Heima er bezt - 01.03.1969, Side 34

Ókunni maðurinn í rúminu hans Eiríks opnaði
augun og leit syfjulega í kringum sig. Hvar var hann
eiginlega niðurkominn? Ekki í herberginu sínu, svo
mikið var víst. Gat hent sig að hann væri staddur í
fangageymslum lögreglunnar? Ef svo var, þá var
það hreint og beint dýrðlegur staður. Trú hans
styrktist í þessa átt, þegar hann kom auga á unga,
rauðhærða manninn á gólfinu. — „Við höfum víst
verið nokkuð margir, sem þeir hafa orðið að stinga
inn,“ hugsaði hann. Upp frá þeim hugrenningum
sofnaði hann á ný. Þegar hann vaknaði aftur, var
hugsun hans skýrri, og hann sá, að hann var staddur
í einkaherbergi einhvers. Sjálfsagt unga piltsins, sem
svaf á gólfinu.
1 sömu andrá opnaði Eiríkur Arason augun, eins
og hann fynndi að horft væri á hann. I nokkur and-
artök horfði hann ringlaður á manninn í rúminu en
síðan rifjaðist atburður næturinnar upp fyrir hon-
um. — Hann reis á fætur og upplýsti í óspurðum
fréttum: „Þú ert staddur í herberginu mínu, sem er
í sömu blokk og þú leigir í. Ég fann þig í nótt, sof-
andi á tröppunum á númer fimm og gat ómögulega
vakið þig. Við, ég og bróðir minn, bárum þig því
hingað, þar sem við vissum ekki, hvar þitt herbergi
er.“
Ókunni maðurinn varð undirleitur.
„Ég gat ómögulega funndið númerið á húsinu
sem ég á heima í,“ muldraði hann. — „Ég man að
ég settist niður en síðan ekki meir.“
„Gerir ekkert til,“ sagði Eiríkur glaðlega til að
hjálpa honum yfir vandræðin. — „Ekki fyrst ég
fann þig,“ bætti hann við.
Maðurinn strauk sér þreytulega yfir þrútin augun.
„Ég þakka þér fyrir, drengur minn, hvað sem þú
heitir.“
„Eiríkur Arason. En þú?“
„Sæmundur Samúelsson."
Eiríkur rétti honum hönd sína.
„Komdu sæll, Sæmundur. Ég er hræddur um að
þú verðir að sætta þig við, að ég líti eftir þér í fram-
tíðinni,“ sagði hann og horfði fast í augu Sæmundar.
Sæmundur gat ekkert sagt fyrir kekkinum, sem
sat fastur í hálsi hans. — I mörg ár hafði hann verið
fjarri ættlandinu og þegar hann kom loks heim voru
þeir, sem hann hafði áður þekkt horfnir af sjónar-
sviðinu. Hann var því meiri einstæðingur heldur en
nokkru sinni fyrr og fannst hann hvergi eiga heima.
En heiðblá augu Eiríks Arasonar og traustvekjandi
handtak urðu þess valdandi, að honum fannst hann
loksins vera staddur heima á gamla Fróni. Hann
hélt áfram að horfa í þessi mildu, heiðbláu augu og
honum fannst þau senda birtu inn í sál sína.
„Þakka þér fyrir, drengur, þakka þér fyrir,“ sagði
hann skjálfraddaður.
Eiríkur skildi, að hann var að þakka honum fvrir
eitthvað annað og meira heldur en þótt hann hefði
lánað honum rúm eina nótt og dröslað honum í það.
„Við kyngjum því með kaffinu sem ég ætla að
sækja,“ sagði hann hressilega, losaði hönd sína og
gekk út.
En Sæmundur sagði við sjálfan sig: „Sæmundur
Samúelsson, þú hefur kynnzt góðum dreng.“
Sjötti kafli
AFI OG AMiMA ÍVARS SÓTT HEIM
Þau Ívar og Helena renndu í hlað á Bugðulæk, en
þar bjuggu sveitabúi föðurforeldrar hans, einnig
föðurbróðir, og ívar gusaði út úr sér:
„Þarna sérðu alla dýrðina og þetta er afi, sem
stendur þarna, að punta upp á umhverfið.“
102 Heima er bezt