Heima er bezt - 01.09.1962, Qupperneq 18

„Hvers vegna dettur þér þetta í hug, Þorkell?“
spurði Gunnhildur.
„Ég er ekld blindur skal ég segja þér, ég sá vel hvaða
áhrif hann hafði á Sigríði, fyrsta sinn sem hún sá hann.
Þú ert nú heldur ekki langt frá því að vera hrifin af
honum.“
„Já, mér geðjast vel að honum, en ég hef ekki séð
þess merki að samdráttur væri milli Sigríðar og hans.“
„Nú það má vel vera, en maður veit aldrei hvað
unga fólkinu dettur í hug. Strax að loknum slætti fer
ég vestur."
„Já, það' skaltu gjöra,“ sagði Gunnhildur og gekk
fram í mjólkurbúrið.
Það var sunnudagskvöld seint í ágúst. Sólin var að
setjast og sló daufum roða á austurfjöllin. Þessi fjöll
sem á veturna voru svo hörkuleg, með sína snæþöktu
tinda, voru nú mild og hlýleg í sumarskrúða, þegar
aftanskinið töfraði þar fram hin fegurstu litbrigði. Ain
rann hægt niður dalinn, á hyljunum milli hinna litlu
grænu hólma og sandeyra, syntu villtir svanir, endur
og fjöldi annarra fugía. Kliður þeirra var hið eina
hljóð sem heyrðist í kvöldkvrrðinni.
Uppi í fjallinu fyrir vestan Bakka sátu Hannes og
Sigríður. Þau voru búin að vera leyniiega trúlofuð í
14 daga og ekki haft tækifæri til að talast við nema
einu sinni á þeim tíma, nú höfðu þau setið saman langa
stund og talað um framtíðina. Kvöldgolan leið yfir
dalinn, blómin lokuðu krónum sínum og fuglarnir
þögnuðu hver eftir annan, kvöldhúmið færðist yfir.
„Við verðum að fara heim, Hannes,“ sagði Sigríður
og stóð upp, „bæjardyrunum verður lokað eftir hálfa
klukkustund.“
„Já, því miður,“ sagði Hannes og stóð líka upp.
„Bara að væru tvær mílur heim til bæjar.“
„Nei ekki vildi ég það,“ sagði Sigríður og brosti.
„Hvað heldurðu að faðir minn segði ef við kæmum
röltandi heim í fyrramálið.“
„Já, hann faðir þinn vill mig nú víst ekki fyrir
tengdason.“
„Ó, við mamma höfum hann góðan, hann er nú ekki
eins harðlyndur og hann sýnist vera.“
Þau lögðu af stað niður fjallshlíðina og héldust í
hendur eins og tvö stór börn. Það kom maður ríðandi
eftir þjóðveginum, hann fór hægt og sýndist vera í
þungum þönkum. Það var Þorkell. Hann horfði með
velþóknun á sinn reisulega bæ og grænu engjar, já
vinnan hafði gengið vel í sumar, heyfengurinn var orð-
inn mikill, allir höfðu verið duglegir. Bara að Hannes
væri farinn, svo hann losnaði við áhyggjur sínar.
Gunnhildur var svo undarleg, í hvert sinn sem hann
talaði um að sér þætti Hannes og Sigríður tala of mik-
ið saman, þá svaraði hún að ekki mætti minna vera en
barnið væri frjálst að því að tala við heimilisfólkið á
bænum.
„Nei, ef að verður alvara úr þessu fyrir þeim, þá
skal ég sýna Gunnhildi að það er ég sem ræð,“ sagði
Þorkell hálfhátt og hvatti hestinn. Þegar Þorkell hélt
upp götuna sem liggur heim að Bakka, beindist at-
hygli hans að tveimur mannverum, sem gengu á und-
an honum. Hann fölnaði af geðshræringu — það var
ekki um að villast, það var dóttir hans og Hannes sem
leiddust þarna. Nú var sjón sögu ríkari.
Þau nýtrúlofuðu voru svo niðursokkin í sína eigin
hamingju, að þau tóku ekki eftir að neinn væri á eftir
þeim. Þegar Þorkell kom svo nærri að þau heyrðu hófa-
dyninn, litu þau skyndilega til baka og sáu hinn reiða
föður. Þau urðu svo hrædd að þau gleymdu að slíta
handabandið.
„Hvað er nú á seyði?“ spurði Þorkell byrstur. „Það
er ef til vill siður í Reykjavík að ungt fólk leiðist svona,
en á Norðurlandi hefur sá siður ekki verið tekinn upp,
það ættir þú að vita, Sigríður.“
Hannes og Sigríður slepptu nú hvort annars hönd-
um. Hannes tók ósjálfrátt ofan og stóð teinréttur en
nokkuð áhyggjufullur frammi fyrir hinum hörkulega
stórbónda.
„Sigríður og ég erum trúlofuð og við vonum að
foreldrar hennar gefi samþykki sitt til giftingar okkar.“
Þorkell virti Hannes fyrir sér litla stund áður en
hann svaraði — fríður og mannvænlegur var þessi ungi
maður, ekki var því að neita — en samt sem áður að-
eins fátækur stúdent — já eða ævintýramaður. Þorkell
hló stutt og kalt. „Nei við giftum ekki einkadóttur
okkar manni, sem ekki getur séð fyrir henni.“
„Ég hugsa að mamma verði ekki á móti því að ég
giftist Hannesi,“ skaut Sigríður inn í.
Þorkell varð eldrauður í framan. „Eg stend í þeirri
meiningu að það sé ég sem ræð í þessu máli,“ þrumaði
hann. „Ég vil ekki vita af neinni trúlofun ykkar á milli.
Hannes fer á morgun heyrið þið það.“ Þorkell sló í
hestinn og þeysti heim.
Hannes osr Sigríður stóðu sem steini lostin osr horfðu
O O O
hvort á annað.
„Hannes,“ sagði Sigríður og þrýsti hiind hans, „ég er
viss um að við náum saman, ég skal bíða eftir þér þó
það verði í 20 ár.“
„Þegar ég hef greitt skuldir mínar og systkini mín
eru komin yfir fermingu, ætla ég að koma og nema b’g
á brott, ef faðir þinn verður ekki farinn að mildast.“
Þau kvöddust í skyndi. Sigríður hljóp í spretti heim
að bænum og Hannes kom í hægðum sínum á eftir.
Þegar Þorkell kom inn í hús þeirra hjóna sat Gunn-
hildur uppi í rúmi sínu í rósóttri nátttreyju, með hvíta
nátthúfu á höfði, hún las í guðsorðabók við ljós sem
brann á litlum borðlampa með grænni ljóshlíf. Þorkell
fleygði svipunni — sem hann hafði gleymt að leggja
frá sér hjá reiðtygjunum — út í horn á herberginu.
Gunnhildur hrökk við. „Hvað er að þér, góði minn,
því ertu að koma með svipuna hingað inn? Það hef ég
aldrei séð fyrr.“
FramhalcL.
310 lleima er beit