Heima er bezt - 01.08.1965, Síða 19

morðsins á honum, og aflaði honum óvinsælda, meðal
þeirra sem urðu fyrir ásælni hans.
5. Snorri virðist hafa verið frábitinn hernaði og lítill
foringi verið í vopnuðum átökum, og forðast þau meir
en góðu hófi gengdi á Sturlungaöld. Gengur þessi veik-
leiki svo langt að hann varð sér til minkunar fyrir hug-
leysi sitt á fundi þeirra Húnvetninga og flótti hans frá
Þorleifi í Görðum þegar Sturla undirbjó Bæjarbardaga.
Síðustu stundir í lífi hans bregða ljósi yfir hugdeigan
og lamaðan mann.
6. Snorri virðist hafa verið góður ættjarðarvinur.
Þess verður aldrei vart að hann reyni að telja landa sína
á að ganga Noregshöfðingjum á hönd. Makk hans og
skuldbindingar við Skúla jarl stafa hreint og beint af
hugleysi. Skúli hefði aldrei farið með hernaði til ís-
lands og þó hann hefði reynt það var það svo vafasamt
fyrirtæki að varla hefði orðið til sigurs fyrir hann, með
þeirri sjóferðatækni sem þá var og möguleikum íslend-
inga þá til að verjast árásum. Samt sem áður er það
Snorri sem verður til þess að gefa eftir fyrir ásælni Nor-
egskonunga.
7. Á fyrstu þroskaárum sínum og eftir að hann fékk
metorð virðist sem áræði hans sé í engu ábótavant og
Sæmundi fóstbróður hans virðist nóg um ofsa hans og
þeirra bræðra því varla sé hægt að halda til jafns við
þá. En í fyrri utanförinni virðist hafa orðið breyting
sálræns eðlis á Snorra, hann er hikandi eftir það og á
undanhaldi ef mótdrægt var. Þá grípur hann til þess
að afla sér styrks með mægðum. Þær mægðir urðu
honum til armæðu og veiklyndið segir meir og meir til
sín. Við síðari utanförina hefur hann þó eitthvað hresst,
en í heild sinni hefur síðari hluti æfi hans verið honum
erfiðleikatímabil og bugað hann. Taugar hans hafa bil-
að og úrræðaleysið segir til sín. Síðasta sínn sem hann
kemur til Alþingis hefur hann aðeins hundrað menn
til fylgdar og þó hann hljóti að hafa orðið var ofsa Kol-
beins unga og samstarfs þeirra Gissurar gerði hann eng-
ar varúðarráðstafanir til að verjast þeim. Það er eins og
hann sé vinum og heillum horfinn einstæðingur nóttina
23. september 1241.
—o—
Æfiferill Snorra Sturlusonar er í rauninni raunalegur.
Honum er útvegað kvonfang sem virðist ekki hafa ver-
ið honum mikils virði, nema auður konu hans. Hann
leitar ásta með öðrum konum og yfirgefur Borg og
konu sína. Hann eignast nokkur börn sem miklar vonir
voru bundnar við. Allt þetta bregst honum. Börn hans
eru meira og minna misheppnuð og Órækja sonur hans
er óeirinn og baldinn og veldur föður sínum marghátt-
uðum erfiðleikum. Hann fer með hernaði á hendur
Snorra. Þannig virðist allt snúast gegn honum. Allt er
þetta meira og minna afleiðing af eðli og háttalagi
Snorra sjálfs. Heimilislíf hans er í rústum og hann er
oft langdvölum hrakinn frá heimili sínu og leitar þá til
útbúa sinna eða jafnvel á náðir viðsjálla vina.
Samt verður Snorri Sturluson langfrægastur allra Is-
lendinga og hróður hans fer enn um alla veröld. Þessi
frægð stafar ekki af auði hans og völdum heldur af and-
legu atgjörfi hans, þegar það fellur í þá farvegi sem því
er eðlilegast.
Hánefsstöðum 30. maí 1964
ÞÓRHILDUR JAKOBSDÓTTIR:
HAUSTKVÖLD
Ég hlusta á haustsins húmdökku söngva
og hrynjandi skugga spil.
Ég veit að nú eru að blikna blómin,
sem brostu í sumar yl.
Hljóðnuð er laufsins harpa,
hrollkaldur norðan vindur
gnauðar við glugga og þil.
Senn kemur nóttin á svörtu skipi
með seglin þönd.
Silfurmána ber hún sem blys
í blakkri hönd.
Frostkalt er bros
um fölar varir.
Hún för sinni hraðar
að hertaka dagsins lönd.
U R Ð A R B L Ó M
Þú litla jurt, sem þráðir líf og ljós
og lyftir þyrstri vör mót geislastraumi.
Þú vissir ei hve oft að hélurós
varð endirinn á mörgum blómadraumi.
Sofðu vært, þú veslings ljúfa barn
þó vetrarbyljir gnauði um hvílu þína
rekkjuklæðin aðeins urð og hjarn
og yfir kaldir stjörnulogar skína.
Og svo — mun vorið koma og kyssa þig
kalsár liðins tíma að fullu batna,
er fjallsins andlit aftur speglar sig
í augum blárra djúpra heiðavatna.
Heima er bezt 291