Heima er bezt - 01.04.1967, Síða 29

Óli bara hló, og svo máttu þeir til að ólmast svo-
lítið í rúminu, en þá kom Jón bóndi og bauðst til
að spyrða þá saman og hengja þá út í hjall, þá
minnkuðu kannski í þeim lætin!
Fyrir hádegi var togarinn Hallgerður Langbrók
kominn upp undir eyjarnar, og skipstjórinn kominn
í land á léttbátnum. Þetta var stór maður á velli, og
ekki duldist hvaðan Viktor hafði vaxtarlag sitt, þeir
voru talsvert líkir, feðgarnir.
Skipstjórinn var hávær og hressilegur í tali, og
var auðheyrt að hann var vanur að skipa fyrir. Ekki
var hægt að sjá, að hann gleddist neitt sérlega mikið
við að sjá börnin sín, sagði að krakkaormarnir væru
trúlega búin að gera vesalings gömlu hróin snargátt-
uð þennan tíma sem þau væru búin að vera þarna.
— Þau eru engin hró, og við engir ormar, sagði
Viktor.
Faðir hans horfði á hann og kipraði augun:
— Jæja, þú rífur kjaft enn karlinn, veiztu við
hvern þú ert að tala?
— Já, pabbi, sagði Viktor hógvær, en hér í Koti
er ekki talað eins og heima.
Þá rak skipstjórinn upp rokna hlátur, því það
þurfti ekki að segja honum, að kotungsbúar kynnu
mikla mannasiði, en hann var þó búinn að sigla um
flest heimsins höf.
Þegar þeir feðgar voru staddir tveir einir úti á
hlaði, spurði Viktor, hvort hann mætti ekki vera
eftir, því annars missti hann af göngunum og rétt-
unum.
— Ekkert múður í þessari ferð, það er kominn
tími til að ég taki þig til bæna og reyni að gera úr
þér mann, karlinn, engin mótmæli, mundu það! Og
skipstjóranum til mikilkr furðu sagði Viktor ekki
neitt.
— Þú segir ekkert, sagði skipstjórinn eftir stund-
arþögn með spurnarhreim í rómnum.
— Er það ekki þú sem ræður? svaraði Viktor.
Það hummaði nokkrum sinnum í skipstjóranum,
en þegar hann loks vissi hvað hann ætlaði að segja,
var Viktor farinn.
Þau systkinin fóru heim í bæ til að kveðja það af
fólkinu, sem ekki fylgdi þeim til sjávar. Viktoría
var í sjöunda himni, þangað til hún kvaddi Skúla,
og hann sagði aðeins:
— Góða skemmtun, pjattrófa litla! og hún sem
hafði vonað, að hann segði eitthvað reglulega fallegt
við hana, eða gæfi henni jafnvel einhvern smá minja-
grip að skilnaði!
Óli, Áki, Sonja og Sverrir fylgdu þeim ofan í
Kot, þar sem amma og afi, Hanna María, Harpa og
Neró slógust í förina, og mátti segja, að þar væri
frítt föruneyti.
Skipstjórinn útbýtti sælgæti og ávöxtum á báða
bóga, frúin kyssti ömmu ofurlaust á kinnina og þakk-
aði henni fyrir börnin sín, Viktor og Viktoría gengu
á milli allra og kvöddu.
— Afi minn — var það eina, sem Viktor gat sagt
við afa, augu hans stóðu full af tárum, en hann
flýtti sér út í léttbátinn og andaði djúpt nokkrum
sinnum, meðan hann var að jafna sig. Svo rann bát-
urinn af stað.
Viktor horfði til lands, en hve allt var öðruvísi,
heldur en þegar hann kom hingað fyrir nokkrum
vikum, eða var það hann sjálfur sem var breyttur.
Hann leit útundan sér á föður sinn, sem alltaf hélt
að hann hefði á réttu að standa, og trúði aðeins á
mátt sinn og megin.
Áður en drengurinn vissi af, hafði hann sagt:
— Ég vildi óska þess, að þú hefðir verið niður-
setningur, þegar þú varst lítill, pabbi!
— Verið hvað? — niðursetningur? —
— Já.
Skipstjórinn horfði fyrst undrandi á son sinn, svo
á konu sína og loks á Viktoríu, svo rak hann upp
skellihlátur, hann hló og hló, unz hann loks varð að
halda um magann.
— Niðursetningur? ekki nema það þó, ertu geng-
inn af göflunum, drengur!
— Nú veit ég, sagði Viktoría, afi var nefnilega
niðursetningur, þegar hann var lítill.
— Ég skil nú ekki hvað það kemur málinu við,
sagði skipstjórinn, en það get ég sagt þér, sonur
sæll, að þó ég hefði verið alinn upp á sveit, skyldi ég
hafa orðið að manni, eins og ég er!
— Það hefur enginn verið meiri maður og betri
en afi, sagði Viktor lágt.
Þessu var engu svarað, enda voru þau nú komin
út að togaranum, sem beið þeirra albúinn að flytja
þau til framandi landa.
Um leið og skipið skreið af stað, henti Viktor
flösku í sjóinn, eins langt í áttina til lands og hann
Frh. á bls. 146.
Heima er bezt 141