Heima er bezt - 01.06.1963, Blaðsíða 27

varst iítil. Mér væri skapi næst að bæta úr þessari van-
rækslu hans núna, en það er bezt ég geymi það,“ sagði
Björn. Það var glettni í rómnum, en þó fann ég, að
honum hafði mislíkað við mig og hljóp upp á loft.
Falin bak við gluggatjöldin sá ég hann hlaupa við fót
niður götuna að bryggjunni, fara um borð í litlu hvít-
máluðu trilluna sína, sem alltaf beið tilbúin, þegar hann
þurfti á henni að halda. — Vélin fór strax í gang, og
báturinn skreið hratt frá landi.
Þegar báturinn var kominn spölkorn frá landi, sá ég
að Björn stóð upp, og svo veifaði hann.
Eg stóðst það ekki, hljóp út á svalirnar og veifaði á
móti.
I huganum sá ég, hve andlit hans .ljómaði af því, að
ég skyldi svara kveðju hans. Hann hefur grunað, að
ég fylgdist með ferðum hans, þótt hann sæi mig ekki.
Mér leið miklu betur, og mér fannst, að nú værum
við sátt. Golan var köld, svo ég lokaði vandlega dyr-
unum oy fór niður í eldhús til Onnu oer fékk mér mola-
sopa henni til samlætis.
Snörp vindhviða skellti aftur glugganum, sem stóð
hálfopinn. Ég dauðhrökk við. — Ætlaði hann nú líka
að fara að hvessa, — og Björn einn úti á þessari litlu
bátskel! í ofboði þaut ég upp með sjónaukann og sett-
ist við opinn gluggann.
Ég sá Björn greinilega. Nú stóð hann upp og barði
sér. Ég hafði aldrei hugsað út í það fyrr, að það væri
skylda mín að sjá um, að hann væri nógu hlýtt klædd-
ur, en nú var það of seint. Ég ætlaði að muna það næst,
þegar hann færi í læknisvitjun.
Ég reyndi að hjálpa Önnu í eldhúsinu til að dreifa
hugsunum mínum, en kvíðinn vildi ekki hverfa. Nú
hvessti meir og meir, og kolsvört skýin hrönnuðust
saman úti við hafsbrúnina.
Nú mátti ég rýna lengi, þar til ég kom auga á bátinn.
Hann var eins og ofurlítill depill, sem hoppaði á öldu-
toppunum, en hvarf svo á milli. Ég leit á lduklcuna.
Hvað var þetta! Eftir tímanum að dæma, átti hann að
vera kominn út fyrir Víkurtanga, en hann var enn við
Svörtubjörg. Mér fannst ísköld hönd kreppast um
hjartað í mér. Var eitthvað að, — hvað gat ég gert?
í tíu mínútur ætlaði ég að bíða og sjá, hvort bátnum
miðaði ekki áfram, en ég gat ekki séð það.
Ofsahræðsla gagntók mig. Ég hljóp niður stigann og
út, án þess að fara í kápu. Við bryggjuna lá vélbátur
með vélina í gangi. Ég kallaði eins hátt og ég gat:
„Halló! - Halló!“
Ungur maður stakk höfðinu út um einn gluggann á
stýrishúsinu og horfði forviða á mig.
„Komdu, ég þarf að tala við þig!“ hrópaði ég.
Undrandi andlit hans hvarf úr glugganum, og augna-
bliki síðar stóð hann við hliðina á mér á bryggjunni.
Roldð tætti sundur orð mín og bar þau út í buskann,
en þó gat ég brátt komið honum í skilning um, hvað
ég vildi.
„Ertu viss um, að þú hafir séð bátinn?“ spurði hann
með efahreim.
„Já!“ hrópaði ég. Bara hann vildi nú trúa mér.
„Og klukkan hvað fór hann?“
Ég sagði honum það. Hann leit á úrið og herpti ofur-
lítið saman varimar. Svo stökk hann aftur um borð.
„Klárir, strákar! Við skreppum út undir Svörtubjörg-
in sem snöggvast!“ heyrði ég hann kalla.
Strákarnir komu upp úr klefanum hver á eftir öðr-
um, og áður en ég vissi af, hafði ég stokkið um borð
og ríghélt mér nú í borðstokkinn.
„Upp með þig!“ hrópaði einhver, en það stóð heima,
báturinn var laus frá brvggjunni, það tæki of langan
tíma að koma mér í land.
Miðaldra maður bölvaði einhverju, líklega mér, en
hjálpaði mér samt inn í stýrishúsið. Skipstjórinn hrukk-
aði ennið og tautaði blótsyrði í hálfum hljóðum. Ég
tók þau líka til mín. Samt náði hann í svellþykka lopa-
peysu og henti henni til mín.
„Farðu í hana!“ var það eina sem hann sagði.
Ég var fegin, þótt mig klæjaði, eins og þúsund maur-
ar skriðu um mig alla. Það var þó betra en kuldinn.
„Keyrðu rokkinn, eins og hann þolir,“ sagði hann við
olíukámugan náunga með stór gleraugu. Sá hvarf óðar
niður um gólfið, liðugur eins og áll.
Báturinn valt sitt á hvað, og ég ríghélt mér í glugga-
kistuna eða hvað það er nú kallað á bátum.
Skipstjórinn hvessti augun út yfir sjóinn. Hann var
laglegur maður, Ijóshærður með barta og hlægilegt yfir-
skegg. Ég hafði aldrei kysst neinn með yfirskegg. Það
hlaut að kitla mann, en kannski var það bara enn meira
gaman.
„Paö er bezt að þú íarir niður,“ sagði hann allt í einu
og leit á mig.
„Æ-nei, lofaðu mér að vera hérna!“ hálfhrópaði ég.
— Bara ég hefði verið kyrr í landi. Mér var strax að
verða óglatt, ég gat ekkert gagn gert, hvort sem var.
En að vera ein niðri í káetu, til þess gat ég alls ekki
hugsað. Ég myndi deyja úr hræðslu.
Skipstjórinn fékk ungum pilti stýrið í hendur, en
gekk sjálfur út á þilfarið. Þar stóð hann um stund og
talaði við þrjá menn sína. Mér var um og ó að hafa
þennan strákling við stýrið. Hvað ætli hann vissi, hvað
hann ætti að gera, ef ægilega stór alda kæmi nú, — bátn-
um mundi hvolfa, það var ég alveg viss um. ískaldur
hrollur fór um hrygginn á mér, og hnén skulfu.
Loks leit út fyrir, að þeir úti á þilfarinu væru komnir
að ákveðinni niðurstöðu. Skipstjórinn snaraðist inn aft-
ur og tók við stýrinu. Mér létti stórum. Við stýrið var
hans staður, og þar vildi ég helzt, að hann héldi sig,
meðan ég væri um borð.
Ég þorði ekki að opna munninn til að spyrja hann
neins, þá væri hann vís til að reka mig niður. Ég lét því
fara eins lítið fyrir mér og ég gat og steinþagði.
Úti á þilfarinu voru mennirnir með grannan kaðal,
eða réttara sagt tvær rúllur. Öðrum endanum var bund-
ið utan um unga piltinn, sem staðið hafði við stýrið.
Roskinn maður var að færa sig úr úlpunni, en yngri
maður færði hann í hana aftur og tók síðan lausa end-
Heima er bezt 21S