðan hefur líf mitt verið rólegt
og viðburðarlítið og ég hef haft meiri tíma til að um-
gangast íslendinga.
Seinni part vetrar, árið 1947, dreymdi mig, að ég
þykist standa við gluggann minn í Randersgötu og sé
himininn þakinn eldbárum; eldregn streymir niður og
húsið skelfur. í því vaknaði ég og sagði manninum
mínum, hvað mig hafði dreymt.
Björg Dahlman og maður hennar Valdemar Andersen.
„Bara að ekkert sé að heima á íslandi,“ sagði ég svo.
„Það eru bara þýzku sprengjurnar, sem eru enn þá á
heilanum á þér,“ svaraði hann.
Um morguninn, klukkan átta, hlustuðum við á frétt-
irnar og heyrðum að Hekla hafði byrjað að gjósa um
nóttina.
Við höfðum oft ætlað okkur að ferðast heim, en af
ýmsum ástæðum hafði það alltaf farizt fyrir. Eg var
orðin úrkula vonar um að leið mín lægi til fósturlands-
ins framar. Eg var því mjög undrandi, þegar Þorfinnur
Kristjánsson, prentari, kom til mín í júní 1948 og sagð-
ist vera búinn að kaupa handa mér far til íslands með
„Drottningunni“ seinni partinn í júlí.
Á nóttunni, þegar ég lá vakandi og hugsaði til ferða-
lagsins, var ég huglaus, en á daginn var ég kjarkbetri.
Maðurinn kvatti mig líka mjög til að fara.
Eg gekk þannig frá heimilinu, að ég gat farið og
steig á skip.
Þar hitti ég tvær ágætis konur, sem ég kannaðist við,
þær Önnu, ekkju Klemenzar Jónssonar og dóttur henn-
ar frú Önnu Klemenzdóttur í Laufási.
I Reykjavík tók á móti mér Karl Finsen og kona
hans, Guðrún, en það var einmitt litla stúlkan, sem ég
sigldi með forðum.
Það þótti nýstárlegt, að íslendingur kæmi í heim-
sókn eftir 60 ára dvöl erlendis. Blaðamenn skelltu af
mér myndum og spurðu mig spjörunum úr. Ég var víst
margorð, eins og gömlu fólki er títt.
Meðan ég dvaldi hjá Finsenshjónunum, var ég boðin
í brúðkaup dóttur Önnu Klemenzdóttur í Laufási og
hitti þar marga kunningja frá yngri árum, en oft þurfti
ég að spyrja:
„Hver ert þú?“
Ég vildi fara norður til átthaganna, meðan sumar var
og góð tíð. Til Akureyrar flaug ég yfir jökla og öræfi
og hugsaði um, hvað samgöngurnar væru liðugri en
fyrir sextíu árum.
Á flugvellinum í Eyjafirði tók ungur maður á móti
mér, sem bauð mig velkomna og kallaði mig frænku
sína.
Hann reyndist heita Steingrímur Pálsson og var dótt-
ursonur Steingríms Jónssonar frá Gautlöndum. Stein-
grímur eldri hafði flogið til Reykjavíkur sama morg-
un, en beðið dóttur sína, Þóru, konu Páls Einarssonar
að taka vel á móti frænku sinni.
<J2 Heima er bezt