Heima er bezt - 01.04.1967, Síða 27

SEXTÁNDI HLUTI
Niðurlag.
Drengurinn horfði á eftir afa, sem hélt rólegur
áfram, án þess að séð yrði, að hann liti til hægri eða
vinstri, orfið sitt bar hann á öxlinni. Viktor kreppti
hnefana í buxnavösunum, svo stóð hann upp og
náði sér í smásteina og tók að henda þeim eins langt
út á sjó og hann gat.
Eftir nokkra stund var skapið tekið að sefast, en
þó langaði hann til að gráta, það var svo stór kökk-
ur fyrir brjóstinu á honum, og hálsinn var sár. Nei,
hann ætlaði sér eklti að grenja, jafnvel þó enginn
sæi til, nema hann þarna uppi, þessi Guð, sem afi
sagði að væri alveg áreiðanlega til.
Loks klifraði drcngurinn ofan í fjöruna og gekk
yfir Hveravíkina, sem dró nafn af sjóðandi vatni
sem vall á nokkrum stöðum upp um smá göt á sléttri
klöpp rétt við sjóinn. Síðan klifraði Viktor upp
brekkuna ofan við víkina og ranglaði með hendur
í vösum fram dalinn.
Afi stóð og brýndi ljáinn sinn, þegar Viktor kom
til hans.
— Æ, heill og sæll, blessaður heillakarlinn, sagði
afi.
— Mér var sannast að segja farið að leiðast að
höggva hérna í finnungs skömminni sem ekkert bít-
ur á, það er svona, þegar maður er orðinn meðhjálp-
inni vanur, þá finnur maður bezt, hve tómlegt er að
standa einn á teignum og hafa engan til að tala við
nema sjálfan sig. En ef stúlkurnar kitlar ekki, þegar
þær fara að raka þessu sarnan og bera í fangahnapp,
þá er ég illa svikinn.
— En heyrðu annars! Er ekki kominn strangasti
kaffitími? Afi dró upp vasaúrið sitt og leit á það:
— Sem ég er lifandi maður, það er komið kaffi,
hvort ég skal ekki hætta þessu goggi hér og fá mér
í svanginn, það gaula í mér garnirnar. — Ert þú ekki
svangur?
— Svona dálítið, svaraði Viktor dræmt, en því
spurði afi hann ekki, hvar hann hefði verið, hann
vissi þó að hann hefði falið sig.
Amma hafði tekið ríflega til í brauðkassann, og
þarna var bæði full mjólkurflaska og hitabrúsi með
kaffi. Skrítið ef þau hefðu ætlað afa þetta allt, hugs-
aði Viktor og úðaði upp í sig brauðinu. Mikið voða-
lega gátu kleinurnar og lummurnar hennar ömmu
verið góðar, eða þá jólabrauðið!
— Notaðu þér þetta sem eftir er, svo við þurfum
ekki að skila leifum heim, ömmu líkar það ekki, þá
heldur hún að okkur hafi þótt brauðið vont, sagði
afi, fékk sér í nefið, dæsti og snýtti sér hressilega,
áður en hann hallaði sér aftur á bak í grasið.
Viktor horfði á afa, meðan hann lauk við að
drekka. Þarna lá gamli maðurinn, lágvaxinn og
grannur, með glettnishrukkur kringum lokuð aug-
un og bros á vörunum, en það sást varla fyrir skegg-
inu.
— Afi, varstu alltaf glaður, þegar þú varst strák-
ur? spurði Viktor allt í einu.
Afi opnaði augun og horfði á drenginn.
— Nei, vinur minn, ég var ósköp sjaldan glaður.
Það var ekki fyrr en seinna sem ég fann, hve gaman
var að lifa. Þetta var allt eitt óslitið ævintýri, finnst
þér það ekki líka?
— Nei.
— Hvað er þetta, hefur þér leiðst svona hérna hjá
okkur í Koti? sagði afi.
— Nei, en nú finn ég að þessi asnalæti í okkur
strákunum fyrir sunnan voru ekkert skemmtileg.
Heima er bezt 139