Heima er bezt - 01.06.1964, Blaðsíða 12

ríður, gift Sigmari Jörgensyni b. í Krossavík, Ólafur,
lengi b. á Dúki í Sæmundarhlíð, en síðast að Vindfelli
í Vopnafirði, eignaðist níu börn með f. k. sinni, Stein-
unni Steinsdóttur frá Stórugröf, en með seinni konunni,
Margréti Ólafsdóttur, vopnfirzkri, ekkert, og Sigríður,
sem ég hygg að hafi náð nokkrum aldri, en hef ekki
náð í upplýsingar hvað um varð. K. 2. Margrét Jóns-
dóttir, skagfirzk, og var þeirra sonur Gunnar, gáfaður
maður, lézt við nám í prestaskólanum í Reykjavík 1905.
— Sæmundur þótti valmenni, hagur í höndum, og var
ágætur söngmaður.
Aðalheimild: Ættir Austtirðinga.
VIII. INGUNN, f. 1837, giftist Jóni b. í Lækjardal í
Refasveit Jóhannssyni á Holtastöðum Jónssonar. Þau
voru barnlaus, og er Ingunn hið eina skilgetna barn
Arna, sem ekki eignaðist afkvæmi.
Heim.: M. Bj. Hrakhólar og höfuðból.
Þriðja kona Árna, g. 1847, var Steinunn Arnórsdótt-
ir prests á Bergsstöðum, Árnasonar biskups á Hólum,
Þórarinssonar. Þau eignuðust tvö börn, og dó annað
þeirra, Arnór Þorgrímur, ungt, en hitt var
IX. MARGRÉT, f. 1855, d. 1928, giftist Sveini Gunn-
arssyni b. á Mælifellsá. Af fimmtán börnum þeirra náðu
þrettán fulltíða aldri, eða svo til, og eiga þau flest af-
komendur. Verða þau elcki nafngreind hér, en vísast til
ísl. æviskráa, og einkum til bókarinnar „Gleym mér ei“,
eftir Gunnþórunni Sveinsdóttur frá Mælifellsá.
Fjórða kona Árna, g. 1856, var Sesselja Halldórsdótt-
ir b. í Stapa Snæbjarnarsonar pr. í Grímstungu, Hall-
dórssonar biskups á Hólum Brynjólfssonar. Var hann
66 ára en hún 22 er þau giftust. Þeirra börn:
X. ÞORBJÖRG, f. 1857, tvígift, 1. m. Benedikt sonur
Jóns b. á Hólum í Hjaltadal Benediktssonar próf. Vig-
fússonar. Bjuggu á Hofi, en skildu brátt samvistir, og
fór hann til Vesturheims. Þeirra dætur: Þóra sem fór til
Vesturheims og Sigríður kona Arngríms Sigurðssonar
oddvita í Litlugröf á Langholti. 2. m. Sigfús Vigfús-
son frá Geirmundarstöðum, og voru þau barnlaus.
XI. SVEINN, f. 1858. Hann var ekkert við bú í Skaga-
firði, en nokkur ár austur í Múlasýslu, í Húsavík, Álfta-
vík og kannske víðar þar. Kom svo aftur að austan und-
ir aldarlokin, og fór til Vesturheims árið 1900 með
konu sína, Þórunni Jóhannsdóttur, og böm þeirra tvö,
Árna Jóhannes og Kjartan. Sveinn var spaklyndur mað-
ur, í meðallagi á vöxt, þó allþrekinn, og var sagður
hraustur.
Framhald.
Guðjón Hallgrímsson ....
Framhald af bls. 213. -------------------------------
að ég hafi ekki eignazt neina óvini, enda þótt ég hafi
ekki alltaf verið á sama máli og sveitungar mínir.
Ég var um árabil oddviti og skattanefndarmaður í Ás-
hreppi, líka hef ég átt nokkurn þátt í að stjórna verzl-
unar- og afurðasölumálum Austur-Húnvetninga. Þá
mun ég hafa setið 9 fundi hjá Stéttarsambandi bænda.
Þar hefi ég kynnzt mörgum ágætum mönnum, sem
ánægjulegt hefur verið að skrafa við.
-------Það eru sumir að segja að engir draugar séu
til. Þetta er fjarstæða. Skinnpilsa er í Vatnsdal. Hún er
nú orðin nær 100 ára gömul, upprunnin undan Jökli.
Hún hefur stundum heimsótt mig, blessuð stelpan, en
aldrei gert mér neitt, nema ef hún leysir kýrnar. En þá
fer ég bara í fjósið aftur og bind þær, þegar hún er far-
in. — Já, — það er eins og séra Árni Þórarinsson sagði
— áreiðanlega til eilífðarverur.
Ég hef enga ástæðu til að kvarta, þótt stundum hafi
verið erfiður róður. Mér hefur tekizt að standa við all-
ar mínar skuldbindingar og búa sæmilega um mig.
Ingibjörg tengdamóðir mín, sem lengi var á Kötlu-
stöðum, það er nú eyðibýli hér í Vatnsdal, var yndis-
leg manneskja, sem ekkert aumt mátti sjá og vildi hvers
manns vandræði leysa, enda þótt hún væri bláfátæk.
Einu sinni hafði maður orðið fyrir því að eiga barn
fram hjá konu sinni og vissi engin ráð til þess að sjá því
fyrir samastað. Þá leitaði hann til Ingibjargar og hún
tók barnið. Öðru sinni var hór aumingi á hrakhólum og
fékk hvergi inni. Ingibjörg tók hann. Hún hafði hlýtt
hjarta konan sú.
Ég tel það mitt rnesta lífslán, þegar ég fékk dóttur
Ingibjargar fyrir konu. Við höfum verið samhent hjón-
in, enda þótt við séum ekki skaplík. Ég held að synir
okkar hafi erft meir skaplyndi móður sinnar, en dæturn-
ar mitt, en þó munu börn mín öll sækja sínar beztu
eðliseigindir til móður sinnar og ömmu. Það er mikils
virði að móðernið sé gott. — Ekkert er þýðingarmeira
fyrir þjóðina en góðar mæður.
Það er gott að búa í Vatnsdal, en þó veit ég ekki,
hvort hann hefur mikla möguleika umfram aðrar sveit-
ir, en ég trúi ákaflega miltið á Svínadalinn, þar sem ég
er fæddur og uppalinn. Þar eru miklir möguleikar, frjór
jarðvegur og beitilönd góð.
Það er mikið hæft í þeim talshætti, „að hver sé sinn-
ar gæfu smiður“. Ef menn aðeins trúa á guðlega for-
sjón, þá mun vel fara. Það þýðir hvorki að trúa á flokk-
inn eða mátt sinn og meginn.
„Ef guð byggir ekki húsið, erfiða smiðirnir til ónýt-
is. “
216 Heima er bezt