Heima er bezt - 01.03.1960, Qupperneq 21

Málverk eftir Valdemar Andersen Dahlman, i eigu Sigurðar O. Björnssonar, Akureyri.
Það var sannarlega gert, og hjá þeim hjónum átti ég
indæla daga. Ég fann margt í fari Þóru frænku minnar,
sem ég átti sjálf, samt erum við aðeins þrímenningar.
Þau óku mér austur á Sandhauga til Eiríks bróður
míns. Ég hafði ekkert systkina minna séð í 60 ár. Hann
var rúmliggjandi, en hress og töluðum við margt.
Gamli bærinn var horfinn og nýtt hús komið í stað-
inn. Bróðir minn hafði gert allt, sem í hans valdi stóð,
til þess að viðhalda skóginum í fjallinu, enda hafði hann
vaxið, síðan ég fór að heiman. Mórinn hafði verið
svartur, þegar ég fór, en nú var hann lyngi vaxinn og
bar hina margvíslegustu liti, svo að ég var alveg frá
mér numin að horfa á hann.
Sigurður sonur Eiríks var tekinn við búinu. Túnið
hafði verið girt og auðséð var á stærð girðingarinnar,
að í ráði var að stækka það mikið. Þá hafði hann öll
nýtízku landbúnaðartæki, svo að heldur höfðu breytzt
búskaparhættir.
Það leit út fyrir, að hann ætlaði að gera Sandhauga
að stórbýli.
Hvar, sem ég kom, voru ný hús risin upp og nútíma-
þægindi víðast hvar.
Kristlaug yfirsetukona á Halldórsstöðum í Bárðar-
dal hafði búið hjá mér í Höfn. Hún fór með mig fram
í Mýri. f staðinn fyrir gamla bæinn voru komin tvö
íbúðarhús. Ég þekkti aðeins fjárhús, sem byggð höfðu
verið, vorið sem ég fór. Mig hafði minnt, að Aldeyjar-
foss sæist af hlaðinu, en það var misminni. Ég fór með
Kristlaugu út í Halldórsstaði. Páll á Stóru-Völlum, sem
er eldri en ég, símaði til mín og bað mig að koma við
hjá sér. Við höfðum þekkzt vel og rifjuðum upp sam-
eiginlegar æskuminningar.
Guðrún bróðurdóttir mín á Sandhaugum fór með
mig út í Ingjaldsstaði. Þar, sem annars staðar, var mikil
breyting á orðin. Bærinn okkar var í rústum, samt gat
ég séð, hvar baðstofan og önnur hús höfðu staðið.
Gangurinn, sem pabbi hafði byggt frá eldhúsinu og út
í bæjarlækinn, hafði verið rifinn sama sumar. Gamla
brúin yfir bæjarlækinn var horfin; það hafði verið stór
steinhella, sem við börnin höfðum haft fyrir bát í leilc
okkar. Goðafoss blasti þó enn við og gleym-mér-eiarn-
ar spruttu við lækinn. Þær tíndi ég og þurrkaði og
geymi enn þá. Ég hefði gjarnan viljað vera á Ingjalds-
stöðum nokkrar nætur eins og mér var boðið, en ég
átti eftir að koma svo víða.
Næst fór ég upp á Gautlönd. Jón Pétursson bóndi á
Gautlöndum leiddi mig inn gömlu göngin og þar kann-
aðist ég við mig. Ég svaf í sama rúmi og sömu stofu og
ég hafði gert meðan ég var þar unglingurinn. Þá fyrst
fannst mér ég vera komin heim. Ég vonaði, að mig
dreymdi eitthvað, en ég var of þreytt og svaf draum-
laust. Sólveig systir Jóns, sem var aðeins sex ára, þegar
ég fór, var nú orðin amma.
Ég saknaði mikið gömlu þiljanna, þarna sem annars
staðar. Þau höfðu verið rifin og framhús byggt, þannig
að gamli bærinn var á bak við.
Konráð Erlendsson kennari á Laugum sótti mig,
ásamt syni sínum, í Gautlönd. Konráð er sonarsonur
Sigurðar ráðsmanns, móðurbróður míns. Ég var gestur
hans og Helgu konu hans nokkra daga í Laugaskóla.
Heima er bezt 93