Heima er bezt - 01.10.1962, Page 14

fjöllunum — veðurhljóð — sem boða storm. Þorkell
þóttist þess fullviss að hríðarbylur væri í aðsigi og
hvatti hestana. Hann vissi að á þessum slóðum, ekki
langt frá veginum, var bær þeirra Hannesar og Sigríð-
ar. Þess vegna fylltist hugskot hans beiskju og gremju.
Minningar frá síðustu árum gægðust fram og þær voru
ekki bjartar. Hann fann til þess með miklum sársauka
að hann var orðinn einmana maður. Hann hafði að
vísu vitað það áður, og í hvert sinn sem það rifjaðist
upp fyrir honum varð hann reiður og gramur við aðra.
En í dag var undarleg breyting á þessu. Nú hafði ekki
einungis öðrum yfirsézt, nú þótti honum sem einnig
væri sök hjá sér. Þorkell reyndi hvað eftir annað að
hrista þessar hugsanir af sér, en svo fór hann að hugsa
um hvað dómkirkjupresturinn hafði sagt í gær í stól-
ræðunni: „Sérhver maður ætti að hugsa um sjálfan sig,
hyggja að verkum sínum og orsökum þeirra.“ Já,
þetta hafði presturinn sagt og það tvisvar. Bitur sjálfs-
ásökun skaut upp kollinum hjá Þorkeli. Samvizkan
áklagaði hann vægðarlaust: „Þú ert ómerkilegur og
vesæll maður, Þorkell. Þú ert drambsamur, stíflyndur
og fánýtur. Hvernig hefur þú breytt við Sigríði,
Gunnhildi og fleiri. Þú hefur reynt að losa þig frá
áhrifum Gunnhildar af ofmetnaði og hégómagirni.“
Og myndir svifu fyrir hugarsjónum hans ein af ann-
arri. Þá datt honum nýtt í hug. Hann stanzaði hestana
snögglega. „Það er áreiðanlegt,“ sagði hann hálfhátt,
„að það er Drottinn sjálfur sem er að deila á mig.“
Þorkell hafði varla tekið eftir því, að það hafði snjó-
að mikið síðustu 3 klukkutímana. Nú var orðið hálf-
dimmt og byrjað að hvessa og skafa. Þorkell vaknaði
af hugsunum sínum og horfði í kringum sig. Hann var
kominn út af veginum og vissi varla hvar hann var.
Hann kom nú að lítilli íslagðri á. Þegar hann var næst-
um kominn yfir hana, brotnaði ísinn og hestarnir féllu
í vök. Eftir mikla áreynslu náðu þeir landi. Þorkell var
votur upp að hnjám og hafði ákafan sársauka í hægra
fæti. Þegar hann hafði farið nokkra faðma, varð hon-
um dimmt fyrir augum og datt síðan af hestinum.
Hannes og Sigríður sátu inni í dagstofunni sinni og
nutu friðsællar kvöldstundar. Sigríður saumaði, Hannes
las upphátt og truflaðist af og til af hjali lítils barns,
sem lá í vöggu. Lítill drengur sat á gólfinu og lék sér
við svartan hvolp.
„Hver getur þetta verið?“ tók Sigríður fram í fyrir
manni sínum. „Það er einhver að koma.“
Um leið opnuðust dyrnar og inn kom hár og digur
maður. Það var bóndinn á næsta bæ.
„Afsakið að ég ryðst svona inn, fyrirvaralaust,“
sagði hann, „en ég hef fundið mann niður við ána,
hann er nær dauða en lífi, virðist mér.“
Hannes og aðrir karlmenn á bænum, flýttu sér af
stað með bóndanum. Sigríður og vinnukonurnar fóru
að hita upp gestaherbergið og búa um rúmið.
Hannes kom að vörmu spori og bað Sigríði að finna
sig inn í stofu. „Ég hef mikil tíðindi að segja þér,“
sagði hann þegar þau voru orðin ein. Faðir þinn er
hér.“
„Faðir minn!“
„Já, það var hann sem lá niður við ána. Hann er
kominn til meðvitundar, en hann veit ekki hvar
hann er.“
Það var mikið uppnám á bænum. Það var sent eftir
lækni, meðan sjúklingurinn var afklæddur og lagður í
rúm. Vinnufólkið annaðist þetta af því Sigríður þorði
ekki að láta föður sinn sjá sig. Hún óttaðist að hann
yrði skelfingu lostinn, þegar hann uppgötvaði hvar
hann væri staddur.
Þegar læknirinn kom, sagði Hannes honum einslega
frá öllum ástæðum. Læknirinn, sem var gamall og
hygginn maður, bauðst til að segja Þorkeli hjá hverj-
um hann væri. Hann sat lengi hjá sjúklingnum. Þegar
hann kom frá honum sagði hann við Sigríði: „Faðir
yðar er beinbrotinn á hægra fæti og verður að liggja
lengi. Þér megið gjarnan koma inn til hans.“
Þegar Sigríður beygði sig yfir rúm föður síns, tók
hann fast um hönd hennar. „Þetta er Guðs dómur,“
sagði hann. Svo lokaði hann augunum og talaði ekki
meira það kvöld.
Næsta morgun kom læknirinn aftur. Þegar hann var
farinn og Þorkell vildi reyna að sofa um stund, opn-
uðust dyrnar og lítill, ljóshærður drengur kom inii.
Þorkell kipptist við.
„Hvað heitir þú, drengur?“ spurði hann, næstum
hastur í máli.
„Þorkell.“
Það varð lítil þögn. Sjúklingurinn ræskti sig: „Ert
þú alveg viss um að þú heitir Þorkell?“
„Já,“ drengurinn kom alveg inn að rúminu. „Mamma
segir að þú sért afi.“
„Já,“ var svarað hálfólundarlega, „það er rétt hjá
henni.“
Drengurinn lagði litlu höndina á handlegg Þorkels.
„Ert þú mikið veikur, afi. Finnurðu ósköp mikið til?“
„Farðu strax út í eldhús til mömmu þinnar!“
Drengurinn varð hræddur við hina undarlegu, hásu
rödd, sem afi hans talaði í og hljóp út. Þorkell skalf af
geðshræringu. Skyndilega streymdu heit tár niður
kinnar hans. Þorkell grét, en það hafði hann ekki gert,
síðan hann var barn.
Þegar Sigríður leit inn litlu seinna, kallaði hann á
hana. Hún beygði sig yfir hann og kyssti hann á ennið.
„Sittu hjá mér litla stund,“ bað hann, „þá líður mér
svo vel.“
Þorkell talaði sama og ekkert allan daginn. Sigríður
yrti heldur ekki á hann. Hún sat hjá rúminu með
handavinnu sína og þakkaði Guði fyrir að hafa mildað
skap föður hennar. Um kvöldið þegar hún bauð hon-
um góða nótt, bað hann hana að leggja biblíuna á borð-
ið hjá rúminu.
Framhald á bls. 352.
342 Heima er bezt