Heima er bezt - 01.07.1962, Qupperneq 20

Og áfram við stríðslúðra hljóðföllin há
herinn í fylkingu tróð.
Hraðskreiður flotinn um bárurnar blá
svo brunaði að frakkneskri slóð
þar sem framtíðin blasti með blóði og sárum
brennandi kúlum og ástvina tárum
því enginn gat vitað hvort ætti hann að fá
aftur sitt margþreyða heimland að sjá.
En sjö voru árshringir útrunnir þá
er endaði styrjöldin löng
og Noregur lyfti sér flóðinu frá
og fáninn var dreginn á stöng.
Hve glaður og sæll var ei Hjálmar í hjarta
er hugði hann að faðma að sér unnustu bjarta
en örlögin fara ekki eftir því grand
hvernig unnendur gylla sitt draumanna land.
Um heiðstirnda nóttu á norræna grund
þeir náðu þó aftur um síð
allir svo glaðir og léttir í lund
því Jiðin var hernaðartíð.
En Hjálmar sér flýtti með fagnandi hjarta
að finna í kofanum ástmeyju bjarta.
Þá blundaði foldin í friðsælli ró
en fuglarnir kvökuðu í blómgvuðum skóg.
Svo tjóðraði hann hestinn og hljóðlega gekk
að húsinu og barði á dyr
en þá kom hann auga á ókunnan rekk
er með andlit í glugganum spyr:
„Hver er sem nú er um nóttu að fara?“
„Nafn mitt er Gyldenkranz,“ Hjálmar því svarar.
„Ég leita að unnustu er átti ég hér,
upplýsing bið ég, að veitir þú mér.“
„Svo er það Hjálmar? Þú velkominn ver
frá vopnanna ógnandi þraut,
en það get ég sagt þér að Elulda er ei hér,
því að hún er á veglegri braut.
Foreldrar hennar nú sálaðir sofa
hún sést ekki lengur í fiskimannskofa
með Rosinkranz greifa við gæfunnar hag
gefin í hjónaband var hún í dag.“
„Ó, líknsami guð, þú sem læknar öll mein,
nú logar mitt hjarta af kvöl,
því heimskauta milli er meyja ei nein
er mýki það hugarins böl.
Ástkæra Hulda, mig hefur þú svikið
svo heitt sem ég þig hefi elskað og mikið.
En til þess að sjáir þú svikanna gjöld
með sverði þinn brúðguma myrði ég í kvöld.“
Með tíðindi þessi svo brott reið hann brátt
um bjarkanna niðdimmu göng.
Á spretti svo glumdi við hófdynur hátt
og hljóðið í skóginum söng.
Af draumfögru spili þá heyrði hann hljóminn
hvarvetna brosti við skrautið og ljóminn.
Hann svitnaði um enni og til svima hann fann
er hann sá inn um dyrnar í skrautbúinn rann.
Þar staðæmdist Hjálmar og horfði um kring
því hugurinn blindaði sjón
þessu næst dró hann af hendi sér hring
frá Huldu, sem bjó honum tjón.
í huganum minningar blíðustu brunnu
en blóðlituð tárin um vangana runnu.
Með brúðarkrans fagran hann brúðina sá
við brúðgumans síðu í skartinu gljá.
„Að síðustu taktu nú hringinn þinn hér,
sem á hendi mér einatt ég bar
í gröfina þarf ei að grafa hann með mér,
því gull er til ónýtis þar.
En hafir þú samvizku, er leiðið þú lítur,
hún logar af kvölum og blikna þú hlýtur.
Að ströndinni fögru þá svífur þín sál
þar síðustu við töluðum skilnaðar mál.“
Þá brúðurin unga í öngviti brátt
ofan úr sætinu skall.
Hann tók þegar kransinn og tætti í smátt
yfir tálinu hugurinn svall.
Én boðsmönnum flestum var flúin öll kæti,
hann flýtti sér þegar að brúðgumans sæti
og síðan með tryllingi brandinum brá
unz brúðguminn fallinn á gólfinu lá.
Svo veitti hann sér holund og bliknaði brá
en boðsfólkið þusti úr rann.
Læknirinn ráðþrota rýndi á þá
því rekkana viðskila fann.
Þá raknaði Hulda úr öngviti aftur
illa þá beygði hana forlaga kraftur
bliknuðu kinnar, er báða hún sá
brúðguma og unnusta dauða sér hja.
En Hjálmar var fluttur í feðranna borg,
þar sem faðir hans Gyldenkranz var
og aldraðir foreldrar særðust af sorg
yfir syninum önduðum þar.
Hjá þeim skyldi hann geymast unz gröfin hann byrgði
grátþrungin Hulda hann beisklega syrgði
°g þegar að morgni varð lýðnum það ljóst,
að lá hún þar dauð við hans stirðnaða brjóst.
Á líkinu arm sinn hún hafði um háls
en að hjarta sér þrýsti hún hans mund.
Á blómgvaðri ströndu söng fuglinn svo frjáls
sem forðum á skilnaðarstund.
í gröfinni saman þau sofa á beði
en sálirnar lifa í unaði og gleði
þar sem unnendur lenda af ástrauna sjó
að cndaðri lífstíð í friðsælli ró.
(Ingivaldur Nikulásson þýddi.)
240 Heima er bezt