Heima er bezt - 01.07.1962, Side 6

Hjónin Kristín Kristjánsdóttir og Benedikt Sigurðsson með
börnum sínum. Myndin er tekin um 1910.
dalur, og ekki versnaði vistin, eftir að Sigurður kom. Ég
man vel eftir Einari á Ósi, hann lærði að nokkru Ieyti hjá
Oddi.
— Þú munt vera búinn að kenna mörgum?
— Ojá, ég nefni aðeins nokkra, t. d. þá Sigurjón Sæ-
mundsson, prentsmiðjustjóra á Siglufirði, hinn kunna
og prúða söngmann, Óskar Guðnason, formann Hins
ísl. prentarafélags, Stefán Traustason, verkstjóra í Eddu,
og svo Sigurð O. Björnsson og Geir. Ég skal sýna þér
prófverkefnið hans Geirs, kápuna á Sumctr gengur í garð,
ég þarf að gefa þér áritað eintak. — Það hefur margt
merkilegt komið fyrir, og marga merkismenn hef ég
séð, þegar ég var að prenta. Guðmundur á Sandi kom
einu sinni og maður með honum, ekki hár en þrekinn.
Guðmundur heilsar Oddi og fer að kynna: „Þarna er
nafni minn, frændi og vinnumaður.“ Svo kom séra
Matthías: „Huhn, huhn, huhn, allir vinna fyrir sínu
daglega brauði nema ég.“ En hann var búinn að vinna
fyrir sínu daglega brauði alla ævina, blessaður gamli
maðurinn.
— Manstu eftir fleirum?
— Já, til dæmis þegar Stephan G. Stephansson kom
heim til íslands í boði ungmennafélaganna. Mikið var
um hann talað þá, og við vorum einmitt að prenta eitt-
hvað í sambandi við komu hans, og ég var að segja, að
gaman væri nú að fá að sjá hann. Og viti menn, ekki
líður á löngu, þar til Stephan kemur í prentsmiðjuna,
tekur í höndina á mér og heilsar mér innilega. Mér eru
sérstaklega minnisstæðir þessir þrír, er ég nú hef nefnt.
Já, og eitt enn er mér mjög minnisstætt. Þá vorum við
komnir, þar sem ritstjórnarskrifstofur Dags eru nú og
þar sem Sonnenfeld tannlæknir er. Þetta var um það
leyti sem Jakob Ó. Pétursson þýddi söguna, sem kom
í Kvöldvökunum, Monu, og kom svo líka sérprentuð.
Ég skal segja þér, vinur minn, að bókin var svo vel
þýdd, að það var tiginborinn stíll á hverri einustu setn-
ingu, og Jakob var mjög umtalaður um þær mundir.
Jæja, svo er það einn dag, að inn í prentsmiðjuna snar-
ast knálegur maður með leiftursnöggar hreyfingar. Þá
segir Oddur: „Þarna er Jakob Ó. Pétursson frá Hrana-
stöðum, sem þýddi Monu.“ Jakob átti seinna eftir að
koma víðar við, eins og til að mynda að spila á fimmfalda
harmoniku fyrir góðgerðarfélög, við kennslu, ljóða-
gerð, blaðamennsku og meira að segja íþróttir. — Ertu
ekki hissa, að hann skuli ekki hafa fengið verðlaun úr
Móðurmálssjóði Björns Jónssonar? — Jú, vissulega. —
Mér þykir vænt um ritdóminn, sem hann skrifaði um
Sumar gengur í garð, og þá sagði sr. Pétur Sigurgeirs-
son: „Þama hitti hann naglann nákvæmlega á höfuðið.“
— Hvað um gamla vinnufélaga?
— Eins og gefur að skilja, var stundum glatt á hjalla.
Ætti ég að geta þess, þegar við Sigursteinn Magnússon
ræðismaður vorum einu sinni einir í prentsmiðjunni.
Við strákarnir vissum, að Oddur fór út í bæ, og nú var
reynt að nota tækifærið. Og ég skal segja þér, ég held
enginn hafi vitað um þetta nema við þrír, en við Sigur-
steinn fórum náttúrulega að fljúgast á, og leikurinn
barst inn á kontór. Þar losar Sigursteinn sig úr fang-
brögðunum, skýzt fram og lokar, en þegar hann er að
snúa lyklinum, snarast Oddur Björnsson inn í prent-
smiðjuna og segir: „Hvar er Jón?“ Fátt varð um svör,
en hvað heldurðu, að ég hafi ætlað að gera? Kontórinn
var suður af prentsmiðjunni og gluggi í vestur og ekki
meira en mannhæð úr honum til jarðar. Ég ætlaði að
vippa mér upp á borðið og út og tukta Sigurstein til,
og ég er á fjórum fótum uppi á borðinu, þegar Oddur
kemur inn. Ekkert einasta orð var sagt, en það get ég
sagt þér, að við Sigursteinn vomm heldur lágkúrulegir
það sem eftir var dagsins, en það var ekki talað orð, og
eitt þarf ég að segja þér: eftir að Sigurður kom, þá
voru auðvitað oft lærlingar, og Oddur strangur, en

4
%
:
Ritdómur frá 1951
„SUMAR GENGUR í GARГ... Svo nefnist lítil
bók, er Jón Benediktsson prentari hefur gefið út.
Undirtitill bókarinnar er „íþróttamál IV.“ Þessi
bók er með sömu séreinkennum og frumleika og
hin fyrri íþróttamál: dýrðaróður til sólar og sumars,
æsku og heilbrigði. Hver smáupphæð, sem látin er
af hendi rakna í „höll æskunnar", eins og höfundur
nefnir íþróttahúsið, vekur honum djúpa og einlæga
gleði, svo að hann er knúinn af innra eldi til að
grípa pennann og tjá þakkir sínar. í máli hans og
stíl speglast sérstæðin persónuleiki, og frá hvoru
tveggja andar hljóðri aðdáun á hreinleika og feg-
urð.
Búningur bókarinnar er svo vandaður, sem verið
getur, og hefur höfundur sjálfur prentað hana.
Teikning grunnmynda á lesmálssíðum hefur Jónas
Jakobsson myndlistarmaður gert, en á hlifðarkápu
frú Elísabet Geirmundsdóttir. Upplag bókarinnar
mun vera mjög lítið. — /. Ó. P.
m
i)
%
. i
%
226 Heima er bezt