Heima er bezt - 01.02.1962, Side 22

Séð yfir til Hnjúksins t. v. frá Vatnsdalshólum.
setið hjá, urðu að sæta hinum verstu afarlcostum. Var
Sæmundur, félagi Ingimundar, einn þeirra, er hrökkl-
aðist úr landi. Hann fór til íslands og nam land í Skaga-
firði, þar sem heitir Sæmundarhlíð. Er af honum kom-
ið margt frægra manna á Islandi.
En nú er að segja frá Ingimundi. Haraldur konungur
vildi launa honum vel liðveizluna og gaf honum rneðal
annars skip og herbúnað þeirra víkinga, er hann barðist
við. Og enn gaf konungur Ingimundi dýrmætan grip,
er átt hafði Ásbjörn kjötvi. Var það mynd eða líkneski
Freys, gert af silfri. Hafði Ásbjörn haft miklar mætur
á gripnum.
Fóstri Ingimundar hét Ingjaldur. Hann var mikill
vinur Þorsteins, föður Ingimundar, og þágu þeir jafnan
veizlur hvor að öðrum. Eitt sinn, eftir orrustuna á Haf-
ursfirði, var mikil veizla hjá Ingjaldi, fóstra Ingimund-
ar. Til veizlunnar komu meðal annarra Ingimundur og
fóstbróðir hans, Grímur. í veizlunni var spákona ein
eða völva, að líkindum norðan frá Lapplandi. í sögunni
ær hún nefnd Finnan. En á þessum öldum kölluðu
Norðmenn þá — sem frá Lapplandi komu — Finna.
Þessi völva spáði fyrir mönnum í veizlunni. Var völv-
an sett í hásæti og vel að henni búið. Gengu menn svo
hver eftir annan fyrir spákonuna og leituðu frétta um
forlög sín.
Þeir fóstbræður trúðu ekki á spádóma og sátu sem
fastast. Þá mælti völvan: „Hví spyrja þeir hinir ungu
menn eigi að örlögum sínum, því að mér þykkir þeir
merkilegastir menn af þeim, sem hér eru saman komn-
ir?“
Ingimundur taldi spádóma hennar ómerka. Völvan
vildi þá spá fyrir honum óbeðið. Sagði hún honum
meðal annars það, að hann ætti eftir að nema land á
íslandi og ættmenn hans yrðu margir ágætir í því
landi.
Ingimundur sagði, að hann hefði það ætlað að koma
aldrei í þann stað, og sagðist aldrei skyldu selja átt-
jarðir sínar, margar og góðar, og fara í eyðibyggðir
þær.
Völvan sagði, að spá sín myndi þó rætast og til sann-
inda-merkis sagði hún, að úr pússi hans væri horfinn
sá góði gripur, er Haraldur konungur hefði honum
gefið, „og er hann nú kominn í holt það, er þú munt
byggja,“ sagði hún, „og þá, er þú reisir bæ þinn, mun
saga mín sannast.“
Varð Ingimundur þá svo reiður, að hann sagði, að
það væri aðeins af því að hún væri hér í boði fóstra
síns, að hann léti hana ekki taka út spádómslaunin „á
höfði sér,lí það er, að gera hana höfðinu styttri. Kveð-
ur hann hana illii heilli loafa hér komið.
Sams konar spádóm um landnám á íslandi fékk líka
Grímur, fóstbróðir Ingimundar, og bróðir hans Hró-
mundur.
Morguninn eftir gat Ingimundur hvergi fundið grip-
inn góða, og þótti honum það eigi góðs viti.
Vorið eftir ræddu þeir fóstbræður, hvað þeir ættu
að taka fyrir um sumarið. Hafði þá Grímur fastráðið
það, að fara til íslands, og taldi það ekki tjóa að brjót-
ast í móti forlögum sínum. Ingimundur sagði að þá
skildi með þeim, því að þangað myndi hann ekki fara.
Nokkru síðar giftist Ingimundur ágætri konu, er Vig-
dís hét, og enn vildi konungur gera veg Ingimundar
sem mestan í Noregi. En í sambandi við spádóm völv-
unnar, vaknar nú í brjósti Ingimundar einhver útþrá
og óró, þrátt fyrir það, að konungur vill allt fyrir hann
gera. Er hann alltaf jafn undrandi yfir því, að gripur-
inn fagri skuli hafa horfið og nú langar hann mest til
að fá það fullsannað hvort Freys-líkneskið væri komið
til íslands. Gerði hann þá orð fjölkunnugum Finnum
norður í Lapplandi, og komu þeir þrír að norðan og
tóku að sér að fara sendiför til íslands, en Ingimundur
hét að gefa þeim fyrir ferðina smjör og tin.
Finnarnir áttu að leita eftir hlutnum úti á Islandi og
kynna sér þar landslag og landkosti, og gefa svo um
þetta skýrslu. Finnarnir voru svo innibyrgðir sér í húsi
og mátti enginn maður nefna nafn þeirra. Eftir þrjár
nætur aekk svo Inmmundur á fund Finnanna. Þeir risu
þá upp, eins og úr fasta svefni og „vörpuðu öndinni
fast“ og töldu sig hafa farið erfiða för, og mjög hefði
verið torvelt að leita eftir hlutnum. Þeir sögðu þannig
frá:
„Þar komum vér á land, sem þrír firðir gengu af
landnorðri, og vötn voru mikil fyrir innan einn fjörð-
inn. Síðan komurn vér í dal einn djúpan, og í dalnum
undir fjalli einu voru holt nokkur. Þar var byggilegur
ihvammur, og þar í öðru holtinu var hluturinn, og er
vér ætluðum að taka hann, þá skauzt hann í annað holt-
ið, og svo sem vér sóttum eftir, hljóp hann æ undan,
og nokkur hulda lá ávallt yfir, svo að vér náðum eigi,
og muntu sjálfur verða að fara.“
Ekkert er það útskýrt í sögunni, hvernig Finnarnir
ferðuðust til Islands, en vafalaust álítur söguritarinn að
58 Heima er bezt