Heima er bezt - 01.05.1965, Side 30

Sverrir horfði undrandi á systur sína, nú var hann
ósköp góður, og þó hristi hún hann til og var alveg
eins í framan og þegar hann var óþægur. Hann stakk
við fótum. Fyrst Sonja lét svona, þá skyldi hann líka
vera vondur.
— Haltu áfram, óþægðarangi, sagði Sonja og togaði
í hann.
— Nei, Senni vondur, sagði snáðinn og streittist á
móti.
— Þú ert alltaf vondur, og ef þú heldur ekki áfram,
skal ég láta ljóta Bola taka þig.
— Bu, bu, boli taka Sonju, sagði Sverrir og lagðist
nú niður á milli þúfna, þar hagræddi hann sér sem bezt,
ákveðinn í að hreyfa sig ekki fyrst um sinn. Það var
alveg sama hvort Sonja hótaði honum öllu illu eða lof-
aði honum öllu fögru, hann hreyfði sig ekki, bara lá og
góndi upp í loftið með þráasvip á litla fallega andlit-
inu.
Sonja settist á þúfu spölkorn í burtu og hugsaði ráð
sitt. Hún var svo lengi búin að vera litla barnið á heim-
ilinu, þar sem allt var látið eftir henni, að hún átti bágt
með að sætta sig við að þessi litli óþægi snáði væri nú
kominn í hennar stað, og nú væri hún stóra systirin sem
allt átti að gera eins og hann vildi. Henni þótti nú
ósköp vænt um hann, oftast nær, en það vildi gleymast
á stundum eins og núna, þegar hún varð að gefast upp
fyrir tiktúrum hans.
Það glaðnaði yfir Sonju, þegar hún sá Hönnu Maríu
koma hlaupandi upp túnið, og Neró og Harpa rétt á
eftir henni eins og venjulega.
— Sæl, sagði Hanna og settist á þúfu á móti vinkonu
sinni. — Af hverju ertu svona stúrin?
Sonja fór að hlægja. Hanna talaði oft svo skringilega,
alveg eins og afi og amma.
— Sverrir er svo vitlaus í óþægð, að ég ræð ekkert við
hann, sagði Sonja og leit til bróður síns.
— Nú, mér sýnist hann ósköp þægur, liggur þama
eins og skata, sagði Hanna og færði sig til Sverris.
— Senni fara í Kot og fá namm hjá ömmu, sagði hann
og brosti út að eyrum til Hönnu.
— Þú ferð ekki fet í Kot, amma á ekkert namm, sagði
Sonja, svo Sverrir lagðist niður aftur ákveðinn í að
hreyfa sig ekki hvað sem stelpurnar segðu.
Sonja var svo úrill á svipinn, að Neró velti vöngum
frammi fyrir henni alveg steinhissa. Honum leiddist allt-
af væri fólk í vondu skapi.
— Láttu hundinn fara, sagði Sonja.
— Hversvegna? spurði Hanna María undrandi, —
veiztu ekki að svona lætur hann alltaf við mig þegar
ég er í vondu skapi, og hættir ekki fyrr en ég hlæ að
honum. En nú datt mér dálítið í hug: — Við skulum
koma og baða okkur, veðrið er svo gott, og ég hef ekki
komið í sjóinn í tvo daga.
— Mamma vill ekki lofa mér, hún heldur að mér verði
kalt, sagði Sonja, en mig langar til að prófa hvernig er
að baða sig í sjó.
— O, það er alveg yndislegt, sagði Hanna og teygði
úr sér, — ég veit ekkert jafn notalegt og sjóbað þegar
veðrið er gott. Þú hlýtur þó að mega fá þér fótabað,
heldurðu það ekki?
Ég veit það ekki, sagði Sonja og leit heim til bæjar-
ins, en Sverrir vissi að hann vildi fá að vaða.
— Senni fara í fótabað, hrópaði hann og hentist á
fætur og hljóp eins hratt og hann gat ofan túnið. Það
var því ekki annað að gera fyrir þær vinkonumar en
að elta hann.
Sverrir var lafmóður þegar ofan að sjónum kom, en
settist samt strax og fór að klæða sig úr skónum og
sokkunum.
Sonja var á báðum áttum, en þegar hún sá Hönnu
Maríu henda af sér þeim fáu flíkum sem hún var í og
hlaupa út í sjóinn með gusugangi og skvettum, þó stóðst
hún ekki mátið, en klæddi sig úr sokkum og skóm.
— Óttalega er sjórinn kaldur, ú-hú! sagði Sonja og
vildi snúa uppá sandinn aftur, en Sverri fannst hann
bara volgur og dró systur sína áfram.
Hanna María var lögst til sunds og synti hratt frá
landi. Sonja horfði á eftir henni og hrópaði að hún yrði
að koma í land, hún gæti drukknað, en Sverrir vildi ólm-
ur fá að synda líka.
Loks sneri Hanna við og synti í áttina til lands aftur.
— Ó, er ekki gaman? bara að þú mættir fara úr öllu
kallaði hún til og veifaði til þeirra.
Sonja hríðskalf og lyfti fótunum á víxl upp úr sjón-
um. Pilsinu hélt hún uppum sig með annarri hendinni,
en ríghélt í Sverri með hinni.
Sverrir vildi losna og vaða útí til Hönnu, en fyrst
hann fékk það ekki, hefndi hann sín með því að stappa
niður fótunum á víxl, svo aumingja Sonja átti fullt í
fangi með að verja nýja pilsið sitt. Buxurnar hans Sverr-
is voru orðnar blautar, og þegar Hanna loks kom til
þeirra, kolbrún um allan skrokkinn, og hristi hrokkin-
kollinn svo vatnið ýrðist í allar áttir, stóð aumingja Sonja
með augun full af tárum og hét því með sjálfri sér að
lofa Sverri aldrei aftur að vaða í sjónum.
— Hvað, ertu að gráta? spurði Hanna María alveg
undrandi.
— Sjáðu nýja pilsið mitt, kjökraði Sonja. — Strák-
skömmin er búinn að skvetta sjó upp um það allt.
Llönnu fannst þetta nú heldur lítil ástæða til að gráta
út af, hún tók Sverri í fangið og bar hann í land og
sagði, að það væri von að litla kútinn langaði til að
sulla og skvetta, þegar hann væri að vaða, til þess væri
lílca sjórinn. Svo klæddi hún sig í stuttbuxur einar fata
og sagði, að þau skyldu þá heldur fara að leita að skelj-
um og kuðungum lengra inn með sjónum.
Brátt urðu þær niðursokknar í að grafa í sandinn.
Hanna lá á maganum með hönd undir kinn og lét fara
ósköp vel um sig, en Sonja lá á hnjánum og reyndi að
gæta þess, að sandurinn kæmi ekki á nýja pilsið, en það
var ósköp erfitt að liggja á hnjánum, og brátt var hún
komin með bakverk og auk þess náladofa í báða fætur.
— Æ-i, þetta er svo erfitt, stundi hún og leit til
190 Heima er bezt