Heima er bezt - 01.06.1964, Blaðsíða 16

Ólafur Jónsson.
skilja baggana eftir við vörðuna, svo finna mætti þá
síðar, en halda svo ferðinni áfram til Barðastrandar.
Ekki var það þó af góðu gert, að skilja við sig baggana,
því í þeim voru ýmsar nauðsynjar, ætt og óætt, fyrir
mörg heimili, ýmislegt smávegis, sem ekki var hægt að
vera án, og var búið að kosta fjármuni og fyrirhöfn.
Ég held, að okkur hafi þarna við vörðuna öllum ver-
ið það ljóst, að við vorum að lenda í erfiðleikum, sem
gátu haft illan enda. En við vorum ýmsu vanir, ungir
og harðir strákar, svo við því var ekkert að segja. Eng-
inn hafði orð á að snúa við.
Frá vörðunni var tekin sama stefna, en hrein hend-
ing mundi þá, að hitta aðra vörðu, því kominn var
blindbylur með frosti og stormi. Við þokuðumst áfram
fet fyrir fet, gegnum álútir, og beittum skallanum sem
mest í veðrið til að skýla, svo sem hægt var, augum og
andliti fyrir veðrinu, því snjór fraus á augnabrúnum
og víðar á andlitum okkar. Annars skipti það ekki svo
miklu máli, hvort við höfðum augun opin eða lokuð,
því aðeins stöku sinnum sást nokkur skref frá okkur.
Við gættum þess þó alltaf að halda hópinn. Allir voru
nú lausgangandi nema við bræður, sem skiptumst á að
draga sleðann með töskunni, og vissum ekkert af því.
Þegar við höfðum paufast þannig áfram alllengi, tök-
um við eftir því, að vindurinn er kominn á eftir. Hef
ég fyrst máls á því við Sturlu, að við munum farnir að
villast, og taldi hann það rétt vera. Þetta var svo rætt
við hina, en þeir tóku því heldur fjarri. Ég sagði þá, að
ég hefði aldrei vitað skipta svo fljótlega um átt, að ekki
slæi niður augnablik á milli, en einmitt því hafði ég ver-
ið að veita eftirtekt, og ekki orðið var við það, heldur
en þeir. Það væri því við, sem hefðum óafvitandi breytt
um stefnu, en vindáttin væri sú sama. Þessu var ekki
sinnt, svo við héldum áfram undan veðrinu. Það var
ólíkt betra, og okkur munaði vel áfram, hreint hrakti
undan veðrinu.
A þessu undanhaldi okkar, skeði það í einni rokunni,
að nestistösku okkar bræðra tók af sleðanum, en við
höfðum þá enn ekki snert nestið. Öllum þótti sárt að
sjá af töskunni út í myrkrið, en við því varð ekkert gert
eins og á stóð. Hún var þegar horfin, þar með vonin
um að fá nokkuð matarkyns fyrr en í mannabyggðum.
Með sjálfum mér þóttist ég vita, að við værum ekki að
nálgast þær með haldinni stefnu.
Rétt á eftir missi töskunnar bar okkur að stórum
steini, sem enginn kannaðist við að ætti að vera nærri
okkar leið. Kringum stein þennan hafði myndazt hvolf
í hjarnið, eins og gerist þar sem stórir steinar standa á
bersvæði, svo þarna var að fá nokkurt skjól fyrir harð-
asta veðrinu. Éegg ég þá til, að við höldum ekki lengra
í bili. Var fallist á það, þar sem allir voru orðnir sann-
færðir um, að við værum komnir í villu.
Er þarna var komið okkar ferð, var ástand okkar
þannig, að við vorum mjög hvíldar og hressingar þurfi,
en hvorugt var fyrir hendi. Menn voru misjafnlega
slæptir eins og gengur, en þó allir um of, til að setjast
þarna að í stórhríð og frosti, svo til á bersvæði. Áhætt-
an var því veruleg, en um annað var ekki að ræða, að
okkar allra dómi, enda var það vel ráðið, eftir því sem
síðar kom í ljós.
Við reyndum að hola okkur niður í hvosina, hlémeg-
inn við steininn, því ekki voru tök á að grafa sig í snjó.
Hjarnið var svo hart, en hinn nýfallni snjór var í einu
iðukófi kringum steininn, svo okkur lá við að taka and-
köf í mestu rokunum. Klukkan mun hafa verið um 10
að kvöldi þegar við lögðumst fyrir við steininn svo
þétt saman sem kostur var, í svartamyrkri, bæði af nóttu
og byl.
Þegar við vorum þarna komnir, og svefn tók að
sækja á mig sem aðra, fór ég að hugsa um það, að ég
hafði bæði heyrt og lesið, að ef menn sofnuðu undir
svona kringumstæðum, væru mestar líkur til, að þeir
vöknuðu ekki aftur til lífsins. Tala ég þá um það við
Sturlu bróður minn, en hann var næstur mér. Við vor-
um alltaf mjög samrýndir. Hér þurfum við að láta jafnt
yfir alla ganga, og leyfa engum að sofna, og skulum
við hjálpast að því. Féllst hann á það. Fórum við svo
220 Heima er bezt