Heima er bezt - 01.05.1965, Qupperneq 29

SJÖTTI HLUTI
Neró lét þó ekki stöðva sig, og brátt lá Skúli einnig
flatur, en þá var Óli staðinn upp. Áka leizt ekki meira
en svo á þennan Ijóta leik, þeir gætu hæglega slasað
hundinn. Hann hljóp því til Óla og hélt honum föstum.
Allt í einu heyrðist lúðraþytur mikill og hornablástur
neðan frá bænum: Bí, bú ba-a, bí, bú ba-a! heyrðist
greinilega.
— Það er afi, nú er hann reiður, sagði Hanna, sem
kannaðist við hljóminn í lúðri afa síns.
Heima á Fellsenda sáu þau nú mann hlaupa upp túnið
og baða út handleggjunum eins og vængjum. Þóttust
strákarnir vita að þar færi karl faðir þeirra og drægi
ekki af hljóðunum, þótt þeir heyrðu ekki til hans. Svo
vel þekktu þeir föður sinn, að ekki myndi hann hlaupa
svona þegjandi. Hlaup voru yfirleitt ekki hans upp-
áhaldsiðja, en aftur á móti gat hann skálmað flestum
mönnum hraðar, og sagt var að þegar aðeins önnur
höndin á Jóni bónda væri í vasanum, lægi honum meir
en lítið á!
— Nú fáið þið allir flengingu, þegar þið eruð hátt-
aðir, sagði Sonja hróðug.
— Ekki ég, sagði Benni, sem legið hafði á bakinu í
grasinu og starað á blágrá og gull-lituð skýin líða um
himinhvolfið, smáminnka og loks verða að örþunnri
gagnsærri slæðu sem hvarf út í bláan geiminn. Hann
hafði fylgt hverju skýinu af öðru á ferð þess, en þau
hurfu hvert af öðru, þó var ekki að sjá að neinn hörgull
yrði á þeim þarna uppi, skrítið var það!
varist hlátri. — Viltu endilega að pabbi skjóti Neró
greyið?
Nei, það vildi Sonja ekki fyrir nokkurn mun, þá var
betra að láta pabba skamma sig ofurlítið.
Jón stóð upp rétt áður en þau komu til hans og stik-
aði heim á leið án þess að bíða eftir þeim. Hann þóttist
vita hverjir sökudólgarnir væru, svo óþarft væri að eyða
orðum á þau hin. Hann glotti í kampinn. Sennilega
kæmu strákarnir ekki heim fyrr en þeir væru vissir um,
að hann væri sofnaður, eða það hefði hann gert í þeirra
sporum á líkum aldri.
Benni og Áki litu hvor á annan og brostu. Pabbi þeirra
var nú sannarlega oft æði undarlegur í háttum sínum, en
Sonja og Hanna María voru fegnar að losna við yfir-
heyrslurnar. Neró og Ninnu stóð á sama, bæði vissu
sem var, að ekki hefðu þau gert neitt af sér í þessari
fjallgöngu.
Harpa kom nú á harða spretti á móti þeim og fagnaði
þeim með gleðilátum. Á hlaðinu í Koti stóð afi og kall-
aði, að ferðafólkið ætti að koma í kaffi til ömmu.
— Ó hve amma er góð, ég er viss um að hún er búin
að baka stóran hlaða af lummum eða pönnukökum,
sagði Sonja og með það tóku þau öll til fótanna með
galtóma magana ofan í Kot, þar sem amma myndi sjá
um að allir fengju nægju sína, og jafnvel enn meir en
það!
XV.
Fátt var talað á heimleiðinni. Neró réð enn ferðinni,
stúlkurnar fylgdu honum eftir, en er strákarnir þóttust
einfærir um að komast ofaneftir, endaði það oftast með
að þeir sátu fastir og komust ekki lengra áleiðis niður
á við né til hvorugrar hliðar, heldur urðu að klifra upp
aftur og láta í minni pokann fyrir ratvísi Nerós. Það var
ekki svo auðvelt að komast upp og ofan Bæjarfellið,
þótt svo hefði mátt virðast í fljótu bragði.
Óh og Skúli héldu út með fjaliinu er ofan kom, kváð-
ust ætla að líta eftir hestunum sínum, en þau hin héldu
heim á leið í áttina til Jóns bónda, sem sat á tóftarbroti
í túnjaðrinum og beið þeirra, ófrýnn á svip.
Ef pabbi er voða reiður látum við Neró taka hann,
sagði Sonja og klappaði Neró á hausinn.
— Ertu frá þér stelpa, sagði Benni, en gat þó ekki
Sverrir baðar sig.
Sonja kom röltandi ofan túnið, hún var ekki viss um
hvað hún ætti að taka sér fyrir hendur. Sverrir var svo
óþægur að henni fannst ómögulegt að gera honum til
hæfis. Hann var þó ósköp sætur og blíður í framan.
— Koma í Kot til ömmu, sönglaði hann í sífellu og
horfði Ijómandi augum á systur sína. — Amma gefa
Senna namm namm, amma í Koti góð.
— Þegiðu, sagði Sonja önug og hristi hann til, sjálfa
langaði hana ofan í Kot, en mamma hennar hafði harð-
bannað henni að vera að flækjast inn í bæ í Koti, þegar
hún ætti að vera úti með barnið, og svo hefði gamla
konan nóg að gera, þó þau væru ekki að tefja fyrir
henni.
Heima er bezt 189