Heima er bezt - 01.09.1963, Síða 28

„Við skulum nú flýta okkur, Lísa,“ sagði sú gamla
og tók í handlegg ungu stúlkunnar.
En nú var ég loksins að fá málið:
„Hvað kemur Önnu þetta barn við? Hún er orðin
alltof gömul til að hugsa um ungbarn,“ hrópaði ég.
„Anna, hvaða Anna? Björn sagði að hún héti eitt-
hvað allt annað, Lísa? Var það Fjóla? Nei, jú, nú man
ég það, Sóley sagði hann hún héti.“ Kerlingin horfði
hvasst á mig.
„Ég sé ekki betur, en að þér séuð sú, sem myndin
var af, sem hann sýndi okkur, jú, stendur heima.“
„Hver sendi þetta barn, og hver á það?“ spurði ég
alveg undrandi á orðum kerlingarinnar.
„Nú, auðvitað læknirinn, Björn Pálsson,hann sagði að
ráðskonan sín myndi sjá um strákinn, þangað til hann
kæmi heim. Og hver á hann? — nú auðvitað læknirinn
sjálfur, en hann vill heldur ala hann upp en borga með
honum á barnaheimili, enda einkasonur hans, og litlar
líkur til að hann gifti sig hér á eftir.“
Sú eldri hafði alltaf orðið, en nú blés bíllinn, og
mæðgurnar sneru báðar við.
„Ég er engin ráðskona hér, og ég tek ekki við nein-
um krakka. Björn getur tekið á móti sínum börnum
sjálfur,“ kallaði ég á eftir þeim, en þær hröðuðu sér
út úr garðinum og skelltu hliðgrindinni harkalega, sú
yngri sneri sér við og lyfti hendinni í kveðjuskyni.
Síðan rann bíllinn fram með garðinum, og andartaki
síðar þaut hann eftir veginum út úr þorpinu.
Ég starði á eftir bílnum og reyndi að sjá einkunnar-
töluna, en nú var það of seint. Þá leit ég á þennan litla,
létta böggul, sem ég stóð með í fanginu. Hann hafði
stór dökk augu, sem horfðu á mig full sakleysis. Svo
lagði hann þau aftur og myndaði totu á munninn, eins
og hann væri að sjúga.
Hvað átti ég að gera? Ekki gat ég fleygt honum í
ruslatunnuna, og eklci látið, eins og hann væri ekki til.
Svipur hans minnti mig á einhvern, en á hvern, gat ég
ekki komið fyrir mig. Þó fannst mér það ekki vera
Björn.
Ég gekk inn og upp í svefnherbergi okkar, lagði
snáðann þar á rúmið og tók utan af honum dúðana.
Hann var ekki mikið meir en mánaðar gamall, pelinn
lá tómur við hliðina á honum. Ég breiddi ofan á barn-
ið og gekk ofan þung í huga. Ekki var að furða, þótt
Björn þyrfti að skreppa suður.
Ég lofaði tárunum að renna, meðan ég blandaði og
sauð mjólkina í pelann. Nú yrði ekkert af afmælisgleð-
skapnum í kvöld, eða máske sýndi Björn öllum við-
stöddum son sinn með föðurlegri hreykni.
Ég stóð enn við eldavélina, þegar Anna kom heim.
„Hvað hefur komið fyrir þig, barnið mitt?“ spurði
hún alveg dolfallin og horfði á pelann, sem ég stóð með
í höndunum.
Ég gat engu orði komið upp, tók bara þegjandi í
hönd hennar og leiddi hana upp.
„Guð sé oss næstur, hver á þetta barn?“
„Björn,“ svaraði ég rólega, „og mér er ætlað að sjá
um hann. Sem ráðskona hans verð ég víst að gera, eins
og mér er sagt.“
Anna var ekki fljótari að átta sig, en ég hafði verið.
Hún spurði og spurði, en ég gat ekki frætt hana á svo
miklu. Það eina sem var alveg öruggt, var að hér í
rúmi okkar Bjamar lá lítill sofandi snáði, sem sagður
var sonur mannsins míns.
Ég fór að setja niður í töskuna mína, áður en Anna
fór út úr herberginu. Hún sagði ekki neitt, bara horfði
á mig og strákinn á víxl.
„Hann fær góða afmælisgjöf,“ sagði ég loks háðs-
lega.
„Hér liggur eitthvað á bak við, sem við erum ekki
búnar að fá útskýringu á enn, barnið mitt,“ sagði Anna
sefandi.
„Ég ætla ekki að krefja hann sagna. Nú er ég búin
að fá nóg af verunni hér, þú getur sagt herra Birni Páls-
syni héraðslækni í Álftafirði það, þegar hann kemur
heim í kvöld. Ég ætla ekki að ala upp lausaleikskróg-
ana hans.“
„Björn á ekki stráldnn,“ sagði Anna.
„Hver á hann þá?“ sagði ég hvefsin. „Hvaða svipur
er á honum, þekkirðu það?“
„Nei, ég kem ekki fyrir mig, hvaðan þessi svipur er,
en mér finnst ég kannast við yfirsvipinn. Hann verður
laglegur þessi snáði, ef Guð lofar honum að lifa,“ sagði
hún og virti barnið vandlega fyrir sér.
Ég tók það sem ég gat með mér og bar það út í litla
bílinn. Svo settist ég við að skrifa Birni, en það var
þrautin þyngri. Sársaukinn yfirgnæfði reiðina, ég sem
hafði hlakkað svo til kvöldsins. Loks skrifaði ég á miða,
sem ég nældi í púpu barnsins:
„Til hamingju með daginn! Ég get ekki gefið þér
slíka afmælisgjöf sem þessa. Nú er ég búin að fá nóg.
Hafðu ekki áhyggjur af mér, ég sé um mig. — Sóley.“
Anna reyndi ekki til að aftra mér, þegar ég kom of-
an til að kveðja hana. Hún bara spurði, hvert ég ætl-
aði, og ég svaraði, að ég ætlaði að heimsækja Söru
gömlu. En hvað ég gerði svo væri óráðið.
„Þú ert heldur fljótfær nú, betra hefði verið að bíða
Björns og vita, hvort hann gæti ekki gefið einhverja
skýringu á þessu.“
„Ég efa það ekki, hann er aldrei í vandræðum með
að sannfæra mig, en nú þoli ég ekki að sjá hann fram-
_ „ íí
ar.
„Ég hélt þó að þú hefðir gleðilegar fréttir að færa
honum núna,“ sagði gamla konan og horfði rannsak-
andi á mig.
„Ég ætlaði líka að segja honum það,“ hvíslaði ég, „en
nú get ég það ekki.“
„Athugaðu vel, hvað þú ert að gera. Þú getur verið
viss um, að Björn á ekki frekar þetta barn en þú sjálf.
Það bögglast alltaf fyrir mér svipurinn á honum, snáð-
anum þeim arna. Bíddu nú þar til Ijós rennur upp fyrir
mér.“
„Nei, ég vil vera farin, en þú skrifar mér og segir
mér, hvað Björn segir, þegar hann kemur.“
324 Heima er bezt