Heima er bezt - 01.07.1962, Side 16

þess vel að skilja enga smugu eftir óbyrgða, en eftir að
hafa rannsakað. mjög vel allt um kring, var alls ekki
nema um tvær holur að ræða. Að þessu búnu hélt ég
heim, en ákvað að vitja grenisins eftir þrjá sólarhringa,
taldi þá víst, að farið mundi að sneiðast um snarl í
greninu. Eftir tilsettan tíma kom ég á grenið og reynd-
ist mér þá auðvelt að ná yrðlingunum, en þá voru þeir
reyndar fjórir.
Nú lét ég það boð út ganga til oddvita, og sagði
hverjum sem hafa vildi, að ég væri búinn að vinna
grenið, og gerði oddviti engar athugasemdir við það,
en hreppstjórinn, Guðmundur Jósepsson, stakk því að
mér, að venjan væri sú, að sýna að minnsta kosti skott-
in af dýrunum í byggð, og sagði að mér kæmi vel að
oddviti væri ekki tortrygginn. Þó ég léti ekki á því
bera þá sárnaði mér þetta nokkuð, þótt ég fyndi að
þetta var gullsatt, og ákvað að reyna að ná refnum þó
að það kostaði mig að rífa og sprengja allt grenið í loft
upp. Velti ég nú fyrir mér hvernig bezt væri að ná
refnum með auðveldu móti áður en ég réðist í nokkur
stórræði. Maron sonur minn var þá 9 ára, ótrauður og
fyrirtektasamur. Spyr ég hann hvort hann myndi þora
að skríða inn í hellinn og freista þess að finna refinn.
Ekki stóð á svarinu og var það jákvætt. Eftir mikil
heilabrot um hvaða tæki myndu heppilegust við tiltæki
þetta, afréð ég að hafa með okkur lipra en sterka kað-
alhönk, blað af barnaskóflu, efni í bátssvigaband ca.
9 feta langt og: stutt en gilt sterin-kerti ásamt eldstokk.
Seiruii part dags í yndælisveðri lögðum við af stað
fjögur, Alaron, ég, dóttir mín og tengdadóttir. Þegar
upp að greni kom tók ég til við að binda skóflublaðið
á reijuna örugglega, beygði því næst blaðið í vinkil eða
vel það, lagðist því næst á magann framan við munn-
ann og tók til að skafa rás í sandbunguna sem næst
því er refurinn hvarf. Þegar ég hafði unnið að þessu
sem mér líkaði, bræddi ég kertið fast á enda reijunnar,
kveikti á því og ýtti henni inn svo langt sem hægt var,
utan við rásina sem ég gróf. Því næst lagðist Maron
niður við munnann og brá ég kaðlinum um fætur hans
og hnýtti rækilega að. Nú las ég honum textann.
Skríða inn eftir rásinni sem flatastur og taka vel eftir
öllu þegar hallaði niður, og umfram allt að snúa sér
ekki við hvernig sem á stæði, því þá gæti farið svo að
hann yrði fastur. Skríður nú piltur inn, en ég gef eftir
kaðalinn og tökum við eina æfingu áður en hann hef-
ur Iengra farið og gengur það prýðilega. Heldur hann
nú lengra áfram, en ég gerist ofsaspenntur og kalla von
bráðar hvort hann sjái nokkuð, en hann svarar neitandi.
Eftir stutta stund kallar hann: „Hér er hann, pabbi,“
ég kalla á móti hvort hann haldi að refurinn sé lifandi,
en hann kveðst ekki vita það, hann horfi á sig. Held
ég nú kaðlinum föstum og hugsa málið. Ekki var úti-
lokað að refurinn væri tórandi og bezt að fara að öllu
með gát, en hvernig átti ég að fá fullvissu. Þá dettur
mér kertaljósið í hug og kalla til Marons að taka um
stöngina, sem ljósið væri á, færa hana varlega að refn-
um og bera kertið undir trýnið á honum og taka vel
eftir hvort hann hreyfði höfuðið, og segja mér hvað
gerðist. Gerir hann þetta en kallar að vörmu spori, að
rebbi hreyfi sig ekki. Kalla ég þá feginn á móti og segi
honum að taka óhræddur í hann, og þannig var það, að
ég dró strákinn öfugan en hann dró refinn. Þegar heim
var komið sýndi ég refinn tveim mönnum og sagði
þeim hversu til hefði tekizt og taldi nú fullsannað að
hann hefði verið helskotinn eins og ég hafði skýrt frá.
Heimsókn skáldsins
Framhald af. bls. 231__________________________
inn. Þegar kom að húsdyrum á Sigurhæðum kvödd-
um við. Öldungur og höfuðkempa íslenzkra skálda
þeirra tíma á Islandi, rétti okkur höndina, hverjum af
öðrum. Sú var ekki þunn eða mjó. Kræklurnar okkar
sukku og hurfu í hans miklu, heitu greip.
Við vorum léttir í skapi og greiðstigir spölinn til
baka, heim í skóla. Það var ekki á hverjum degi, að
slíkur maður villtist inn til okkar. Hér gafst óvænt
tækifæri til að vera drjúga stund í návist nafnfrægs
manns og hlýða á mál hans, þessa mikla andans jöfurs.
Hann var svo háttvís að fara ekki að ræða um innblás-
inn skáldskap, vísindi eða einhverja háfleyga speki, sem
farið hefði fyrir ofan garð og neðan hjá okkur. Hann
hleypti ekki hærra eða hraðar en svo, að við gátum
fylgzt með honum og misstum hann ekki út í himin-
geiminn í eldlegum vagni andagiftar sinnar.
BRÉFASKIPTI
Borgþór Jóhannsson, Ásunnarstöðum Breiðdal, S.-Múl.,
óskar eftir bréfaskiptum víð pilta eða stúlkur á aldrinum 11—
13 ára.
Stefania R. Jóhannsdóttir, Ásunnarstöðum, Breiðdal, S.-
Múl., óskar eftir bréfaskiptum við pilta eða stúlkur á aldrin-
um 10—12 ára.
Fjóla Jóhannsdóttir, Ásunnarstöðum, Breiðdal, S.-Múl.,
óskar eftir bréfaskiptum við pilta eða stúlkur á aldrinum 9—
11 ára.
Þóra S. Guðjónsdóttir, Syðstu-Fossum, Andakílshr., Borgar-
firði, óskar eftir bréfaskiptum við pilta og stúlkur á aldrinum
15—17 ára.
Jóhanna Þórðardóttir, Kvígsstöðum, Andakílshr., Borg.,
óskar eftir bréfaskiptum við pilta og stúlkur á aldrinum 16—
18 ára.
Magnfriður Þórðardóttir, Kvígsstöðum, Andakílshr., Borg.,
óskar eftir bréfaskiptum við pilta og stúlkur á aldrinum 17—
19 ára.
Guðný Sölvadóttir, Sólbrekku, Fáskrúðsfirði, óskar eftir
bréfaskiptum við pilt eða stúlku á aldrinum 10—12 ára.
Ósk Sölvadóttir, Sólbrekku, Fáskrúðsfirði, óskar eftir bréfa-
skiptum viz pilt eða stúlku á aldrinum 12—13 ára.
Guðríður Flannesdóttir, Suðurgötu 87, Akranesi, óskar eftir
bréfaskiptum við pilta eða stúlkur á aldrinum 14—15 ára. —
Mynd fylgi.
236 Fleima er bezt