Heima er bezt - 01.10.1962, Blaðsíða 23

með móðurmjólk, og auk þess alið nýtt líf í skauti sínu.
Grána var í stærra lagi að vexti, þrekleg og vel vax-
in. Svipur hennar var rólyndislegur, enda var hún spök
í haga og laus við alla styggð og fælni. Nokkuð mun
hún hafa verið einræn í skapi, því hún hélt sig oftast
afsíðis með félögum sínum. Aldrei átti hún í erjum
við önnur hross svo ég vissi til.
Ég fluttist alfarinn til Reykjavíkur haustið 1918, og
vissi því ekki frekar um Gránu og afkvæmi hennar.
En minningin um hana og afrekið hennar frostavetur-
inn mikla hefur jafnan fylgt mér síðan. Og jafnframt
því að festa þær minningar hér á pappírinn þykist ég
mega vona að þær varðveitist frá glötun nokkru lengur
en mitt minni hrekkur til.
II-1
1
’-diÍ ] p | 1 -Á
»*» ^ | J

D*GU*LAGAkáttuHÍH* f
í aprílmánuði í vor fékk ég bréf frá tveimur konum
á Snæfellsnesi, er báðu um að birt yrði kvæði, sem
mikið'hefði verið sungið í þeirra ungdæmi, eða þegar
þær voru, það sem kallað var: „Upp á sitt bezta“. —
Þær kunnu þó aðeins eina eða tvær ljóðlínur úr þessu
kvæði. Nú hef ég fengið afrit af þessu kvæði frá tveim-
ur ágætum lesendum Heima er bezt. Annað afritið var
frá Evu, en hitt var nafnlaust. Þakka ég kærlega þessi
bæði afrit. Og þar sem afritin eru nær því samhljóða,
þá ætla ég að leyfa mér að birta þetta Ijóð, sem ef til
vill hefur aldrei birzt á prenti. Þetta aldraða ljóð er mér
sagt að heiti: „Skinnsokkavalsinn“. Sýnir þetta litla ljóð,
að fyrir fjórurn til fimm áratugum hafa líka verið til
menn, sem ortu ljóð, þótt þeir væru lítil skáld, alveg
eins og nú. Og hér birtist hið umrædda Ijóð:
Ég mætti hérna um morguninn
manni ofan úr sveit,
og viltu vita, vinur minn,
hann var í kvenmannsleit.
Á kúskinnsskóm var karlinn sá
og kurfslegur að sjá. »
í skinnsokkum upp að hnjám
var aulabárður sá.
Fór hann mig að fala brátt
og fimmtán krónur bauð.
Hann sagðist bjóða svona hátt
í sinni miklu nauð.
Andsvar honum gaf ég greitt
og grörn hann sagði við:
„Eg kalla þetta kaup ei neitt,
sem konum bjóðið þið.“
Það er svo „voða vemmilegt“
að vera uppi í sveit.
Ekkert verra ég hef þekkt,
né ógeðslegra veit.
Að mjólka kýr og hirða hey
og hreykja sauðatað,
það hæfir ekki heldri mey
að hugsa neitt um það.
í síldina á Siglufjörð
í sumar ætla ég mér,
því vinna verður vart svo hörð,
sem verður hún hjá þér.
Sízt þar mun „ég súta paru,
á sjóstígvélum hám,
þótt vilsu og slor ég verði þar
að vaða upp að hnjám.
En þegar sumarsólin skín
á sunnudögum þar,
þá „uppdubbuðíl ég er og fín
út um götumar.
í danssalinn svo dríf ég mig,
er dimma tekur að.
Þar hugsar hver um sjálfan sig.
Ég segi ei meira en það.
í sveit ég aldrei framar fer,
mér finnst ei gaman þar,
en aðeins get ég unað mér
í okkar höfuðstað.
Að lifa þar er „lista gott“,
þótt lítið hafi ég grætt. —
Ég yfir höfuð hef það gott,
og „huggulegt og s<ettu.
Þar oft á kvöldin eru „böllu,
svo yndisleg og fín,
og þar er líka feikna „fjöll“
og fleira saklaust grín.
En inni þar er allt svo „pentu,
og útlendan með keim,
og himneskt er og huggulegt
í hýbýlunum þeim.
Svíar eru „sjentilmennu
og sjást þeir margir þar,
en fremstir era frónskir menn
og fríðir „Norsararu.
Meyjarnar þeir mikið þrá,
mjög sú ást er heit.
Ég vil heldur eiga þá,
en aulabárð úr sveit.
Ekkert útlent leikrit mun hafa náð slíkum vinsæld-
um hin síðari ár og söngleikurinn: My fair Lady. Ljóð
og lög leiksins eru rauluð um allt land. Ég hef hugsað
Heima er bezt 351