Heima er bezt - 01.08.1965, Qupperneq 37

Neró hafði legið uppi í bæjarsundinu á heimabænum
og varð nú himinlifandi, þegar hann sá til Hönnu. Hon-
um hafði heldur ekki tekizt að festa blund, en hafði
ekki viljað stelast heim, því Hanna hafði sagt honum
að vera kyrr, þar til hún kæmi.
Nú teygði hann úr sér niður túnið, og eftir að hafa
boðið vinkonu sinni góða nótt með glaðlegu bofsi, stakk
hann sér í bólið hjá Hörpu, sem rauk upp með andfæl-
um.
— Svona, láttu nú ekki svona, þetta er nú bara ég,
muldraði Neró, — gerði ég þér kannski bilt við, — en
hve þú stækkar ört, greyið mitt, bráðum er ekki pláss
nema fyrir annað okkar í troginu.
— Ég á trogið, jarmaði Harpa geispandi.
— Nú, nú, skyldi það ekki, ég vissi svo sem vel, að
mér var það ekki ætlað í upphafi, — en hvar ætli þú
værir stödd núna, ef mín hefði aldrei notið við til að
hugga þig og svæfa, þegar þér leiddist á kvöldin, sagði
Neró ofurlítið súr á svipinn.
Harpa anzaði engu, og þegar Neró gætti betur að,
sá hann að hún var steinsofnuð aftur. — Æ þessi lömb
voru óttalegir kjánar, þau hugsuðu ekkert nema um
munn sinn og maga á milli þess sem þau sváfu eða ærsl-
uðust, — en gaman var nú að þeim samt, þau voru svo
ánægð með lífið og yfirleitt í góðu skapi, sem ekki var
nema von, þar sem þau lögðu aldrei út í að hugleiða
gátur tilverunnar, bara létu hverjum degi nægja sína
þjáningu.
— Blessað litla bólið mitt, sagði Hanna María og
breiddi sængina vel ofan á sig, nú mundi hún geta sofn-
að, hér þekkti hún allt, hvern kvist og misfellu í gömlu
baðstofunni, og baðstofan þekkti hana, og hýrnaði nú
öll í framan yfir að þurfa ekki lengur að vera ein.
— Fyrr en varði var Hanna María steinsofnuð.
XXII.
Ógleymanlegur dagur.
Aldrei hafði Hanna María upplifað eins margt og
skemmtilegt á einum degi. Það byrjaði nú eiginlega
ekld fyrr en eftir hádegi. Þá klæddi Ninna Sonju og
hana í hvítu kjólana og gaf þeim hálfsokkana og skóna.
Þær urðu svo fínar, að Hönnu fannst þær mættu
helzt hvergi snerta neitt svo að víst væri að ekki sæist
á þeim.
Gerði fannst mesti óþarfi að þær færu í nýju skóna,
en Ninna sagði hlægjandi, að í dag yrði að tjalda því
sem til væri, fyrst veðrið væri svona gott.
— Hvað stendur til? spurði Hanna Áka, sem var að
basla við að fá réttan hnút á bindið sitt.
— í dag á áð vígja kofann okkar, svaraði hann.
Hanna trúði ekki meir en svo, að allt þetta tilstand
gæti verið vegna þess eins. Þær Sonja höfðu vaknað
heldur seint og síðan verið í sífelldum snúningum fram
að hádegi, svo ekkert tóm hafði gefizt til að róa fram
í eyju og sjá, hvað fólkið hefði aðhafzt kvöldið áður.
Klukkan tvö byrjaði svo fólk að streyma að. Allir
voru sparibúnir og í bezta skapi. Engum var boðið inn,
en haldið tafarlaust ofan að sjó, og þar upphófst mikill
hlátur, hví og vein, þegar fólkið fór að raða sér í bát-
ana, Hanna og Sonja fóru fram í fyrsta bátnum, þeim
var alveg sama, þó það væri talið frekjulegt að troða sér
svona um borð.
Loks fengu þær að vita, að öllum ungmennafélögum
sveitarinnar hefði verið boðið á skemmtunina í Lyng-
ey. Veðrið gat ekki verið ákjósanlegra, og enginn sat
heima af þeim sem boðið var, svo framarlega sem þeir
sáu sér fært að komast. Áld og Óli fluttu fólkið milli
lands og eyjar.
Klukkan 3 hófst skemmtunin á því að afi hélt ræðu.
Hún hefir víst verið ákaflega skemmtileg, því allir hlógu
og klöppuðu svo lengi, lengi, þegar afi hafði lokið máli
sínu.
Nú fóru ungu mennirnir að æfa sig í hlaupum og
reiptogi. Fannst öllum miklu meira gaman að þessu, af
því að engan grunaði að hann sjálfur ætti að taka þátt
í neinu slíku, og voru því allir óæfðir.
Ninna skoraði á ungu stúlkurnar að vinna strákana í
pokahlaupi. Þarna var líka nagla-boðhlaup og alls konar
hlaup.
Loks var öllum boðið upp á kaffi. Fólk gekk inn í
kofann, fékk sér fjöl til að hafa brauðdiskinn og boll-
ann á, raðaði brauði og kökum á diskinn, fékk kaffi í
bollann og fór svo út aftur til að leita sér að hentug-
um stað til að setjast á. Þetta gekk fljótt og vel fyrir
sig-
Síðan fengu þær Sonja og Hanna þann starfa að bera
kaffikönnu, mjólk í flöskum og sykur út um alla eyna,
svo að fólkið gæti setið og legið kyrrt hvert á sínum
stað og þyrfti ekki að sækja þetta sjálft. Stelpunum var
hrósað fyrir dugnaðinn, og ófáar krónur runnu niður
í kjólvasa þeirra frá unga káta fólkinu.
— Veiztu hversvegna strákarnir reyna alltaf að fá
stelpu til að sitja hjá sér, en ekki aðra stráka? hvíslaði
Sonja að Hönnu.
Hanna hristi höfuðið: nei, það vissi hún ekki.
— Það er af því að strákarnir eru skotnir í stelpun-
um, upplýsti Sonja, — og stelpurnar eru skotnar í strák-
unum líka. Það verður gaman þegar við erum búnar
að færa öllum nóg kafi, að læðast og njósna um þau,
sem vilja vera sem lengst frá öðrum.
Hanna varð eldheit í kinnum af ákafa, — það væri
gaman, hvað heldurðu að við sjáum? spurði hún.
— Bíddu bara róleg, þú getur verið viss um, að það
verður margt sniðugt, fullyrti Sonja íbyggin.
Þær máttu varla vera að því að fá sér neitt sjálfar,
það voru svo margir sem kölluðu: bara tíu dropa, álfa-
Heima er bezt 309