Heima er bezt - 01.06.1964, Síða 14

Gunnlaugur Kristófersson og kona hans Sigríður Ólafsdóttir.
Kommóðan, sem ekki mun hafa verið undir 50—70
kg., var sett á tunnustafasleða, sem til þess hafði ver-
ið smíðaður, og þóttu þeir sleðar léttir og liðlegir í
slíkar ferðir. Þeir voru gerðir af tveim eða þrem stöf-
um úr steinolíutunnum, sem allar voru úr eik hér áður
fyrr. Þær þóttu hin beztu ílát til ýmsrar brúkunar, und-
ir slátur, skyr, hval, kjöt, fugl, fisk og fleira. En áður
en þær voru notaðar, varð að brenna þær innan, svo
ekki kæmi olíubragð af því, sem í þær var látið. Þegar
þessi ílát fóru að ganga úr sér, gjarðir að springa af
ryði og laggimar að fúna, svo á kom leki, voru staf-
irnir úr þeim notaðir í sleða, og líka í skíði fyrir böm
og unglinga. Til sleðagerðarinnar voru venjulega not-
aðir 3 stafir, var þeim raðað hlið við hlið með nokkru
millimili, og ofan á stafina svo negldar þverslár á báða
enda, og tvær langfjalir milli þverslánna út við yztu
rendur stafanna, þá var sleðinn tilbúinn. Til skíðagerð-
ar var sett hespa yfir rist skíðamannsins, önnur bind-
ing var ekki. Sá endi stafanna, sem fram átti að vísa
venjulega, voru aðeins mjókkaðir fremst, þar með skíð-
in tilbúin. Þetta var mjög hentugur efniviður til þess-
ara hluta, og mikið notaður, einnig í ýmislegt annað,
sem unnið var á heimilum.
Við fórum vel nestaðir frá foreldrum okkar, var það
bæði kjöt, smurðar kökur o. fl. Við höfðum þetta í
tösku, sem einnig var bundin á sleðann. Eftir að hafa
kvatt heimafólkið, að þeirra tíma sið, með kossi, og
gengið frá sleðanum, brugðum við böndum á axlir og
héldum léttstígir af stað. Mun þá kl. hafa verið um hálf
níu.
Leiðin, sem við bræður ákváðum að fara, var það
sem kallað er „að fara fyrir EIaukabergsfeU“. Sú leið
var sjaldan farin, og þá ekki nema af kunnugum mönn-
um í björtu veðri, því vörður eða götuslóði var enginn
til að átta sig á í dimmviðri. Meiningin var, að fara
skemmstu leið yfir fjallið, og koma niður í Dufansdal
í Arnarfirði. Sú leið mun vera um fjögra stunda gang-
ur fyrir lausgangandi mann í góðu færi.
Ferðin sóttist okkur vel, því brekkur eru ekki bratt-
ar þessa leið frá Barðaströnd, en þó allt á fótinn. Við
vorum báðir á mannbroddum, sem nú mundi sennilega
kallað, að maður væri á keðjum, ef slíkur búnaður sæ-
ist, og svo var annar með broddstaf. Við neyttum okk-
ar því vel við dráttinn, og vorum hinir ánægðustu yfir
hvað vel gekk. Svitinn draup þó af okkur, en það var
ekki fengizt um það. Lífsbaráttan kostaði marga svita-
dropa hvort eð var. Markmiðið var, að komast heim
aftur um kvöldið, við það átti að standa, þótt á annan
veg færi.
Þegar norður á fjöllin yfir Dufansdal kom, var áður-
nefndur bakki farinn að færast upp á loftið, gáfum við
honum hornauga hvor í sínu lagi, en töluðum ekki um.
Ósjálfrátt munum við þó hafa hert gönguna. Þegar
halla tók niður í Dufansdalinn, lentum við í smáerfið-
leikum. Hjarnið var svo hart, og allmikið brattlendi,
létum við þá sleðann renna á undan okkur, og gættum
þess vel, að missa ekki fótanna, því þá gat illa farið á
flughálu hjarninu. Sérstaldega kom það í hlut þess sem
'broddstafinn bar, að gæta rennslis sleðans, svo hann
kippti okkur ekki með sér, því hann lá nokkuð þungt í.
Þannig þokuðumst við hægt en slysalaust niður brekk-
urnar.
Segir ekki af okkar ferð fyrr en við komum að bæn-
um Dufansdal. Þar var okkur tekið mjög vel, eins og
venja var hjá þeim hjónum, Eiríki Kristjánssyni og
konu hans, Sigríði Bjarnadóttur. Við báðum þau að
geyma kommóðuna, sem var auðsótt, og var hún tekin
með okkur til stofu, sem var ekki upphituð hversdags-
lega, því almennt var lítið um upphituð hús í þá daga.
En við vorum vel heitir af göngunni, svo gufan stóð
upp af okkur þegar inn kom, eins og af nýuppfærðri
soðningu í sjóbúð.
Eftir að hafa þegið þarna góðgerðir, hugðumst við
leggja á fjallið sömu leið til baka. En þegar við kom-
um út á stéttina, brá okkur nokkuð, því þá var komið
fíngert fjúk, og veðurútlit orðið tvísýnt. Töldum við
eins og komið var, óráðlegt að fara sömu leið til baka,
og ákváðum að fara heldur Fossheiði, því á henni var
vörðuð leið, og mun betra að rata, að því er Sturla og
Eiríkur sögðu. Mun þar vera fjögra og hálfs tíma gang-
ur yfir fjallið. Nú var ekki til setu boðið, svo við
kvöddum í skyndi og héldum af stað inn með firðin-
um að Fossi. En frá þeim bæ er farið á heiðina.
Þetta lengdi leið okkar verulega, svo við hröðuðum
218 Heima er bezt