Heima er bezt - 01.03.1965, Qupperneq 31

Hún tók um hausinn á honum með báðum höndum sín-
um og horfði fast í gáfuleg hundsaugun.
— Hvernig líkar þér þetta, Neró minn? sagði hún
þegar hún var búin að segja honum fyrirætlun sína, en
Neró sýndi engan lit á að svara, hann hristi bara haus-
inn og geispaði ólundarlega, auðsjáanlega alveg áhuga-
laus.
Harpa kom hlaupandi og vildi fá að vera með í vænt-
anlegu laumuspili, en Hanna ýtti henni frá sér með
hægð og stóð upp. Ætti hún að hætta við allt sam-
an? — Nei!
Hún gekk rösklega inn, bauð ömmu sinni að leggja á
borðið, sótti síðan vatn í bæjarlækinn alveg óbeðin.
Amma spurði hvort hún væri lasin og skotraði augun-
um útundan sér til hennar. Þetta var alls ekki líkt
henni Hönnu litlu Maríu að gera inniverkin óbeðin.
Það var allt annað, væri um útivinnu að ræða.
Nei, Hanna sagðist ekki vera neitt lasin.
— Hvað hefirðu þá gert af þér? spurði amma.
— Ekkert, svaraði Hanna undrandi og leit á ömmu
sína, en leit strax undan aftur. Afi sagði að augun væru
spegill sálarinnar, og væri það satt, sem Hanna efaðist
varla um, fyrst afi segði það, kærði hún sig ekki um
að amma færi að lesa fyrirætlanir hennar, áður en hún
framkvæmdi þær.
Þessi leiðu óþægindi fyrir brjóstinu vildu alls ekki
hverfa, og þegar afi kallaði hana gullkolluna sína með-
an þau voru að borða og klappaði henni á kinnina, Iá
henni við gráti. Matarlyst hafði hún svo litla, að bæði
afi og amma höfðu orð á því, og henni var dembt í
rúmið löngu fyrir venjulegan háttatíma. Þegjandi af-
klæddi hún sig og skreið undir sængina.
Allt gekk vel fyrsta sprettinn, hún lá glaðvakandi og
hugsaði um komandi nótt, en svo tók hana að syfja, og
þá kárnaði nú gamanið. Sofna mátti hún ekki, en það
var erfitt að halda augunum opnum þegar augnalokin
eru blýþung. Þó tókst það. Afi og amma dunduðu við
hitt og þetta fram eftir öllu kvöldi, alveg eins og þau
fyndu á sér, að Hanna vildi að þau færu að hátta sem
allra fyrst.
IX.
Ránsförin.
Klukkan rúmlega eitt um nóttina opnuðust dyrnar í
Koti ofurhægt, og dökkur hrokkinkollur kom í ljós og
síðan léttklædd ungfrú, sem trítlaði smáum skrefum
fram hlaðið og tók svo á sprett ofan að sjó. Eftir að
hafa skimað vandlega í kringum sig og fullvissað sjálfa
sig um, að enginn væri á ferli úti, lauk hún við að
klæða sig, ýtti síðan frá landi á litla ljósmálaða bátnum,
og var fyrr en varði horfin inn á milíi hólmanna. Hvað
hún hafðist þar að var satt bezt að segja ekki neitt
fallegt. Hún gekk á land að víkingasið og gerði strand-
högg: rændi og ruplaði.
I annarri hendi hafði hún mjólkurfötuna hennar
ömmu, og í hvert sinn sem hún fann hreiður, rak hún
kolluna af, færi hún ekki af að sjálfsdáðum, eða væri
úti á sjó að skemmta sér, tók öll eggin nema eitt, og
einnig eins stóra visk af dúninum og hún þorði. Þannig
læddist hún áfram, oft hálf skríðandi, svo ekki sæist til
hennar úr landi, frá hreiðri til hreiðurs og tók þar sinn
toll.
Það hefði mátt ætla að þau í Koti hefði nóg egg til
matar næstu daga, en fyrirætlanir telpunnar voru ekki
þær að fara með eggin og dúninn í land. Hún reri yfir
að afa hólma með fötuna fulla af eggjum og dún og
tók nú að úthluta hvorutveggja sem jafnast í hreiðrin
er þar voru fyrir.
— Svona greyið nú skaltu bara halda áfram að verpa
öllum þínum eggjum og reyta af þér allan þann dún
sem þú mátt missa, sagði hún í gælutón við kollumar
sem flestar þekktu hana frá fornu fari og lofuðu henni
að stinga eggjunum í hreiðrin sín án þess að hreyfa sig,
bara lyftu sér pínulítið upp á meðan. Sumar urðu þó
stórmóðgaðar við heimsóknina og mku af stað út á sjó
í mesta fússi.
Ánægð rétti telpan úr sér og leit hróðug yfir ríki
þeirra í Koti. í vor skyldu þau í heimabænum sjá, að
það þyrfti ekki alltaf stórar eyjar og margt fólk til að
hugsa um varpið. Ur litlu hólmunum þeirra ætlaðist
hún til að fengist meiri dúnn og miklu fleiri ungar en
úr öllum eyjum Fellsenda til samans.
Þó var eitthvað ekki eins og það átti að vera. Og
eftir að Hanna var komin í land og hemi í rúm sitt,
án þess að nokkur vissi um ferð hennar, gat hún alls
ekki sofnað, hvernig sem hún bylti sér fram og aftur í
rúminu. Amma vaknaði við bröltið í henni og kom
yfir að rúminu til hennar.
— Ertu veik, vina mín, hvar finnurðu til? spurði hún
og taldi æðaslög telpunnar á handlegg hennar.
Hanna muldraði að hún fyndi hvergi til, en amma
hélt áfram að spyrja þar til Hanna játaði að hún hefði
verk í maganum og líka fyrir brjóstinu, svo væri hún
svo sár í hálsinum.
Allt var þetta satt, en amma vissi bara ekki af hverju
þetta stafaði. Hún fór fram og sauð saman kandís og
blóðberg á olíuvélinni, kom svo með heitan drykkinn
til telpunnar sem nauðug viljug varð að sötra í sig allt
úr glasinu, þótt henni þætti það hræðilega sterkt og
rammt á bragðið.
Síðan breiddi amma vandlega ofan á hana eftir að
hafa vafið ullartrefil um hálsinn á henni og sett hita-
flösku við fæturna, sem voru sjóðandi heitir fyrir. En
amma hélt að það gerði þó aldrei illt að hafa hitaflösku
í rúminu.
Hanna lá grafkyrr og beið eftir að amma sofnaði.
— Hanna mín? hvíslaði amma loks, þegar Hanna hélt
að hún hlyti að vera sofnuð. Hanna var alveg að því
komin að svara, en áttaði sig og þóttist sofa, dró and-
Heima er bezt 111