Heima er bezt - 01.05.1964, Blaðsíða 26

ist Þóri. Stúdentarnir voru kjarni hópsins. Þeir voru
eins og skrautjurtir í beði.
Þórir bað vin sinn að nema staðar. Hann vildi skyndi-
lega ekki fylgja þessari fvlldngu eftir — fannst hann til-
heyra annarri veröld. Hann horfði á eftir fólkinu.
Reyndar sá hann Elínu — en aðeins skamma stund áður
en hún hvarf fyrir húsin. Stúdínubúningurinn féll mjög
vel að líkama hennar. Hve hann þráði heitt, að hún liti
til baka! Hann logaði af þrá — var næstum búinn að
hrópa nafn hennar. Hjartað hamaðist í brjósti hans og
hann vó sig upp í stólnum, svo að hnúarnir hvítnuðu.
En hún leit ekki til baka — og hvarf honum sýnum.
Trumbuslögin fjarlægðust, og þeir voru tveir einir eft-
ir. Nokkur börn hlupu fram hjá þeim í áttina á eftir
fólkinu. Þeir áttu ekki samleið með neinum.
Vinur hans sneri við stólnum. Það ískraði í hjólun-
um. Síðan ók hann Þóri til baka.
Flest bekkjarsystkini hans heimsóttu hann síðar um
daginn — en Elín kom ekki. Allan tímann meðan á
heimsókninni stóð hvörfluðu augun að dyrunum, í
hvert sinn er þær opnuðust. Smám saman settist ein-
hver þungi að í brjósti hans, og hann átti erfitt með að
verjast honum. Og hann talaði hátt og reyndi að gæta
þess, að röddin titraði ekki. Þaú færðu honum fallega
myndabók frá Islandi og fleiri gjafir. Og þau lásu fyrir
hann einkunnirnar sínar og voru dálítið feimnisleg, ef
hann bað þau um að fá að skoða skírteinin. Sum voru
dálítið óróleg og gátu naumast dulið þrá sína að komast
aftur út í góða veðrið.
Þórir var mjög glaður í viðmóti, og orð hans brutu
sér leið, sem vaninn hafði skapað. Honum hlýnaði vissu-
lega í brjósti, þegar hann fékk gjafirnar, einkum var
honum kær gjöfin frá Ásgeiri og Felix — symfoníur
Beethovens. Þeir brugðu plötu á fóninn, og tónarnir
róuðu hann. Og svo tíndist fólkið í burtu. Sum voru
vandræðaleg um leið og þau kvöddu. Þau vildu sýna
honum hluttekningu, þrýstu hendur hans og voru mjög
hátíðleg. Þetta kom illa við Þóri, og hann vissi, að þau
myndu gleyma honum jafnskjótt og þau stæðu aftur
úti á götunni. Og hann ásakaði þau ekki fyrir það —
skildi þau.
Loks voru þeir Ásgeir og Felix einir eftir. Þeir ætl-
uðu í ferðalag að morgni — til hins bláa Miðjarðarhafs
— til að yrkja og lifa, eins og skáldið orðaði það.
Það var hik á þeim, er þeir bjuggust til að kveðja.
Loks, eftir að þeir höfðu setið hljóðir um stund, sagði
Ásgeir:
„Elín kom ekki.“
„Nei, hún er búin að kveðja mig,“ sagði Þórir. „Þú
veizt, að hún fer til Danmerkur í fyrramálið.“
Ásgeir kinkaði kolli, og svipur hans lýsti innri tog-
:streitu. Hann langaði til að spyrja einhvers. Þórir las
hugsanir hans.
„Við komum okkur saman um að skilja. Það er bezt
U
Eftir að hurðin féll að stöfum á eftir þeim félögum,
kom þunginn aftur fyrir brjóstið, og það var mjög erf-
itt að verjast honum.
Kveldið kom og hrannaði vesturloftið skýjum. En
það voru þess konar ský, er boðuðu hlýju og góðviðri
— það var engin hætta á regni.
Sólin hvarf í þykkan feld skýjanna og það var nota-
legt rökkur inni í sjúkrastofunni, er leið á kvöldið. Þór-
ir lá vakandi og hugsaði um Elinu. Hún var á förum
— flygi utan að morgni til að leita frelsis, losna við end-
urminningamar, vinna bug á ást sinni — njóta nýrrar.
Kannski svæfi hún lítið í nótt — kannski hugsaði hún
til hans, en svo rynni morgunninn upp og tilhugsunin
um ferðina yrði öllu yfirsterkari. Og svo bæri flugvél-
in hana yfir hafið, og stórborgin breiddi loks móti
henni gráan faðminn — bjóðandi gleymsku og fögnuð.
Hún yrði einmana og ragluð fyrst í stað, unz hún sam-
lagaðist umhverfinu. Og svo færi hún að vinna — og
um helgar færi hún út á baðströndina — og þar léki
vindur og sól um líkama hennar, og sál hennar fylltist
nýju lífi — mynd hans strykist út og hyrfi eins og ryk.
Þórir varð naumast var við, að dyrnar lukust upp —
en hann þekkti fótatakið. Var þetta draumur? Hann
sneri höfðinu og sá, hvar Elín gekk til móts við hann.
Þau horfðust í augu meðan hún nálgaðist hann, og hann
hóf sig upp og beið hennar eins og ekkert hefði í skor-
izt.
Hún settist og greip hönd hans, og þau voru þögul
— og þau horfðu lengi hvort á annað, alvarleg. Skyndi-
lega hallaði hún sér upp að brjósti hans og hann kyssti
hár hennar. Hún sagði:
„Ég varð að koma.“
Hann hristi af sér draummókið og spurði:
„Hefurðu skírteinið?“
Hún brosti dauft og fann það í veski sínu. Hann
blístraði, þegar hann leit yfir blaðið.
„Þú hefur verið með þeim allra hæstu.“
„Ég varð fjórða í röðinni."
„Ertu ekki ánægð? Ertu ekki alveg að springa úr
monti?“
Hann talaði mikið um einkunnirnar, en hún svaraði
fáu, og loks lagði hann skírteinið í kjöltu hennar.
„Þú ferð í fyrramálið?“
„Já,“ sagði hún lágt og fitlaði í ákafa við sængur-
hornið.
„Ertu ekki spennt?“
„Jú, dálítið — kvíði líka fyrir.“
Enn varð þögn, unz hann sagði hressilega:
„Ætlarðu ekki niður í bæ að dansa?“
Hún hristi höfuðið.
„Þú ætlar vestur?“ spurði hún á móti.
„Sagði Árni þér frá því? “
„Já, í gær.“
„Við förum sem sagt sitt í hvora áttina — annað í
austur, hitt í vestur,“ sagði Þórir og reyndi að brosa.
Hún svaraði ekki — horfði á skýin, sem nú voru tek-
;194 Heima er bezt