Heima er bezt - 01.10.1962, Side 12

INGIBJÖRG ÓLAFSSON:
ÞORKELL Á BAKKA
( Niðurlag)
Það er nú dálagleg saga,“ hreytti hann úr sér. „Veizt
þú að Hannes og Sigríður eru trúlofuð og gera sér
vonir um að við segjum já og amen við því? Mitt sam-
þykki fá þau aldrei.“
„Það er aldrei þú hefur fréttir að færa,“ Gunnhild-
ur lokaði bókinni og tók af sér gleraugun. „Mér sýnist
bezt að sofa á þessu í nótt og á morgun ákveðum við
afstöðu okkar í málinu.“
„Gunnhildur,“ sagði Þorkell skjálfraddaður, „á ég
að trúa því að Jni viljir gefa dóttur okkar þessum fá-
tæklingsstrák? A það að skilja okkur að? Ég gef aldrei
mitt samþykki.“
„Nei, það er engin hætta á því að við förum að skilja,
ég læt ekkert skilja mig frá þér, Þorkell — og þegar
við komum til Guðs vona ég að við stöndum saman í
hinum stóra hvíta flokki.“
„Ég er ekki að tala um mig og þig heldur barnið
okkar,“ sagði Þorkell í lægri róm.
„Ég skil ekki í að þú getir verið svona mikið á móti
því að fá Hannes fyrir tengdason. Hann er góður og
vandaður ungur maður. Mér finnst við geta tekið litlu
systkinin hans hingað og hjálpað honum um peninga
svo hann geti lokið náminu.“
„Þú ert ekkert hrædd, Gunnhildur, þú þekkir þó
þennan mann ekki mikið. Ertu viss um að hann unni
Sigríði vegna hennar eigin verðleika. Ég læt ekki snúa
mér í þessu máli, Hannes fer á morgun og þar með
lýkur þessum leik.“
„Þorkell, manstu eftir kvöldinu fyrir 22 árum, þeg-
ar við trúlofuðumst. Ég hefði viljað þig þó þú hefðir
ekki átt einn eyri, þess vegna skil ég Sigríði. Var það
kannske vegna peninganna minna sem þú baðst mín.
Nei það er ég viss um, Þorkell, að þú hefðir gifzt mér
þó ég hefði ekkert átt.“
„Ég er alls ekki að tala um þig, Gunnhildur, það er
einkennilegt að þú snýrð alltaf talinu að sjálfri þér,“
Þorkell reyndi að vera reiðilegur í tali eins og áður,
en það heppnaðist ekki vel.
„Þorkell, við höfum verið svo hamingjusöm.“
Þorkell gleymdi að látast vera reiður, hann beygði
sig niður að konu sinni og kyssti hana. „Sú hamingja er
þér að þakka,“ sagði hann blíðlega.
Þegar Þorkell var háttaður hugsaði hann um þetta
allt. „Nei, ég verð að sýna að það er ég sem er hús-
bóndi á heimilinu,“ sagði hann við sjálfan sig. „Gunn-
hildur má ekki fara villur vegar í þessu máli. Hennar
góða hjarta hleypur með hana í gönur og hún vill gjöra
mig eins mjúklyndan, en ég get ekki verið þekktur
fyrir að konan mín gjöri mig að vindhana. Fólk hætt-
ir þá að bera virðingu fyrir mér. Nei ég vil ekki vita
af þessari giftingu það skal ég standa við.“
Næsta dag lagði Hannes af stað til Suðurlands, ásamt
nokkrum ferðamönnum. Um kvöldið voru Þorkell og
dóttir hans tvö ein frammi í stofu. Hann gekk til henn-
ar og strauk hár hennar. „Þetta er þér fyrir beztu,
barnið mitt,“ sagði hann.
Sigríður lyfti höfðinu og horfði á föður sinn. „Nei,
faðir minn,“ svaraði hún stillilega en ákveðið, „ég elska
Hannes og ef ég fæ ekki leyfi til að giftast honum
giftist ég aldrei.“
„Tíminn græðir öll sár, barnið mitt, þú gleymir fljótn
lega þessum manni.“
„Nei, mér er þetta full alvara. Hannes og ég gleym-
um ekki hvort öðru. Manstu eftir þessum fögru ljóð-
línum eftir Jónas Hallgrímsson: „Háa skilur hnetti
himingeimur — en anda sem unnast fær aldregi, eilífð
aðskilið.“
„Ég er ekki upplagður til að hlusta á skáldskap
núna,“ sagði Þorkell og gekk út.
Siggi smali var allt í einu orðinn svo hreykinn, eins
og kóngurinn sjálfur hefði sent honum Dannebrogs-
orðu. En það þótti þá ákaflega mikill heiður á íslandi
og þeir fáu sem voru sæmdir því heiðursmerki voru
nefndir Dannebrogsmenn.
Hannes hafði lengi setið á eintali með Sigga áður en
hann fór og sagt honum frá trúlofun þeirra Sigríðar
og beðið hann að fara með bréf frá henni í póst og
láta engan vita af því. Landpósturinn kom aðeins einu
sinni í mánuði, bréfhirðingarstöðin var á næsta bæ og
það var Sigga verk að sækja póstinn, en til öryggis
ætlaði Hannes að skrifa utan á sín bréf til Sigga. Það
var ekki furða þó Siggi væri státinn. Hugsa sér að
Hannes, sem hann dáðist að, skyldi hafa gjört hann að
trúnaðarmanni. Siggi ákvað að enginn skyldi ná bréf-
unum hans frá sér, fyrr skyldi hann detta dauður nið-
ur. Raunar fannst honum að það væri gaman að ein-
hver réðist á sig og hann yrði sigurvegari, jafnvel þó
hann dæi svo á eftir úr sárum sínum, eins og gömlu
víkingarnir, sem hann hafði lesið um.
Þegar Siggi hafði rekið erindi sitt sem póstsveinn í
hálft ár kom hann einn dag inn í loftherbergið, þar
d40 Heima er bezt