Heima er bezt - 01.05.1964, Blaðsíða 21

hlýða messu eður eigi. Þeir réðu loks ferðinni, sem ekki
vildu hlýða messunni. Þeir riðu síðan greitt inn undir
Ennið og höfðu meðferðis nokkra lausa hesta, sem
runnu götuna á undan. Þeir héldu hiklaust áfram, því
að vel stóð á sjó. Er þeir komu þar undir Ennið, sem
hættast var við grjóthruni, kom allstór hellusteinn fljúg-
andi úr berginu, og tók næstum höfuðið af hesti, er
hljóp þar lausbeislaður milli manna. Engan manninn
sakaði. Var þetta talin áminning til ferðamannanna, sem
ekki vildu virða hinn gamla, góða sið að hlýða mess-
unni.
Um Búlandshöfða kann ég enga slysasögu, en vetrar-
ferðir yfir Búlandshöfða þóttu þó ætíð varhugaverðar.
Veit ég til þess, að oft rnunaði rnjóu í gamla daga, þeg-
ar snjóskaflar eða svellbólstrar voru í götunni, sem var
tæp og örmjó, en skriðan þverbrött og neðan undir
hamraflug.
I fyrsta sinni, sem ég fór yfir Búlandshöfða, var ég
einn á ferð í fögru veðri um miðjan september. Þegar
ég kom þar í höfðann, er Þrælaskriður heita, brá mér
mjög í brún, er ég leit flugbratta skriðuna og örmjóa
götuna, sem var næstum ósýnileg, vegna þess, að örsmá
möl úr skriðunni hafði hrunið niður í hana. Varð ætíð
á vorin og sumurin að hreinsa götuna öðru hverju, til
þess að hún yrði ekki ófær. Ég snaraði mér af baki og
teymdi klárinn yfir versta torleiðið, því að mér þótti
sem allt væri að fara á fleygiferð fyrir augunum á mér,
er ég leit niður á hamrabrúnina.
Seinna fór ég þarna nokkrum sinnum um skriðurnar
ásamt samfylgdarmönnum og sat þá klárinn keikur eins
og þeir.
/ Búlandshöfða. Skriðan er brött.
Heyskapur i Mávahlíð.
En eitt sinn fór ég yfir Höfðann, er mér þótti alveg
nóg um. Með mér var þá ágætur, harðduglegur ferða-
maður, sem Ágúst Olason heitir frá Mávahlíð. Þetta var
síðla vetrar. Við vorum ríðandi með einn hest lausan.
Þegar að sjálfum skriðunum kom, leizt okkur ekki á
blikuna. Allmikill snjór var í Höfðanum og víða skafl-
ar í götunni. Lausa hrossið var bleik hryssa, viljug og
harðskeytt. Ég var á rauðum fjörhesti, en hann var dá-
lítið viðbrugðinn. Ágúst var á traustum, gráum hesti,
rólegum og vel járnuðum. Ágúst lagði á ráðin, áður en
við lögðum í flugbrattar skriðurnar. Hann lét mig stíga
á bak Grána, því að hann var svo traustur. Sjálfur
teymdi hann Rauð minn, og ætlaði að reyna að þræða
götuna, en Bleik átti að ganga laus á milli. Þetta gekk
allvel í byrjun, en brátt leiddist Bleik að vera króuð
þarna í milli okkar. Hún tók undir sig stökk upp í
skriðuna og hentist fram hjá manni og hesti í götunni
og tók strikið á undan. Hún reyndi að fylgja götunni,
og þegar hún kom að snjóskafli, þá hóf hún sig upp,
hentist fram í skaflinn, reif sig áfram og skildi eftir
ágæta braut fyrir okkur í gegnum skaflinn. Aðaláhætt-
an var að snjóskaflinn skriði niður. Þegar Bleik hent-
ist út í skaflana í götunni, þá sá ég að stundum brast
skaflinn í sundur skammt fyrir ofan götuna. En það
var lánið okkar, að snjóskriðan fór eldti af stað, því að
þá hefðum við, ef til vill, ekki sagt frá tíðindum.
Nú er kominn yfir Búlandshöfða margra metra breið-
ur, sléttur vegur, en þó tel ég líklegt, að enn verði að
gæta varúðar á vetrum, ef snjó leggur á veginn eða svell-
bólstrar myndast.
Heima er bezt 189