Heima er bezt - 01.08.1965, Qupperneq 38

meyjar litlu, eða annað þvílíkt, og brosandi afgreiddu
þær alla.
Aður en dansinn hófst, var farið í leiki: kött og mús,
hlaupa í skarð og margt fleira. Það var vandfundin sú
sál, sem ekki skemmti sér konunglega.
Skúli og Benni spenntu á sig harmónikkurnar, og afi
leiddi dansinn með Gerði í heimabænum, því amma
sem alltaf stóð við eldavélina og hitaði kaffið, sagðist
ekki nenna að hringsnúast ein með afa á pallinum.
Loks kom lausnin á, til hvers ætti að nota pallinn!
Stelpunum hafði aldrei dottið í hug, að þar ætti að
dansa. — Komum nú að njósna, sagði Sonja.
Þær urðu fyrir hálfgerðum vonbrigðum, það var ekk-
ert sérstakt að sjá. Einstaka strákur hélt auðvitað utan
um dömu sína, eftir að þau voru setzt á stein eða í laut,
en þeir héldu nú utan um þær í dansinum hvort sem
var, svo það var ekkert tiltökumál.
— Ó, að ég væri svona fjórtán-fimmtán ára, andvarp-
aði Sonja og horfði með aðdáun á hrokkinhærðan ung-
an mann, sem hló og kitlaði ungu stúlkurnar hverja af
annarri.
— Þú gætir farið nær, þá kitlaði hann þig líka, stakk
Hanna upp á.
— Sonja leit á vinkonu sína með vandlætinga-svip:
— Ef hann væri pilturinn minn, mundi hann enga
aðra augum líta, hvíslaði hún graf-alvarleg.
— Nú, svoleiðis, svaraði Hanna María vandræðaleg,
hún fann að Sonja þekkti meira inn á ástamálin heldur
en hún.
— I hverjum ert þú skotin? spurði Sonja.
— Engum, svaraði Hanna með fyrirlitningu, en um
leið kom hún auga á ljóshærðan þrekvaxinn pilt, sem
kom í áttina til þeirra, og þá allt í einu fann hún, að
líklega væri hún skotin í honum og eldroðnaði við til-
hugsunina eina saman.
— Uss, hvað þú ert skrítin, sagði Sonja og hafði ekki
augun af unga manninum með hrokkna hárið.
— Viltu koma að dansa? spurði Áki Hönnu, þegar
hann kom til þeirra.
— Ég kann það ekki, stamaði hún og roðnaði nú enn
meir.
— Ég kann það ekki heldur, svo það er jafnt á kom-
ið, svaraði hann brosandi og rétti henni höndina.
Þeim gekk bara vel, Hanna var létt og liðug, og Áki
kunni ofurlítið að dansa. Þau voru bæði brosandi og
ánægð, þegar Sonja kom fúl á svipinn, því enginn hafði
enn boðið henni upp.
— Eigum við nú að dansa? spurði Áki systur sína.
Hún fitjaði upp á nefið og horfði í kringum sig, —
nei, ætli það strax? sagði hún svo. Það var aldrei að
vita, nema einhver tæki eftir henni og dansaði við hana.
Það var eitthvað svo búralegt við að dansa við bræður
sína, auk þess var Áki enginn dansari, það sögðu bæði
Skúli og Benni.
Nú var Benni einn að spila, þá var Skúli áreiðanlega
búinn að sjá stelpu, sem honum leizt vel á og farinn að
dansa við hana. Jú, vissi hún ekki, þarna kom hann með
eina og hélt utan um hana, en þau fóru ekki að dansa,
heldur fengu sér göngutúr saman.
— Jæja, nú geturðu dansað við mig, sagði Sonja við
Áka, næst þegar þau Hanna dönsuðu framhjá.
Áki kímdi, það hefði áreiðanlega enginn boðið litla
skottinu upp, svo nú var hann nógu góður.
Afi stjórnaði öllu af skörungsskap, og nú gerði hann
hlé á dansinum, og allir sungu ættjarðarljóð fullum
hálsi, þeir laglausu jafnt sem aðrir. Síðan var dansað
enn um stund, en öllu gamni verður einhverntíma að
Ijúka, og þótt mörgum fyndist það alltof snemmt, var
nú botninn sleginn í skemmtunina með því að formað-
ur ungmennafélagsins hélt ræðu, sem var lítið annað en
hrós um unga fólkið á Fellsenda, sem hann kallaði upp
á pallinn til sín ásamt foreldrum þeirra, en þá snaraðist
Áki niður af pallinum, sótti afa og ömmu og Hönnu
Maríu og sagði, að það væri afi sem ætti eyjuna, amma
sem sinnt hefði hverju kvabbi þeirra í þessu máli, og
Hanna María sem hefði átt hugmyndina um kofabygg-
inguna, og dagurinn í dag hefði verið í tilefni þess, að
kofinn væri fullbyggður.
Nú var hrópað ferfalt húrra fyrir þeim öllum, og for-
maðurinn, sem var enginn annar er hrokkinhærði pilt-
urinn hennar Sonju, bauð þau öll velkomin í ungmenna-
félagið, allt frá afa til Sonju, sem brosti sínu blíðasta
brosi.
Hanna leit á Áka, — því hafði hann sagt að hún hefði
stungið upp á að byggja kofann, það hafði verið hann
sjálfur! Áld brosti bara og deplaði augunum til hennar,
svo það munaði minnstu, að hún roðnaði þarna frammi
fyrir öllu fólkinu. —
Það tók tíma að komast í land og ganga frá í eyjunni.
Ný sól var að rísa úr hafi, þar sem sú gamla fyrir
skömmu hafði horfið ofan í hafflötinn, þegar þeir sein-
ustu fóru að sofa, en það voru afi, strákarnir og Hanna
María.
Þegar Hanna var skriðin upp í rúmið, bað hún afa að
breiða ofan á sig, því hún ætti enga krafta til, handlegg-
irnir og fæturnir væru eins og tréklumpar, sem neituðu
að hreyfa sig, þó hún skipaði þeim það.
— En hvernig er þá höfuðið? spurði afi brosandi og
breiddi vandlega ofan á hana.
Hanna hugsaði sig ofurlítið um, svo sagði hún:
— Höfuðið á mér er alveg galtómt eins og græna
glerkúlan mín, en samt er eitthvað í því, eitthvað létt
eins og í henni. — Heyrðu afi, ég held ég sé alveg full
af sælu, það var svo gaman í dag.
Orðin dóu út í hálfgerðu hvísli, því Óli Lokbrá hafði
engan tíma til að bíða lengur og blés því svo kröftug-
lega á augnalok Hönnu, að hún sofnaði á augabragði.
Afa langaði til að hún segði sér meir frá því, hvemig
„sælan“ í kollinum á henni liti út, en það varð að bíða
betri tíma. í kvöld mundi Hanna María ekki svara nein-
um spurningum. Hún svaf bæði sætt og rótt.
Framhald.
310 Heima er bezt