Heima er bezt - 01.02.1962, Síða 11

félaga. Óhætt er að fullyrða að vel færi á með Albert
og forráðamönnum Sambandsins, en ekki mun honum
ávallt hafa fundizt eins frjálsar hendur um útgáfustarf-
semina og hann taldi æskilegast — og því mundi honum
ekki hafa verið kappsmál að helga sig stjórn hennar,
meðan heilsa og kraftar leyfðu, þótt ekki hefði því
verið til að dreifa, að önnur áhugamál væru honum
hugfólgnari. En sú var þó einmitt raunin.
Albert er maður skapfastur, og þrátt fyrir það, þótt
hann ynni að bókagerð og bókaútgáfu allt blómaskeið
ævinnar, var honum ávallt hugleikið að láta rætast áður
en yfir lyki þann ljúfa draum bernsku- og unglingsára
að gerast bóndi, vera daglega samvistum við íslenzk
húsdýr, vinna að ræktun og vita sig ótvírætt í hópi
þeirra manna, sem skiluðu varanlegum verðmætum í
hendur komandi kynslóða.
Austur í Grímsnesi er mikil og góð bújörð, sem heit-
ir Klausturhólar. Hún hét áður Hallkelshólar, en það
nafn gaf henni vígamaðurinn Hallkell, hálfbróðir Ketil-
bjarnar gamla, sem þar bjó fyrstur manna og vann land-
ið, þá er hann skoraði Grím í Öndurðunesi á hólm og
vó hann. Ur landi Klausturhóla var byggð jörðin Hóla-
kot. Þegar Albert var tekinn að svipast um eftir jarð-
næði og honum gengu í augu gróðurlendur Grímsness-
ins, voru báðar jarðirnar eign ábúandans í Klaustur-
hólum, og hafði hann Hólakot undir. Þar var þá eng-
inn húsakostur, en fimm hektara tún. Albert þótti kotið
girnilegt, enda moldin djúp og dökk og líkleg til frjó-
semi, og beitilönd gróðursæl og sæmilega kjarngóð.
Bóndinn í Klausturhólum hafði og gnægð lands til
ræktunar og beitar, þótt hann nyti ekki gagna og gæða
Kotsins, var auðsjáanlega nægilegt landrými í Klaustur-
hólum, þótt á sjálfu höfuðbólinu yrði tvíbýli, og samd-
ist svo með eiganda Klausturhólatorfunnar og Albert,
að Albert eignaðist Kotið, og munu báðir hafa verið
ánægðir. Albert tók síðan að auka ræktunina og reisa
hús á jörðinni árið 1953, og gerðist honum þangað tíð-
förult á sumrum. Brátt kom hann þar upp sauðfjárbúi,
heyjaði þar á sumrum og hafði þar fjármann á vetrum.
En árið 1957 sagði hann upp starfi sínu hjá Norðra og
fluttist austur með allt sitt.
Árið 1928 — eða tveim árum eftir heimkomu sína
frá Ameríku — kvæntist Albert Margréti Sigríði Bene-
diktsdóttur. Hún er fædd og uppalin í Reykjavík, en
ættir hennar borgfirzkar. Hún er myndarkona í sjón
og þá ekki síður í raun, mikil húsmóðir og heimakær,
hæglát í fasi og þó glaðleg, vel greind, hjartahlý og
traust að skapgerð. Hún hefur á síðari árum verið
heilsuveil, og ekki veit ég með vissu, hvort hana hefur
beinlínis fýst að flytja austur í Grímsnes og gerast þar
i búkona, en hitt er víst, að hún mun hafa hugsað svo
sem margar góðar konur hafa áður hugsað: þitt land
er mitt land, og þín gleði er mín gleði — og ekki hafa
vílað fyrir sér að fylgja bónda sínum í Kotið. En hér
er meiri og nokkru óvenjulegri sögu að segja. Þau hjón
eiga eina dóttur bama. Hún heitir Rannveig Björg. Hún
er vel menntuð og hafði fengið gott starf í Reykjavík,
A leið i beitina.
og hún var trúlofuð ungum manni, sem lært hafði hús-
gagnabólstrun og stundaði þá iðn í höfuðstaðnum.
Rannveig er engin hispursmey, þó að hún sé álitleg
kona og jafnan vel og snyrtilega búin. Hún er mikillar
gerðar, skapföst og viðkvæm í senn, vel viti borin, en
þó ekki síður hneigð til að hlusta á hlýja og hljóðláta
rödd hjarta síns en á skýran og stillilegan róm vitsmuna
sinna. Og bóndi hennar, Gísli Hinriksson, er svipaðrar
gerðar. Svo gerðist þá líka það, sem fátítt er: Þegar þau
Albert og húsfreyja hans höfðu ráðið ráðum sínum,
ákváðu Rannveig og Gísli að flytja með þeim austur í
gróðrarríkið en þar bíður og jörðin þunguð eftir sí-
auknum nytjum, svo að ekki væri undarlegt, þó að
ungt fólk, sem lært hefur að þekkja fyrirheitaríkt frjó-
magn moldar, sæi í framtíðardraumum sínum gulhn-
hyrndar kýr ganga þar að grasi. Mundi svo nokkurn
undra, þótt Albert, sem ungur sveinn trítlaði um tún
og haga austur í fjörðum, naut ilms af grængresi og
Hrossunum er líka beitt.
Heima er bezt 47