Heima er bezt - 01.06.1964, Blaðsíða 17

að ýta við hinum, tala við þá og reyna að halda uppi
samræðum, einnig að raula vísur og kvæði, en þessu var
ekkert vel tekið. Menn vildu fá að vera í friði, en við
skeyttum því engu.
Mjög sótti á okkur kuldi, svo við urðum stirðir, sér-
staklega í knjáliðum, því við lágum í nokkru hnipri.
Plássið í hvosinni var lítið fyrir sjö menn, en ekki við-
lit að vera á stjái vegna veðurofsans. Sá ég nú eftir því
að hafa farið úr buxunum um morguninn eins og fyrr
segir. Ég hét að gera slíka flónsku aldrei aftur. Hef ég
í heiðri haft hið forna máltæki síðan: „Enginn kann sig
of vel, í góðu, heiman að búa.“
Með þessari viðleitni okkar bræðra, tókst okkur sæmi-
lega að hamla á móti svefninum, en verra var með kuld-
ann, sem sótti æ fastar á, eftir því sem á leið. Við höfð-
um svitnað svo á göngunni, að nærfötin voru rök af
svita, þegar við lögðumst fyrir. Frost og stormur áttu
því auðveldara með að gera þau kaldari og kaldari, þó
úr ull væru, og að lokum mundu þau frjósa, ef við héld-
um ekki á okkur hreyfingu. Við reyndum því að „berja
okkur“ og hreyfa, eftir því sem kostur var á, jafnframt
því sem sú hugsun yljaði okkur, að veðrinu mundi slota
með morgninum, og við þá geta haldið ferðinni áfram,
ófreðnir, ef við héldum hörkunni nokkrar klukkustund-
ir. Þeirri lokkandi værð, sem sækir að mönnum við slík
tækifæri, og er dauðinn í dulargervi, var varizt með
hörku.
Ekki er mér kunnugt um, hvað félagar mínir hugs-
uðu þarna í kvosinni, hart leiknir af miskunnarlausri
stórhríð, eins og svo margir þekkja hana á fjöllum uppi,
um hávetur. Þórður, sem var okkar elztur, og sjálfsagt
ráðsettastur, hafði orð á því, að við skyldum hafa gott
í huga, og hafa yfir hver með sér góðar bænir, því út-
litið væri tvísýnt. Var gerður að því góður rómur.
Sjálfur hugsaði ég mest heim til foreldra minna, sem
þama áttu okkur tvo syni sína, á valdi villtra náttúru-
afla, og óvíst um leikslokin. En því hét ég með sjálfum
mér, að auðfengin bráð skyldum við ekki allir verða
Fossheiði að þessu sinni. Eg var þá eini vinnumaður
föður míns, en hann þá orðinn heilsulasinn. Sjálfur átti
ég kærustu, þó ekki væri opinbert orðið. Annað hafði
ég hugsað um okkar framtíð, en að hún fengi mig heim
freðið hræ. Þótti mér trúlegt, að hinir hefðu hugsað
eitthvað svipað, en við vorum þarna þrennir bræður, á
bezta aldri, og svo Snæbjörn, sem einnig átti foreldra
heima.
AUar þessar hugsanir juku lífsþróttinn, eða þrána, við
að láta ekki undan værðinni og gefast ekki upp. Lengi
vel var kveðið og raulað, en smám saman fjaraði það
út, og svefninn sótti fastar á.
Stöfum okkar höfðum við stungið niður í hjarnið,
og bundið sleðann þar við, en lítið fennti að okkur
vegna roksins. Tveir hundar voru með okkur, hlupu
þeir annað slagið ýlfrandi út í bylinn, eins og þeir væru
í leit að leiðum, en stefna þeirra var reikul, svo við þorð-
um ekki að treysta þeim. Lengst af hjúfraðu þeir sig
niður hjá okkur, hringaðir með trýnið undir skottinu,
og skulfu eins og við. Stundum vöknuðu þeir þó hastar-
lega við, eins og af draumi, ruku upp með ýlfri og gelti,
eins og um gestakomu væri að ræða. Þeir þefuðu í átt-
irnar, hristu sig, en lögðust svo niður aftur, sárir eða
vonsviknir yfir að þetta hefði aðeins verið draumur.
Þannig leið löng nótt.
A sjötta tímanum fór að birta af degi, og hríðinni að
slota, svo öðru hvoru rofaði til. Hófum við þá tal um,
að leita að hinni týndu tösku, sem við töldum að ekki
mundi langt undan, það var á brekkubrún, sem hún fauk
af sleðanum, svo sennilega mundi hennar að leita undir
brekkunni.
Veðrið tók nú greinilega að batna til muna, svo við
Sturla fórum þá að liðka okkur, sem gekk vonum frem-
ur, þótt stirðir værum fyrst í stað.
Eftir nokkrar gönííuæfingar við náttstaðinn, hófum
við leit að töskunni. Eftir svo sem þrjá stundarfjórð-
unga tókst okkur að finna töskuna. Var þá sem við hefð-
um heilan fjársjóð höndum tekið, enda var hún það
eins og á stóð. Innihald hennar mundi nægja, til að gefa
okkur þann þrótt, að við kæmumst allir til byggða, því
enginn var kalinn til baga.
Við hröðuðum okkur því með töskuna í náttstaðinn,
þar sem henni var einnig vel tekið, því allir vorum við
þurfandi fyrir morgunverð, og fengum hann, þó lítill
væri, en kuldalegur fannst okkur hann.
Þegar innihald töskunnar var komið á sinn stað, fóru
menn að hreyfa sig og reyna að ganga, sem gekk betur
en búast mátti við, eftir 8—9 stunda legu þarna við stein-
inn.
Kafaldið tók upp og vindur var orðinn hægur, en
þokuslæðingur að færast yfir, sem boðaði að orðið væri
frostlaust. Eftir stundarkorn sáum við til sólar, var sú
sýn mjög kærkomin þessum gönguköldu lífverum, sem
bröltu þarna um á hvítri auðninni. Við vorum ásáttir
um, að taka stefnu á sólina, því værum við nærri réttri
leið, ætti hún að vera yfir Vaðalsdal, með það héldum
við af stað.
Það voru hægfara en viljasterkir menn, sem þokuð-
ust yfir hjarnið, hver með sinn broddstaf, og einn með
sleða, sem á var bundin tóm lítil taska. Tveir hundar,
sem líka höfðu fengið sinn morgunverð, skokkuðu
í kringum hópinn, milli þess sem þeir veltu sér, eða
teygðu úr sér og kröfsuðu niður í hjarnið, eins og þeir
vildu velta af sér og grafa áhrif liðinnar nætur. Enda
held ég þeim hafi tekizt það, þeir voru óðar orðnir
hinir sprækustu.
Áhrif næturinnar yfirgáfu okkur ekki eins fljótlega,
og suma seint. Við höfðum ekki lengi gengið, þegar við
tókum eftir því, að við vorum komnir mikið norðar á
fjallið, en gert var ráð fyrir, því við vorum komnir
fram á svokallaðan Hrafnsskaga, sem er milli Reykja-
fjarðar og Norður-Foss. Eftir stundarfjórðungs göngu
komum við fram á fellsbrúnina yfir Reykjarfjarðar-
bænum. Þegar varð okkur öllum ljóst, að hefðum við
Framhald á bls. 227.
Heima. er bezt 221