Heima er bezt - 01.03.1960, Síða 28

sársaukahljóð, sem ekki líkist neinum gráti. Lilja er
svo máttfarin eftir barnsburðinn og undangengna van-
líðan, að hún getur lítið sinnt barninu sínu, en hljóð
}>ess ganga henni mjög að hjarta.
Anna hefur enn varla litið á barnið, en nú stenzt
hún ekkí mátið lengur og gengur að vöggunni. Hún
lýtur niður yfir litlu dótturdótturina og virðir fyrir
sér smágert og frítt andlit hennar, sem öðru hvoru af-
myndast af kvölum. Hið göfugasta í sál Önnu, sjálft
móðureðlið, brýzt fram og mildar hatrið. Eitt sinn átti
hún sjálf svona litla dóttur í þessari sömu vöggu, og
það voru hennar sælustu stundir, og sú endurminning
vermir enn þá sál hennar. Þetta barn er einnig hluti af
henni sjálfri, hún verður að rétta því hjálparhönd þrátt
fyrir faðerni þess. Litla stúlkan þjáist. Anna reynir að
sefa vanlíðan hennar, en hún finnur engin ráð sem
duga, og nóttin líður.
Nýr dagur er risinn. Þórey Ijósmóðir kemur aftur að
Austurhlíð og leysir þar af hendi sín ljósmóðurstörf,
en á sjúkleika barnsins kann hún engin skil. Anna send-
ir Torfa vinnumann sinn eftir lækni, allt skal verða
gert til að bjarga lífi barnsins, sé þess nokkur kostur.
Barnið má ekki deyja sú hugsun grópast stöðugt dýpra
og dýpra í sál Önnu. Lilja er sjúk og lömuð af harmi
yfir veikindum barnsins síns. Hún þráir heitast að ná
fundi Jónatans, en þorir ekki að fara þess á leit að svo
stöddu.
Jóntan gengur að slætti með föður sínum, en hugur
hans dvelur heima í Austurhlíð. Hann ætlar þó ekki
að fara þangað aftur, fyrr en Lilja hefur jafnað sig
eftir barnsburðinn. Hann býst við nýrri árás af Önnu
hálfu, komi hann að Austurhlíð, en slíkt gæti haft skað-
leg áhrif á Lilju, meðan hún enn er ekki heil heilsu, og
fyrir hana má ekkert illt koma af hans völdum.
Jónatan veitir því athygli, að Torfi vinnumaður ríð-
ur að heiman með lausan hest í taumi og fer geyst.
Hann kemur brátt aftur, og maður með honum, sem
Jónatan telur muni vera læknirinn. Jónatan verður
órótt. Skyldi eitthvað óvænt hafa komið fyrir í Aust-
urhlíð? Hann getur ekki lifað í neinni óvissu um
Lilju og barnið, það verður að ráðast, hvaða afleiðing-
ar það hefur. Heim að Austurhlíð verður hann að fara
og fá að vita, hvort nokkuð er að.
Hann leggur frá sér orfið og gengur heim að Aust-
urhlíð. Að þessu sinni bíður hann ekki eftir því, að
neinn bjóði sér inn, heldur hraðar hann sér rakleitt inn
í baðstofu. Læknirinn stendur við vöggu barnsins og
rannsakar það af mikilli nákvæmni, en svipur hans er
sem óráðin gáta. Anna stendur álengdar og fylgist
óróleg með hverri hreyfingu læknisins. Jónatan nemur
staðar við vögguna og býður góðan dag.
— Góðan daginn, Jónatan, svarar læknirinn alúðlega.
— Ég þakka yður fyrir síðast.
— Sömuleiðis. — Jónatan færir sig að rúminu til
Tilju og tekur um hönd hennar. — Hvað hefur komið
fyrir, Lilja? segir hann lágt.
— Litla stúlkan okkar hefur verið veik síðan fyrsta
Tvöldið sem hún lifði.
Læknirinn hættir að skoða barnið og hristir höfuðið
vonleysislega. — Ég kann ekki skil á þessum sjúkdómi,
því miður, segir hann dapur. — En ég ætla þó að senda
barninu meðul til reynslu.
— Ég kem með yður og sæki meðulin, þetta er mitt
barn, segir Jónatan einbeittur.
Anna gengur að vöggunni án þess að andmæla
Jónatan og hagræðir barninu. Hatur hennar er orðið
máttvana í sorginni, henni er sama hver sældr meðulin,
bara að þau komi fljótt og verði að notum.
Læknirinn er ferðbúinn. Jónatan mælir nokkur orð
hljóðlega við Lilju og heldur svo á brott með læknin-
um. Hann sækir reiðhest sinn heim að Vesturhlíð og
segir föður sínum tíðindin um leið. Síðan sækir hann í
skyndi meðulin handa litlu dótturinni.
Anna gefur barninu meðulin samkvæmt fyrirsögn
læknisins, en þau breyta engu um líðan barnsins. Því
virðist stöðugt þyngja. Anna vakir yfir því nótt og dag
og getur varla vikið frá vöggunni. Nú er hún fús að
fórna öllu til þess að litla stúlkan fái að lifa. Henni er
farið að þykja svo óstjórnlega vænt um þetta saklausa
barn, sem þjáist og grætur í höndum hennar.
Jónatan er tíður gestur í Austurhlíð, og Anna lætur
það afskiptalaust. Hún hatar hann ekki lengur. Frammi
fyrir ógnarvaldi dauðans finnur hún skýrt vanmátt
sinn og smæð, og hatrið bíður ósigur í sál hennar fyrir
göfugri tilfinningum.
Lilja er orðin vonlítil um bata barnsins síns og óskar
eftir að fá séra Einar á Grund til að skíra það. Jónatan
skrifar prestinum og biður hann að koma að Austur-
hlíð og skíra barn sitt og Lilju. Torfi vinnumaður fer
með bréfið út að Grund og kemur aftur með jákvætt
svar frá prestinum. Anna undirbýr á mjög einfaldan
hátt hina dapurlegu skírnarathöfn, sem fram á að fara
við rúm ungu móðurinnar samkvæmt ósk hennar. Lilja
ætlar sjálf að halda dóttur sinni undir skírn og bera
fram heiti hennar.
Séra Einar ríður heim að Austurhlíð. En hann er
ekki einn á ferð. í fylgd með honum er Armann Hlíð-
berg, barnakennari, sem nú er orðinn tengdasonur séra
Einars. Hjónin í Austurhlíð fagna Armanni vel, en
Liija og Jónatan eru dálítið undrandi yfir komu hans
við þetta tækifæri.
Séra Einar er tilbúinn að hefja skírnina og lítur yfir
fólkið í baðstofunni, en hann vantar enn í þann hóp,
sem hann óskar að sjá hér við þetta tækifæri. Hann
víkur sér að Jónatani og segir lágt: — Verða foreldrar
þínir ekki viðstödd þessa athöfn?
— Ég hef ekki fært það í tal við þau, séra Einar.
Ég býst við að það sé tilgangslaust, þú rennir sennilega
grun í ástæðurnar fyrir því.
— Já, vinur minn. en undir þessum kringumstæðum
ætti slíkt ekki að koma til greina.
Jónatan hristir höfuðið dapurlega. — Ég get auðvit-
að farið og haft tal af þeim. Það nær þá ekki lengra, ef
þau neita mér að koma hingað.
— Já, gerðu það, Jónatan, þú getur ekki betur boð-
ið. Við bíðum á meðan.
100 Heima er bezt