Heima er bezt - 01.02.1962, Qupperneq 25

Magnea frá Kleifúm
KARLSEN STVRIMADUR
ANNAR HLUTI
Þegar hún hafði komið um borð í gær, hafði hún
ekki hugmynd um, hvert hún ætlaði. Aðeins að kom-
ast burt, það var hennar eina hugsun.
Hún hafði orðið svo lömuð af skelfingu, þegar frú-
in hafði sagt, að hún yrði að fara með skipinu. Hér
gæti hún ekki verið lengur. Það sæi hún sjálf, og ef
henni dytti í hug að kenna Friðgeiri þennan lausa-
leikskróga, þá ætti hún sér að mæta. Sonur sinn ætti
betri framtíð fyrir höndum en ganga að eiga rétta og
slétta vinnukonu, hefði hún verið svo heimsk að láta
sér detta það í hug.
„Hérna er kaupið þitt,“ hafði frúin sagt og hent
nokkrum peningaseðlum á borðið. „Þú getur farið eitt-
hvað þangað, sem enginn þekkir þig, unnið þar þangað
til krakkinn fæðist, og þá gefurðu hann bara, ef þú
getur, en reyndu ekki til að koma hingað aftur.“
Sjálf hafði hún ekki getað sagt nokkurt orð. Þessu
hafði hún ekki búizt við af frúnni.
Um nóttina hafði hún læðzt að herbergisdyrum Frið-
geirs og drepið á þær, eftir að hafa árangurslaust beðið
cftir honum uppi í sínu herbergi. Hann hlaut þó að
hafa eitthvað að segja að svo komnu. En Friðgeir vildi
bara faðma hana að sér og fá hana upp í dívaninn
til sín.
„Til hvers komstu þá?“ sagði hann gramur, þegar
hún hratt honum frá sér.
„Til að iáta þig standa við gefin loforð,“ sagði hún
og horfði á þennan litla horaða mann í röndóttu nátt-
fötunum, sem héngu utan á honum, eins og þetta væri
í fyrsta sinn sem hún sæi hann.
Hann var ekki beint hetjulegur þarna sem hann stóð,
úfinn og órakaður með flóttaleg augu og úrillur á svip,
en þó skömmustulegur eins og strákur, sem komizt hef-
ur upp um og veit nú elcki, hvernig hann eigi að kom-
ast undan.
Stúlkan virti hann fyrir sér með samanbitnum tönn-
um, og reiði hennar óx með hverju augnabliki. Hún
vissi ekki, hvort hún var reiðari við hann eða sjálfa sig
fyrir að hafa verið svona einföld og auðtæld.
„Þú ert aumasta skriðdýr sem til er á þessari jörð,“
hvæsti hún. „Lygari og svikari, þér skal hefnast fyrir
að láta reka mig út eins og hvern annan hund, þú
vesalingur, sem ekkert þorir sjálfur, en felur þig á bak
við kerlinguna hana móður þína, ef eitthvað bjátar á.
Heldurðu að ég viti ekki, að þú hefur sent hana til að
reka mig út vegna þess, að þú varst ekki maður til að
standa augliti til auglitis við mig á meðan. En ég skal
hefna mín, svo sannarlega sem einhver guð er til skal
ég gera það!“
„Þú ert brjáluð,“ sagði Friðgeir skelfdur. Hann hafði
ekki órað fyrir að þessi blíða og káta stúlka ætti slíkan
ofsa til.
Svo gekk hún út og skellti hurðinni af öllu afli á
eftir sér, svo hrikti í öllu húsinu. Síðan hljóp hún upp
stigann og inn í herbergi sitt og tók að tæta dót sitt
út úr skápnum og troða því niður í tösku og poka. Það
var ekki lengi gert, ekki var það svo margt sem hún
átti. Augu hennar loguðu af ofsa, og þegar frúin kom
æðandi upp stigann tilbúin að hella sér yfir hana fyrir
að hafa rifið alla upp úr fasta svefni með látunum í sér,
þá mætti hún ekki hinni venjulegu hljóðlátu og undir-
gefnu vinnukonu, heldur gömlum eldhúskjól, sem hent
var beint framan í hana, og vekjaraklukku sem kom
sömu leiðina.
Frúin beygði sig í skyndi, svo klukkan skall í vegg-
inn á móti. Mölbrotið glerið þeyttist í allar áttir. Frúin
rak upp móðursýkis-óp og greip um hjartað, bað Jesús
sinn og allar góðar vættir að vernda sig og flýði af
hólminum, alveg andagtug yfir, hvernig stelpan gat
látið.
Stúlkan skellti hverri einustu hurð á eftir sér, þegar
hún fór alfarin úr kaupmannshúsinu. Peningana frá
Heima er bezt 61