Heima er bezt - 01.06.1963, Blaðsíða 8

HALLGRÍMUR FRÁ LJÁRSKÓGUM:
Svipleiftur af söguspjöldum
(Framhald)
GUNNLAUGUR ORMSTUNGA
Gunnlaugur glæstur sýnum
gerðist snemma á ævi,
stórvaxinn, sterkur, hraustur,
— stirnir á hárið jarpa —
hávaðamaður mesti,
miðgrannur, herðaþrekinn,
skáldmál í skytningi fremur,
skörp eru augun dökku.
Jarlinn Ormstungu innir:
„Ertú nokkuð svo hraustur?
Hví gekkst þú ei haltur á gólfi,
garpur, á sjúkum fæti?“
„Ekki er íslenzkra manna
æmtur, þótt nokkuð svíði,
eigi skal hraustur hökta
haltur, jafnlöngum fótum.“
Gunnlaugur gengur — og Auðunn —
glaður til veizlu að Hlöðum,
æskumaðurinn átján
ára og furðu mikill.
Klæddur er kyrtli gráum
kappinn og leistarbrókum,
— sulli er fótur sollinn,
sitrar þar blóð og vágur.
Eiríkur jarl og aðrir
öndugismenn að drykkju
sitja — og sjá til gesta.
Segir þá jarl við Gunnlaug:
„Hver er sjá maður enn mikli?“
hann mælti, en Gunnlaugur svarar:
„Sonur em Illuga svarta,
sagður Ormstunga heita.“
„Hver er þinn aldur, enn ungi?“
„Átján vetra mun talinn.“
„Þú munt ei annarra átján
áður en lífi slítur.“
„Forbæna fýsir mig eigi,
fá yður hallkvæmri bæna:
að dáðlauss þér liggið ei dauður
sem drepast varð faðir yðvarr.“
Roðnar þá jarl og reiður
rís í bræði úr sæti:
„Grípið það fól og fjötrið,
færið í járnum brottu.“
Skúli um griðmál gerir.
Ganga vinir til strandar.
Ormstunga siglir til Englands.
í austri er Noregur horfinn. —
196
Heima er bezt