Heima er bezt - 01.08.1965, Blaðsíða 39

415. Hress og glaður sný ég heim aftur.
— En hvar er nú Mikki? Ég leita heima
og í nágrenninu, en Mikka finn ég
hvergi! Hvert getur Mikki hafa farið?
Ég verð mjög áhyggjufullur.
416. Ég spyr Serkir, sem er að koma
heim úr erindi út í sveitina. En hann
hristir bara höfuðið. — Ég held að ráðs-
konan, frú Berman, hafi gefið burt
Mikka, segir hann hnugginn.
417. Hræðilegur grunur! .... Ég fer
og spyr nágranna mína, hvort þeir hafi
séð nokkurn fara burt með Mikka.
Stúlka nokkur segir mér sögu: Hún seg-
ist hafa séð frú Berman láta Mikka í
hendur Sígaunahóp, sem var hér á ferð.
418. Aumingja Mikki! Seldur í hendur
flökkufólki! En ég er nú ekki sá, sem
bregzt vini í neyð! Ég spyrst fyrir í
hvaða átt flökku-hyskið hafi farið, og
bruna svo af stað á hjóli Serkis.
419. Ég hef ekki hjólað ýkja lengi,
kannski um klukkustund — er ég sé
nokkur skitin tjöld fyrir innan girðingu
úr pokastriga. Þetta eru óefað Sígauna-
búðir, og ég held þegar þangað.
420. Ég fer af baki og læðist að girð-
ingunni. Striginn er trosnaður á einum
stað. Hér get ég gægst inn og athugað,
hvað sómafólkið hefst að þarna fyrir
innan. Ég gægist inn um rifuna.
421. Þarna fyrir innan logar glatt und-
ir hangandi súpupotti, og flökkufólkið
situr spjallandi umhverfis matarvonina,
karlar, konur og börn. En Mikki er
hvergi sjáanlegur úti fyrir.
422. Furðulegt! . .. Ég herði upp hug-
ann og kalla hátt: Mikki! Hæ, Mikki!
Og í sama vetfangi sé ég Mikka þjóta út
úr einu tjaldinu og koma á harða hlaup-
um út að strigagirðingunni.
423. Hafi hróp mitt vakið trylltan
fögnuð Mikka, þá varð nú eitthvað ann-
að uppi á teningnum hjá flökkulýðnum.
Vopnaðir sterkum lurkum geisast þessir
þeldökku náungar á eftir mér.