Heima er bezt - 01.08.1960, Síða 13

slíka háseta seinni árin, og stundum tvo samtímis. Það
munu því margir minnast Sigga í Vegg, síns fyrsta for-
manns og lærimeistara, með hlýju og þakklæti.
Veður var mjög gott þennan yndislega sumarmorg-
un, eins og þeir eru svo margir á okkar fögru Heima-
ey. Aðeins örlítill blær af austri, heiðskírt loft og lá-
deyða, glansandi sólskin og hiti.
Þegar ég hafði beðið nokkrar mínútur, fóru skipverj-
arnir að koma. Fyrstur kom Sigurður gamli Sæmunds-
son. Hann var háseti á bátnum. Var hann um þetta
leyti nær sjötugu (f. 1845 að Steinum undir Eyjafjöll-
um), með mikið og grátt skegg, loðnar augabrúnir og
miklar. Sigurður var mjög geðugur maður, góður fé-
lagi í reynd og kær að börnum og unglingum. Þrátt
fyrir aldur sinn var hann, blessaður karlinn, vel hlut-
gengur háseti Sigurðar formanns í Vegg. Næstur kom
Ólafur Ingvarsson, í daglegu tali nefndur ÓIi í Mið-
húsum, með pípuna í munninum eins og venjulega og
brosandi út í annað munnvikið. Hann reykti mikið pípu
og sást helzt aldrei án hennar. Óli var allra bezti karl,
bráðskemmtilegur og síkátur. Hann gat hlegið mjög
ynnilega að allri fyndni og hreif alla með sér, svo að
ómögulegt var annað en að hlæja með honum. Síðastur
skipverja kom Sigurður formaður til skips. Tuggði
hann skroið ákaft, sem var vani hans, því að hann var
munntóbaksmaður mikill. Voru ekki ósjaldan dökk-
brúnir taumar af tóbakslegi úr munnvikum hans, þegar
hugur var í karli. Hann var hinn mætasti maður, mjög
skemmtilegur og kátur í sínum hóp, vel skýr og orð-
heppinn. Sigurður var einn af þessum ósldljanlega net-
fisknu mönnum, sem jafnvel drógu óðan fisk í ördeyðu.
Sigurður kom og bar árar og fleira lauslegt, sem nota
skyldi í róðurinn. Hann bauð góðan daginn og sagði að
gott mundi sjóveður verða í dag. Hann bauð mig vel-
kominn til skips og sagðist vona, að ég yrði aflasæll
eins og faðir minn. Síðan bað hann mig að skreppa með
sér upp í kró og sæka fleira smálegt, sem vantaði til
skips, en Siggi og Óli gerðu klárt á meðan. Ég trítlaði
tindilfættur með formanninum og fannst vegur minn
vaxa ekki svo lítið við það, að fara með honum og geta
gert eitthvað gagn. Ég hef víst gengið nokkuð hratt,
því hann sagði við mig.
„Við þurfum ekki að hlaupa, drengur, við komumst
á sjóinn fyrir því“.
Svo heyrði ég hann tauta, eftir að hann hafði spýtt
kolmórauðum tóbakslegi langt út fyrir veginn.“
„Allir vilja eitthvað fá,
eins er líka fyrir mér.
Samt þér liggur ekkert á,
enginn segir flýttu þér“.
„Veiztu, hver gerði þessa vísu, drengur?“
Ég neitaði því.
„Öli í Nýborg gerði hana. Hann er snillingur, skáld
og formaður og bezti fiskimaðurinn í Eyjunum“.
Mynd úr hrófunum í Eyjum 1905—06.
„Það er hann líklega,“ sagði ég, og hefur sennilega
kennt einhvers efa í málrómi mínum, því að Sigurður
var fljótur að svara:
„Líklega? Það er ábyggilegt, drengur, alveg ábyggi-
legt“. Svo spýtti hann stærðar bunu af tóbakslegi á
króarpallinn, sem við stigum upp á.
Við tókum fjórar árar í krónni, austurstrog og fleira
og bárum það í bátinn. Að því búnu var ýtt á flot. Það
gekk fremur seint, því að engir vorum við kraftamenn
á bátnum. Þó flaut um síðir, og var þá lagt af stað úr
Ishúshrófunum.
Ekkert sérlegt bar til tíðinda á leiðinni til miða ann-
að en það, að fram af húsum Brydesverzlunarinnar,
vestan við Skansinn, lögðu karlamir upp, tóku ofan
höfuðfötin og störðu niður í bátinn hátíðlegum svip.
Siggi gamli Sæmunds hnippti í mig, og gerði ég þá
eins og þeir. Hann laut að mér og sagði hljóðlega:
„Farðu með sjóferðabænina“.
Ég starði á hann, hristi örlítið höfuðið og sagði lágt:
„Ég kann hana ekki.“
„Farðu þá með eitthvað fallegt,“ sagði hann, lygndi
aftur augunum og drúpti höfði.
Ég heyrði þá alla muldra eitthvað í barm sér. Það var
víst bænin, sem þá tíðkaðist, ófrávíkjanlegur siður, sem
allir kunnu. Ég kunni ekki stakt orð í bæninni og hafði
aldrei heyrt hana. Ég lét mér því nægja að biðja guð
að vera með mér í dag og alla daga og sagði svo bara
stutt og laggott Amen. Það var víst ekki tímabært, því
að fyrstur lauk ég bænagjörðinni, langt á undan hinum,
þó ég byrjaði síðastur. En allt fór þetta vel. Fékk ég
engar ákúrur fyrir vankunnáttu mína aðra en þá, að
samþóftungur minn, Siggi Sæmunds, sagði að ég yrði
að vera búinn að læra bænina fyrir næsta róður. Ég yrði
að kunna sjóferðamannsbænina. Þessu lofaði ég og
efndi það.
Eftir þessa hátíðlegu stund var svo lagt af stað. Var
haldið austur fyrir Yztaklett, vestur úr Faxasundi og
Heima er bezt 265